Bankablaðið - 01.12.1938, Blaðsíða 38

110
BANKABLAÐIÐ
Er peningaskápur, sem gengið hefir
kaupum og sölum og margir haft lykla
að, öruggur til varðveizlu fjármuna ?
Tveir dómar — Greinargerð Jóhanns Arnasonar
Ár 1936, fimmtudaginn 30. apríl var
í bæjarþingi Reykjavíkur í málinu nr.
81/1934 Jóhann Árnason gegn Eggert
Claessen uppkveðinn svohljóðandi dóm-
ur: —
Mál þetta er eftir árangurslausa
sáttaumleitun höfðað fyrir bæjarþing-
inu með stefnu, útgefinni 24. apríl
1934 af Jóhanni Árnasyni, bankaritara
hér í bæ gegn Eggert Claessen hrm.,
hér í bænum, til greiðslu á kr. 600,00
með 6% vöxtum frá 1. júlí 1929 til
greiðsludags og málskostnaðar að skað-
lausu.
Stefndur krefst aðallega frávísunar
en til vara sýknu og málskostnaðar eft-
ir mati réttarins.
Málavextir eru þeir, að árið 1929
lánaði stefndur, sem þá var einn af
þremur bankastjórum Islandsbanka,
félagi nokkru hér í bænum peninga-
skáp, er bankinn átti. í apríl 1930 lét
stefndur af stjórn bankans, enda hætti
bankinn þá störfum, en Útvegsbanki
Islands h.f. tók við öllum skuldum hans
og eignum, þ. á. m. ofangreindum pen-
ingaskáp. Skápurinn var þá í láni enn
þá og var honum ekki skilað til Út-
vegsbankans, þegar hann yfirtók eignir
og skuldir íslandsbanka. Þ. 3. febrúar
1934 framselja svo tveir bankastjórar
Útvegsbankans stefnanda skápinn „til
fullrar eignar“.
Stefnandi taldi sig þó ekki geta haft
skápsins full not, þar eð hann taldi
hann hafa gengið manna á milli og að
til mundu vera að honum margir lykl-
ar, er gerðu hann óhæfa verðmæta-
geymslu. Auk þess telur stefnandi að
allar likur séu fyrir því, að skápurinn
sé nú orðinn svo skemmdur og slitinn
eftir 5 ára notkun, að stefndur geti
ekki leyst sig undan skyldu sinni gagn-
vart sér sem eiganda skápsins með því
að skila honum, en það hefir stefndur
boðið.
Stefnandi telur því, að eins og nú sé
komið, þá beri sér ekki skylda til að taka
við skápnum heldur geti hann krafist
andvirðis hans af stefndum, sem einn
beri ábyrgð á, hvernig nú sé komið um
þetta verðmæti. En þar eð stefndur
neitaði að greiða andvirði skápsins,
höfðaði stefnandi mál þetta og gerði í
því áður greindar kröfur.
Frávísunarkröfu stefnds var hrundið
með dómi hæstaréttar, uppkveðnum 5.
marz 1936, og er því ekki ástæða til
að athuga hann hér.
Sýknukröfuna byggir stefndur á því,