Jazzblaðið - 01.06.1951, Blaðsíða 15

NN ER EKKI komin fram
söngkona hér á landi, sem
skákað hefur Sigrúnu Jóns-
dóttur. Kann þetta að þykja
nokkuð furðulegt, þegar tek-
ið er tillit til þess, að íslendingar eru
fádæma söngelsk þjóð. En athugi mað-
ur málið frá annarri hlið, sem sé þeirri,
að Sigrún er afburða söngkona, og þær,
sem komið hafa fram síðan hún fór að
syngja hafa staðið henni langt að baki.
Vera má, að finna megi ótal galla á söng
Sigrúnar, galla sem reynast réttmæt-
ir, séðir frá hinni teknisku hlið söngs-
ins. En það er oftast nær svo, þegar
um dæguxdaga- eða jazzsöngkonur er að
ræða, þá er eins og allir þessir gallar
hvei'fi alveg fyrir hinu alli'a þýðingar-
mesta í þessu sambandi; tilfinningu og
rhythma.
Sigrún fór ung að syngja. Þegar hún
var í baniaskóla söng hún í barnakór,
er Jóhann Tryggvason stjóniaði. Hún
hélt áfram að syngja, er hún fór í gagn-
fræðaskóla, og hún kom nokkrum sinn-
um fram fyi'sta vetur sinn í skólanum
með bekkjai'systur sinni. Næsta vetur
byrjuðu þær að æfa saman fimm og
fóru bi'átt að syngja á skólaskemmtun-
um, og þar sem alltaf hefur vei’ið mikil
þörf fyi'ir skemmtiki'afta hér, voru þær
brátt farnar að syngja utan skólans og
komu*víða fram á skemmtunum. Þær
sem sungu í flokki þessum með Sigrúnu
voru Inga Einarsdóttii', Margrét Hjai't-
ar, Sólveig Jóhannsdóttir og Svava Vil-
bergs. Þær urðu landsþekktar fyrir
söng sinn, því að þær komu oft fi'am í
útvai'pinu. „Öskubuskur" nefndu þær
sig þessar fimm söngelsku stúlkur. —•
Sigrún söng einsöng í möi’gum iögum
þeirra og mátti þá sti'ax heyi’a, að hér
var söngkona á ferðinni, sem vert var
að taka eftir. Þennan fyrsta vetur kom
hún samt hvergi fi'am með hljómsveit.
Það var ekki fyrr en síðari hluta
næsta veti’ai', 1947, sem hún kom fyi'st
fram ein með hljómsveit. Söng hún með
kvintett Gunnars Oi'mslev, er þá lék í
mjólkurstöðinni. Sigrún var ákaflega
taugaóstyrk fyrstu skiptin, en það lag-
aðist brátt. En aldrei gat hún losnað
við þennan ókost fyrir fullt og allt. —
Alltaf var hún taugaóstyi'k, þegar hún
átti að syngja, misjafnlega þó. En þeir,
sem hlustuðu á Sigrúnu, tóku vai'la, ef
þá nokkui'n tíma, eftir þessu. Hinn
fallegi söngur hennar hrífur mann, og
maður gleymir smáati'iðunum, hin mikla
tilfinning Sigrúnar fyi'ir því, sem hún
er að gei'a, hjálpar manni til þess.
Ilún hefur koinið fram á dansleikj-
um með flest öllum hljómsveitum bæj-
arins, sungið í útvarpinu, komið frarn
á skemmtunum og hljómleikum og alltaf
hefur hún fengið góða dóma. Ég man
ekki eftir að hafa nokkurn tíma séð
neikvæða gagnrýni um söng Sigrúnar.
Sigrún hefur hins vegar lítið sem
ekkert komið fram undanfarið. Frá því
að hún söng með hljómsveit Jan Morá-
vek síðastliðið haust, hefur hún ekkert
sungið og er leitt til þess að vita. En
ástæðan fyrir þessu er vel afsakanleg,
Sigrún er gift og á tvö börn, son og dótt-
ur, sem að sjálfsögðu þurfa umönnun.
Maður talar nú ekki um, ef þau ætla að
gerast arftakar móður sinnar í sönglist-
inni. En þangað til það verður, væri
gaman, ef við fengjum að heyra Sig-
rúnu syngja við og við. Því eins og
vikið er að í upþhafi greinarinnar, er
enn ekki komin fram söngkona hér á
landi, sem stenzt henni snúning, og má
mikið vera, ef hún kemur nokkurn tíma
fram. Svavar Gests.
\
$a*dUiÍ 15