Morgunn - 01.06.1997, Síða 6

Ritstjórarabb
um safírlit, tilurð steins eða klakamyndar á svo af-
skekktum stað að ekki nokkur jarðnesk sál hefur
hana augum litið eða yfirleitt veit að hún er til, heill-
ar huga hans og færir gjarnan í hugleiðsluform.
Fegurð á svo afskekktum stað og jafnvel svo veðra-
villtum að ekki nokkur jarðnesk sál leiðir einu sinni
hugann að því að nálgast hana, jafnvel þó hún hefði
grun um hana. Samt er hún til og skartar sínu feg-
ursta, spilar sína liti og tóna, glitur og friðsemd.
Óháð því hvort einhver mannleg sál sé til að njóta
þess alls. Eða hvað? Að segja slíkt er auðvitað ákaf-
lega efnislegt. Við mannfólkið höldum nefnilega svo
oft að þetta sé til fyrir okkur og sé ekki til nema við
greinum það. Hvílíkur misskilningur. Slíkir fegurðar-
blettir og dýrðlegir tónar eru auðvitað um alla jörð í
alls konar myndum. Og þeir eru þarna hvað svo sem
okkur líður. Þeir eru gleðihjal náttúrunnar yfir fegurð
og dásemd tilverunnar. Og gleði þeirra getur hrifið
mann með, ef maður spilar inn á þeirra nótur.
Við, hér á íslandi, eigum svo marga svona bletti og
það eru ein af forréttindum okkar í þessu landi. Nýt-
um okkur þau. Förum okkur hægar. Lítum í kringum
okkur. Horfum á fjöllin, sjóinn, steininn í fjörunni,
mjallarblikið undir barðinu, lækinn í klakaböndun-
um, sem geislar vetrarsólarinnar leika sér í. Litlu ver-
urnar, sem renna sér fótskriðu og steypa sér í kollhnís
og stökkva heljarstökk af eintómri gleði yfir því að
vera til einmitt á þeim stað, sem þær eru á þá stund-
ina. Náttúran tekur sjálfkrafa þátt í gleði þeirra, það
er rökrétt samhengi því þarna smitar hvað annað.
Svona getur verið mikil gleði og dýrð í hinu smáa
á okkar ísakalda landi og auðvitað allsstaðar.
4 MORGUNN