Straumar - 01.12.1929, Qupperneq 13

S T lí A U M A R
187
settar fram á því máli, sem þeir geta fylgzt með af sann-
færing og lífi, og lagt sig alla inn í bænina með prestinum.
P i s 11 a r skulu, ef haldið er, vandlega athugaðir,
margir felldir burt, sem eru annaðhvort óskilj anlegir án
skýringa eða ósmekklega valdr og illa við eigandi, og
settir í staðinn fegurri kaflar, léttari og betur eigandi
við þarfir manna og ástand nú á dögurn.
Staðfest sé frelsi presta um textaval.
Notuð sé nýja þýðingin af „F a ð i r v o r“.
Um b æ n i r e f 11 r p r e d i k u n rná vel fara svipað
og handbókarnefndin bendir á, án þess þó að það form
sé bindandi.
Lagfært sé mál á öllu, sem fram fer, jafnt við al-
menna guðsþjónustu sem endranær, þannig að gætt sé
stranglega að halda réttu íslenzku máli, bæði hvað snertir
orðaröð og orðaval, skýrt fram sett, rökfast og skipulega.
2) S k í r n a r-formálanum þarf að gjörbreyta, bæði
frá því sem nú er og tillögurnar segja. Mér vinnst ekki
rúm til að rekja það fram lið fyxár lið og rífa það niður,
og brestur mig þó hvergi nærri vilja til. Svo mikið get eg
sagt, að um tvennt er að velja: að breyta orðalagi trúai’-
játningarinnar, eða fella hana burtu. Hið fyrra er ekki
nein fi'ágangssök, en mundi þó skjótt leiða til nýrra vand-
ræða. Vilji kirkjan íslenzka samræma sig kröfum fram-
tíðarinnar, á hún hiklaust að taka síðari kostinn. Málið
hefir verið nokkuð i-ætt; vil eg benda á grein sr. Jakobs
Jónssonar í Pi’estafélagsritinu síðasta: „Faðir vor“, sem
merki kirkjunnar“. Fegurst væi’i að skíi’a barnið til
Krists, en ekki „játningar trúar vorrar“, sem er ófull-
komið og úrelt mannavei’k.
3) F e r m i n g u n n i sé bi’eytt að sama skapi.
4) Ií j ó n a v í g s 1 u-athöfnina þarf að endui’skoða
vandlega og bi’eyta í ýmsu.
5) Greftrunarsiðir eru næstum óþolandi eins
og nú tíðkast. Þyrftu að gjörbreytast. Meiri áherzla lögð
á að sannfæra viðstadda um líf í dauðanum, gert léttara
yfir öllu (aukinn hljóðfærasláttur) og um fram allt: önn-
ur oi’ð og athöfn viðhöfð við gröfina. Pteynandi væri að