Útvarpstíðindi - 01.03.1948, Blaðsíða 15

ÚTVARPSTÍÐINDI
87
GÖMUL DAGSKRÁ OG NÝ.
Þorgr. Einarsaon, BúastöSum, skrifar:
„Oft hefur verið á það bent bæði í útvarpi
og eins í Röddum hlustenda, hversu gagn-
legt og leiðbeinandi það væri við val dag-
skrár, að sem flestir hlustendur létu heyra
frá sér álit og jafnvel leiðbeiningar um
efnisflutning í útvarpi. Satt er það, mikið
er í húfi, að vel takist til um dagskrár-
val. Það skiljum við bezt, sem í strjál-
býlinu dveljum og ef til vill tökum hvað
bezt eftir því, sem þar er á borð borið.
Það er því ekki lítil eftirvænting hjá þvi
fólki, sem á annað borð vill hlusta og fylgj-
ast með því efni, sem útvarpið býður og
áreiðanlega ekki kastað á glæ að vanda til
dagskrárinnar. Hitt er að sjálfsögðu erfitt
að gera öllum til hæfis. Til þess er
smekkur fólksins allt of ólíkur, sem betur
fer. Ég tel, fyrir mitt leyti, að sjálfsagt
sé að flytja í útvarpið sem allra mest af
innlendu efni, eftir því sem framast er
kostur, eins og reyndar er líka gert. En
ég tel, að gera mætti meira að því en hefur
verið gert, að lesa upp bókakafla í útvarpið.
Það kæmi til með að svara til hins liðna
tíma, þegar einn las fyrir alla á heimil-
unum, og ég segi það enn, sem ég hef getið
áður í línum til Radda, að ég teldi það eng-
an baga hlustendum þó að gengið væri á
hlut margskonar glamurmússíkar og jafn-
vel hinnar svokölluðu æðri hljómlistar
líka, og á þann hátt rýmt til fyrir svona
löguðum upplestri ef annað heppilegra
sýndist ekki. Að sjálfsögðu ræði ég þetta
frá sjónarmiði sveitamannsins, en ekki
þeirra, sem hrifnir eru af þeirri mússík,
sem nú er öðru hvoru verið að útvarpa
frá Hótel Borg. Ég veit með vissu, að í
sveitum og hinum smærri kauptúnum eru
fáir, sem hafa viðtæki sín opin fyrir dans-
mússík frá samkomustöðum Reykjavikur.
Knútur Þorsteinsson
frá tílfsstöðum.
Tízkudaman
Ég kastáöi önn og mér kvöldgöngv.
fékk,
því kyrrsetu er langsárt að þreyja.
Á hlið við mig, somit leið götuna gekk
ein glæsileg staðarins meyja.
Og öll bar sú tildursins einkennin
slétt,
í útlitsins margbreyttu línum.
Mcð tepruskap sjálfsþóttans tifaði’
hún létt,
á títuprjónshælunum sínum.
Um líkamann sveipaMst silki og flos,
þar sáust ei tötranna spjarir.
— Og hýrlegt blikaði Hollywoodbros
um hátískuroðaðar varir. —
Ég veit að eyru þeirra skilja betur og eru
vanari þeim hljómblæ, sem veður og vindar
hjala þeim við eyra heldur en þeim hjáróma
skrækjum, sem einna líkjast er þegar nægi-
lega miklu magni af allskonar dósa- og
járnarusli væri urgað saman. Slík mússík
bentar bezt hinum vel menntaða æskulýð
höfuðstaðarins en ekki þeim, sem láta sér
lynda aðeins, ef þeim er af náð veitt að
heyra harmonikuplötur eftir hina vinsælu
harmoníkuleikara Noregs og Svíþjóðar. Ég
tel þann dans, sem tengdur er þeirri mús-
sik hæfa betur þjóðerni íslendinga en villi-
mannadjass sunnan úr Afríku. En þess
skal þó getið með þökk, að i vetur hefur
verið með mesta móti um harmoníkulög
í útvarpinu. En aukast mætti það samt.
Og ég spyr: Því er ekki meira spiiað af
plötum eftir þá Gellin og Borgström,