Útvarpstíðindi - 01.03.1948, Blaðsíða 19

útvarpstíðindi
91
Hún leit upp. Hann sá ekki betur
en að hún væri Marion Dawis. Augu
þeirra mættust. Augu hennar voru
brún og augnatillitið hlýlegt.
„Fyrirgefið", mælti Dennison. —
„Þér eruð fegurri en myndin í blað-
inu“
Hún hló. Hlátur hennar var yndis-
legur.
„Þér skjallið mig“.
„Nei, þér eruð hrífandi fögur“.
„Jæja, þér vitið hver ég er. En
hver eruð þér?“ mælti hún.
„Nafn mitt er ekki frægt. Ég heiti
Frits Dennison frá Scotland Yard,
London“.
„Ég hef heyrt nafn yðar nefnt“.
Hann horfði á ungfrúna og sagði:
„Það er ólíklegt. Ég hef lítið haft
niig í frammi“.
Hún aðgætti hann nákvæmlega og
mælti: „Augu yðar sýna, að þér haf-
ið komizt í ýms ævintýri".
Frits yppti öxlum. „Já, ekki get
ég neitað því“.
„Þér hafið ef til vill farið til Fen-
eyja í þeim erindum að ljósta upp
nm einhvern glæpamann?"
„Nei, ég var í sumarleyfi".
„Þér hafið áhrifamikið starf. —
Hugsið yður að ráðizt yrði á lestina
og þér yrðuð að skjóta ræningja til
þess að frelsa mig“.
Hann mælti: „Árásar þurfum við
ekki að vænta. Við erum á Italíu".
Þau áttu langar samræður. En
lestin flaug áfram eins og líf lægi
við.------
Á höfninni í Feneyjum lá hið
nhkla ítalska herskip „Fiurne". —
Svartur, þykkur reykjarmökkur leið
UPP úr reykháf þess, og eyddist eða
liðaðist í áttina til lands vegna and-
varans, er blés utan af Adríahafinu.
Firðritarinn var í klefa sínum og
fylgdist með því sem útvarpað var
til flotans frá hermálaráðuneytinu.
Á þilfarinu gengu varðmenn fram og
aftur. Út úr borðsalnum hljómaði
söngur Jan Kiapura af grammófón-
plötu. Olíu, málningu og járnlykt
lagði um skipið. Vélaskrölt heyrðist.
Skipið var búið til ferðar út á Mið-
jarðarhafið til æfinga með öðrum
herskipum.
Cavalcanti yfirflotaforingi sat við
skrifborðið í hinni skrautbúnu káetu
sinni og kynnti sér kort og áætlanir,
er lágu fyrir framan hann. — Yfir
skrifborðinu hékk stórt málverk af
Innocens páfa þriðja. Á þiljunum
héngu sjaldgæf vopn frá Algier og
Tunis. Á gólfinu var þykkt teppi, er
eyddi skóhljóðinu. — Flotaforinginn
opnaði skrifborðsskúffuna, er var
honum til vinstri handar. — Hann
góndi um stund ofan í hana. Skúff-
an var tóm. Gula umslagið með hern-
aðarleyndarmálunum í Adriahafinu,
var horfið. Hann leitaði í öllum
skúffum skrifborðsins. Það bar eng-
an árangur. Hann mundi líka, að
hann hafði látið bréfið eða böggul-
inn í þá skúffu, er hann fyrst hafði
opnað. Hann leitaði í pappírunum er
á borðinu lágu. Nei, hann fann þetta
ekki, Skjölunum hafði verið stolið.
Marion Dawis hafði drukkið te
með honum fyrr um daginn. Var það
hugsanlegt, að hún hefði gert það?
Nei. Hún var vinkona hans, og hann
hafði of mikið dálæti á henni. Ennþá
var ilmur í káetunni frá því er hún
sat þar til borðs. Hann hugsaði mál-
ið. Svo hringdi hann.
Augnabliki síðar var drepið á
hurðina. Inn kom sjóliði, er stóð
steinþegjandi.