Bankablaðið - 01.12.1938, Qupperneq 39

BANKABLAÐIÐ
111
að hvorki bankinn né stefnandi eigi
kröfu til annars, en að fá skápinn úr
láninu og bætur, ef um skemmdir væri
að ræða, og þar eð bæði stefndur sjálf-
ur, og félagið, sem hann lánaði skápinn
sé reiðubúið til að skila honum þegar í
stað, og hafi nú þegar boðið hann ár-
angurslaust fram, þá beri að sýkna sig
af kröfum stefnanda í máli þessu.
Það verðúr að telja, að stefndur hafi
sem bankastjóri haft heimild til að lána
skápinn um stundarsakir, þar eð bank-
inn hafði hans ekki þörf, en hins vegar
telur rétturinn, að eftir atvikum bæri
stefndur persónulega ábyrgð á því að
lántaki standi við allar skyldur sínar
út af láninu gagnvart bankanum eða
nú gagnvart stefnanda.
Það verður því að teljast skylda
stefnds, að sjá um að skápnum sé skil-
að óskemmdum til stefnanda, en ef
hann gæti ekki fullnægt þeirri skyldu,
þá kæmi skyldan til greiðslu andvirðis
skápsins fyrst til greina. Það sem því
liggur fyrir til úrlausnar í máli þessu
er það, hvort skápnum sé nú svo ábóta-
vant, að stefndur geti ekki fullnægt
skyldu sinni gagnvart stefnanda með
því að sjá um að skápnum sé skilað.
Það verður að teljast fyllilega upplýst
í málinu, að skápurinn stendur stefn-
anda til boða hvenær sem er, og verða
ágiskanir stefnanda um það, að stefnd-
ur bjóði fram annan skáp, en þann
sem hann lánaði, ekki taldar hafa við
rök að styðjast. Stefndur hefir játað
að smíðaðir hafi verið að skápnum og
skúffunum í honum nokkrir aukalyklar,
en jafnframt staðhæfir hann, að þeir
fylgi allir' skápnum og hefir stefnandi
ekki sannað eða líklegt gert, að fleiri
lyklar séu nú til að skápnum en stefnd-
ur býður fram með honum.
Þá telur stefnandi og, að skápurinn
muni nú vera orðinn skemmdur af not-
kun í þau 5 ár, sem hann hafi verið í
láni, en gegn andmælum stefnds, verð-
ur það heldur ekki talið sannað. Síðan
skápurinn var lánaður, hefir hann ætíð
verið í vörzlum sama félagsins, Odd-
fellowastúku nokkurrar hér í bænum,
fyrst í Ingólfshvoli og síðar í geymslu,
sem Oddfellowar fengu í húsi Ölgerð-
arinnar „Þór“, og virðast geymslur
þessar hafa verið hinar öruggustu fyrir
skápinn.
Samkvæmt framansögðu telur réttur-
inn ekkert það hafa komið fyrir í mál-
inu, er bendi til þess, að stefndur geti
ekki leyst sig undan skyldu sinni gagn-
vart stefnanda með því að skila skápn-
um. Það verður því að telja, að stefn-
anda hafi ekki tekist að sanna það í
máli þessu, að hann ætti tilkall til ofan-
greindrar fjárhæðar frá stefndum, en
með tilliti til þess, hversu lengi skápur-
inn hefir verið í láni og þess að þrátt
fyrir framan sagt, þykir ekki útilokað,
að fleiri lyklar hafi verið smíðaðir að
skápnum en boðnir eru fram með hon-
um og stefnanda kann síðar að takast
að sanna að svo hafi verið, þykja úrslit
málsins með tilliti til málavaxta eiga
að verða þau, að stefndur verði sýkn-
aður að svo stöddu af kröfum stefn-
anda.
Eftir málavöxtum þykir málskostn-
aður eiga að falla niður.
1 einu varnarskjali sínu viðhefur
stefndur eftir farandi ummæli: „en
þetta er alltsaman tilhæfulaus upp-
spuni hjá stefnanda, sem er aðeins gott
sýnishorn af því, hvílíkur maður stefn-
andi er“. „.... og til þess að hnekkja
rógi stefnanda ..." og „... til þess að
svívirðingum stefnanda um Snorra væri