Útvarpstíðindi - 31.05.1948, Side 16

232
ÚTVARPSTÍÐINDI
Ég var með peninga í vasanum
handa honum, en lét hann ekki hafa
þá. Það er bókstaflega hryllilegt að
horfa á myndirnar hans, þessi líka
klessuverk!“
Frúin hafði enga löngun til að
ræða við mann sinn um málverk
Péturs. Yfirleitt var henni ekkert
um þennan frænda manns síns
gefið.
„Ég sá nýjustu kjólatízku í verzl-
un í gærdag,“ sagði hún og vildi
auðsýnilega taka upp annað mál-
efni.
„Já, einmitt,” svaraði hann áhuga-
laust.
„Fyrst að þú hefur nú sparað
þessa peninga, sem annars áttu að
fara til frænda þíns ættirðu alveg
eins að geta látið mig hafa þá,“
hélt hún áfram.
„Ég hélt, að þú værir orðin upp
úr því vaxin og komin yfir þann
aldur að eltast við nýjustu tízku,“
sagði Lindelin. „Annars hef ég ekk-
ert á móti því, að þú kaupir þér
nýja kápu eða kjól eða yfirleitt það
sem þig vanhagar helzt um. Gerðu
svo vel, hér eru peningarnir, sem
ég ætlaði að láta Pétur hafa.“
Lindelin forstjóri taldi fimm
hundruð krónur fram á borðið og
fékk konu isnni. Síðan flýtti hann
sér til skrifstofu sinnar.
Síðari hluta dagsins fór frúin í
verzlanir og leit á tízkuútstilling-
arnar. En nú þegar hún hafði pen-
ingana handa milli, fannst henni
ekki nærri eins mikið til kjólanna
koma eins og henni hafði fundist
daginn áður. Hún skoðaði marga
þeirra, en keypti engan. Henni
fannst heldur ekkert liggja á, og
hún vildi leita víðar fyrir sér. Á
leiðinni til næstu vefnaðarvöru-
verzlunar var kvikmyndahús, og
þegar frú Lindelin gekk framhjá
því, var sýning að hefjast. Hún
fékk allt í einu löngun til að sjá
myndina og keypti sér miða og gekk
inn í kvikmyndahúsið.
Hefði einhver að fyrrabi’agði
spurt frú Lindelin að því, hvort
henni hefði ekki fundist myndin
átakanleg, hefði hún verið vís með
að svara, að slík mynd sem þessi
ætti sér enga stoð í veruleikanum;
að hún væri uppspuni frá upphafi
til enda. Og það kann vel að vera
að hversdagslega hafi frúin ekki
verið tilfinninganæm. En í raun-
inni var hún þó draumlynd og
rómantísk. Þegar hún las sorglegar
bækur, runnu þær henni til rifja,
og þegar hún horfði á sorglegar
kvikmyndir, grét hún af meðaumkun
með þeim, sem sættu grimmum ör-
lögum.
Og myndin, sem hún hafði nú
horft á var einmitt ein af þeim
sorglegu. Hún fjallaði um fátækan
listamann, sem unni list sinni af
heilum huga og tók hana fram yfir
allt annað. Engin skildi hann nema
kona hans, en hún studdi hann líka
trúlega í baráttunni, og hjálpaði
honum eftir mætti. Fláráður félagi
hans, sem einnig var listamaður,
ótryggur og undirförull, gerði hon-
um allt til skapraunar og skaða, sem
hann gat. Hann reyndi meira að
segja að fleka konuna frá honum,
og rógbar félaga sinn á ýmsan veg
og reyndi á einn og annan hátt að
eyðileggja mannorð hans.
Að endingu sást, hvar ungi lista-
maðurinn lá fárveikur í fátæklega
kvistherberginu, þar sem hann bjó,