Morgunn - 01.06.1997, Blaðsíða 56

Tíminn og ábyrgð þekkingurínnar
á réttan hátt? Erum við að bæta verund okkar,
hækka tíðnina og þá um leið lífsgleðina hið innra?
Erum við að hjálpa öðrum, sem fengu sitt tækifæri á
sama tímaskeiði og við, til þess að nýta sitt tækifæri
á réttan hátt? Er það gert með því að rétta sífellt fram
hina kinnina, láta traðka á sér og vera fótaþurrka fyr-
ir aðra? Er það gert með því að slá aðra utan undir
og líka á hina kinnina ef hún er boðin fram, traðka á
öðrum og nota þá sem fótaþurrkur?
Þessum spurningum hygg ég að sé á einskis manns
færi að svara fyrir aðra. Svörin verður hver og einn,
að mínu mati, að finna hið innra með sjálfum sér.
Upplag sumra t.d., er þannig að það væri þeim lífs-
ins ómögulegt að vera einhverjar fótaþurrkur fyrir
aðra, þegar aftur á móti öðrum er það eins og í blóð
borið. Og hvorugur er í raun minni eða meiri fyrir
bragðið. A.m.k. ekki þegar til lengri tíma er litið og
þegar hver uppskera er skorin. Það kann að virðast
einhver mismunur á meðan við vinnum úr tækifær-
um okkar á jarðvistartímanum en sá mismunur er
blekking, á þann hátt að báðir eru að byggja úr þeim
jarðvegi, sem þeir hafa safnað og borið með sér í sínu
tímafljóti. „Jarðvegurinn" getur verið „mjúkur leir í
hlýju vatni,“ hann getur líka verið „möl í köldu eða
klettur í blöndu beggja." En tilveruréttur allra er sá
sami, engu að síður.
Þetta ber okkur líka að þeirri spurningu hvort og
hvenær við getum vitað hvort sá, sem hjá okkur
stendur og Iifir hverju sinni, er að vinna illa eða vel úr
sínu tækifæri. Er jarðneskum huga okkar mögulegt að
finna svar við slíkri spurningu? Hvað með menn eins
og Hitler og Stalín, holdgervinga illmennskunnar, auk
54 MORGUNN