Jazzblaðið - 01.07.1948, Blaðsíða 23

Hann lét lokið bara hvíla í keltunni, og ef
hann þurfti að gera eitthvað við það, gat
hann gert það. Það var allt og sumt. Það
var ekki við minna að búast af svo alvar-
lega þenkjandi trommuleikara.
Los Angeles veðrið er vissulega ágætt.
Haustkvöldin eru yfirleitt mild, svo það
lýsti ekki mikilli líkamlegri hreysti þeirra
herranna Jórdans og Marteins að þeir kvöld
eftir kvöld sátu-undir herum Los Angeles
himni á hak við Kattaklúbbinn. Það var
ósköp notarlegt þarna. Ljósrák hallaðist
út um gluggann fyrir ofan þá og varð'
þeim til þæginda. í henni gátu þeir greint
hvor annan og reykt sígarettur, ekki vindla,
án þess að finna til þeirrar óvissu, sem
maður hefur af því að reykja í niðamyrkri.
Allt var sem sagt temprað þarna. Hvað þá
snerti, reiddi þeim hetur af úti en þeir
hefðu gert inni. Inni var loftið nógu sterkt
til að svífa á meðalmenn, og dansinn —
viðskiptavinirnir voru aðallega negrar svo-
lítið blandaðir Mexikönum og Filippínum
— var truflandi, heilmikil skemmtun út af
fyri r sig. Eins og músik og dans eru í
ffrundvallaratriðum óaðskiljanlegt, er það
aðeins leikmaður, sem vill heldur dansa
®ftir en hlusta á verulega góðan jazz. Góð-
ur jazz hefur svo mikið líf í sér, að hverj-
um þeim, sem hefur yndi af músik, finnst
það vera hreinasta svall að dansa eftir
honum. Brandenbúrgarkonsertarnir eftir
Back væri ágæt dansmúsik, en enginn dans-
ar eftir þeim. Þeir eru of góð dansmúsik.
Improviseringarnar hans Jeffa Vilhjálms
°g hljómsveitar hans, voru ekki neinir
Hrandenbúfgarkonsertar, en þær höfðu
eitthvað sameiginlegt með þeim, einliverja
hnitmiðaða, slípaða snilli.
Smók og Rikki löbbuðu út að Katta-
klúbhnum þrjú eða fjögur kvöld í viku,
°g Gandi gaf Rikka eftir allt kvöldið. Þetta
var líka allstífur gangur, það hlýtur að
hafa verið ein míla og fjórðungur hvora
leið, samtals tvær og hálf míla.
Það var hægt að benda á Kattaklúbbinn,
ef maður var sæmilega iæs og góður að
gizka á, því að gestgjafinn hafði upphaf-
iega látið stafa nafnið til skiptis með blá-
um og rauðum ljósum yfir götugaflinn á
húsinu, en síðan hafði eitt og annað orðið
til þess að afmá suma þýðingarmestu staf-
ina. Krakkar höfðu hnuplað sumum ljós-
unum, eða kannski lögregluþjónar hafi sent
nokkrar skammbyssukúlur í þau, þegar
annað skotmark brást. Allmörg þeirra voru
sem sagt slokknuð, eins og oft vill verða
um ljós.
En ef gestgjafinn kærði sig ekki um að
halda stöfuninni óskertri, kærðu sig víst
allir aðrir kollótta, þó að bláu og rauðu
ljósin stöfuðu nokkuð eða ekkert. Það sem
máli skipti fyrir einn og alla var, hvort
Jeffi Vilhjálms var þar í essinu sínu. Fólk-
ið kom til að dansa og ekkert stöðvaði það.
Sumir komu til að hlusta, og þeir fengu
sína umbun. Smók og Rikki komu til að
læra, og þeir lentu þarna í hinum rétta
skóla. Þeir lærðu svo vel stílinn hjá hljóm-
sveit Jeffa, að þeir hefðu að réttu lagi átt
að vera útnefndir heiðursmeðlimir.
Stíllinn er virkilega þess verður að hans
sé rækilega getið. Hljómsveit Jeffa lék ekki
eftir nótum, enda þótt þeir gætu allir lesið
nótur. Þeir höfðu tvenns konar stíl, nú
þekktir scm Memphis stíll og New Orleans
stíll. Munurinn er hér um bil sá sami og
munurinn á tveim kjötréttum, í öðrum er
kjöt, kartöflur og sósa framreitt bvert út
af fyrir sig, í hinum er öllu hrært saman
áður en það er borið á borðið. Memphis
stíllinn er stundum kallaður „láttu til þín
taka“, og New Orleans lætur alla leika
samtímis. í Memphis er stefið hafið í fyrsta
kór, og síðan gerir hver einstakur tilbrigði
við það. Þetta fyrirkomulag hefur þann
kost að hvetja til samkeppni í atvinnutón-
list. Keppendunum óx sífellt metnaður og
ægilegur spenningur, og Smók og Rikki
hinir óhlutdrægu, ósýnilegu dómarar ætluðu
alveg að kafna af geðshræringu.
En hvernig þeir léku Memphisinn, var
hreinasti barnaleikur í samanburði við New
Orleans stílinn þeiri'a, því að þar tóku þeir
á öllu, sem þeir áttu til. Hver einstakur
fór sínu fram. Þeir náðu mjög flóknum
kontrapúnkti, en ómögulegt var að segja,
hvernig þeir fóru að því. Það var ekki af
Framli.
L:dLM 23