Straumar - 01.12.1929, Page 9

STRAUMAR
183
að sérstaka viljafestu og- skarpleika þarf til þess að geta
lagt huga sinn fram í það, sem fram er flutt á slíku máli.
Einskis er meira þörf en stuttra og skýrra setninga;
allt sé sem ljósast og skiljanlegast, og samræmast því,
sem hver óbreyttur nútíðarmaður hefði sett hugsanir sín-
ar í orð. Þá er bezt von til þess, að orðunum geti fylgt
hugur nokkur.
Þessu til stuðnings vil eg biðja menn að bera saman
bænina í messuupphafi, eins og hún var áður tíðkuð og
víða enn, og prentað er í gömlum útgáfuni sálmabókar-
innar, eins og hún er í hinni gildandi helgisiðabók og eins
og hún er í bráðabirgðatiliögunum. Hér sézt augljós
framför, en altaf hafa endurskoðendurnir verið ragir til
breytinga, og því látið standa málvillur og óþarfar mála-
lengingar. Hér mætti enn endurbæta mikið með því að
sleppa nokkrum óþörfum orðum og snúa við orðaröð,
þannig, að bænin yrði styttri og málfræðilega réttari, en
þó með nákvæmlega sama innihaldi.
Kollekturnar í helgisiðabókinni eru margar hörmu-
lega saman settar, og virðist vorkunn, þótt söfnuðurinn
eigi erfitt með að fylgjast með slíkum bænum, tónuðum
misjafnlega vel af misjafnlega hæfum og fyrirkölluðum
presti. Til nokkurra bóta horfa þau sýnishorn, sem hand-
bókarnefndin hefir samið, en þó væri mér kærara að
losna algjörlega við allar líkingar — þær eiga ekki heima
í bænum, því að guð þarf engra slíkra skýringa við, og
þær eru óeðlilegar í mæltu máli biðjandanna — og niður-
lagsformúlan virtist mér að gjarnan mætti athugast, og
láta sér detta i hug, hvort hún gæti ekki verið fjölbreytt-
ari og betur í samræmi við hugsanir og þekkingu kirkju-
gestanna. Eg efast hreinskilnislega um, að allir prestar
geti flutt hana af heilum og sönnum huga.
Eg er nú þegar tekinn að ræða um innihald orðanna,
en vil þó kasta fram einni spurningu ennþá um m á 1 i ð.
Skyldi handbókamefndinni hafa hugkvæmst að nota
hina nýju þýðingu á „Faðir vor“ í nýju helgisiðabókinni
væntanlegu? í hinni gildandi er gengið fram hjá henni,
vafalaust sakir þess, að menn héldu svo fast við gamla