Útvarpstíðindi - 15.03.1948, Qupperneq 18

114
ÚTVARPSTÍÐINDI
honum: „Jú, þetta er óskaplega
spennandi, sem þér segið. En vér
höfum ekki tíma til .þess að hlusta
á fræðandi fyrirlestur. Ef þér getið
sannað, að ungfrú Dawis sé ekki
njósnari, þá látið oss heyra þær
sannanir".
Dennison mælti: „Ég skal koma að
efninu þegar í stað. En leyfist mér
að bera fram eina spurningu?“
Marion Dawis sendi Frits hug-
hreystandi augnatillit.
Dennison mælti: „Voru skjölin í
sama umslagi, er þér fengu'ð þau í
hendur, og þegar þau voru tekin úr
skrif borðsskúffunni ?“
„Nei, ég fékk skjölin í möppu, og
skilaði henni. Ég lét skjölin sjálfur í
gula umslagið“.
Frits mælti: „Ég þakka. Þetta er
mjög þýðingarmikið atriði“. Svo tók
hann upp úr innri vasa sínum gult
umslag og hvítan blaðsnepil. Bæði á
umslaginu og pappírnum var fjöldi
smárra, svartra merkja.
Frits gekk að skrifborðinu og lagði
umslagið og bréfsnepilinn á það fyr-
ir framan yfirflotaforingjann. Hann
mælti: „Ég hef nákvæmlega rann-
sakað gula umslagið, sem hér liggur,
og skjölin voru í. Svörtu deplarnir
eða merkin sýna fingraförin. En það
eru ekki fingraför ungfrú Dawis.
En á hvíta blaðinu eru hennar
fingraför. Ef ungfrú Dawis hefði
tekið umslagið með skjölunum úr
skúffu aðmírálsins, hlytu hennar
fingraför að vera á því. En svo er
ekki. Hún bar ekki hanzka, er hún
var hér. Og þetta er óhrekjanleg
sönnun þess, að hún hefur ekki tekið
umslagið með skjölunum“.
Flotaforinginn sló á borðið með
fingurgómunum og mælti: „En
hvernig getið þér skýrt það, að skjöl-
in fundust í tösku ungfrú Dawis?“
Dennison svaraði: „Já, það er
nokkuð flókið. En ég skal láta mitt
álit í 'ljós. Það er kunnugt, að ung-
frú Dawis á marga aðdáendur, og
meðal þeirra er Martiro undirfor-
ingi. Hann kom í fyrradag til henn-
ar á „Grand Hotcl Luna“, og kvaðst
ekki geta lifað án hennar. Hún neit-
aði því að giftast honum, þrátt fyrir
hina miklu ást hans. Martiro fékk
hryggbrot. Hann fylltist hatri. Ást
snýst oft í hatur. Martiro tók sjálfur
skjalaböggulinn úr skrifborðsskúffu
aðmírálsins og lét hann í tösku ung-
frú Dawis, til þess að koma henni
í klípu sem njósnara“.
Cavalcanti yfirflotaforingi reis á
fætur. Hann mælti með harðneskju-
legri rödd: „Martiro! Er þessu þann-
ig varið, eins og Dennison segir?“
Martiro þagði.
Aðmírállinn sneri sér að ungfrú
Dawis: „Jæja, kæra ungfrú, það
virðist að hér hafi ...“
Meira sagði hann ekki að sinni, því
að samtímis kvað við skot. Martiro
hafði, án þess að hin yrðu þess vör,
dregið skammbyssu upp úr vasa sín-
um og hleypt skoti í höfuð sitt. —
Hneig hann dauður niður á káetu-
gólfið. Martiro hafði stefnt sjálfum
sér fyrir þann dómstól, þar sem
fyllsta réttlætis er gætt.
Aftur erum við stödd á Canale
Grande. — Og að þessu sinni situr
Dennison ekki einn í síkisbátnum.
Marion Dawis situr við hlið hans.
Hann heldur í litlu höndina hennar.
Hamingjan ljómaði á andliti hans.
Marion hefur lofað því, að verða
konan hans.