Kristilegt stúdentablað - 01.12.1960, Blaðsíða 21

Vinnuflokkurinn í Grafarnesi sumarið 1960.
Kirkjufell í baksýn.
komumönnum, messurnar að Setbergi. Síðasta
dag vinnubúðanna, 14. júlí, var kveðjusamkoma
haldin við kirkj ubygginguna í Grafarnesi, en
um kvöldið var messa að Setbergi. Biskup fs-
lands predikaði, en sóknarpreslur tók til altaris
alla þátttakendur í vinnubúðunum, svo og margt
sóknarfólk og aðra gesti. Yar það mjög fögur
og hrífandi kveðjustund. Veðrið var unaðslegt
þennan dag, og fjörðurinn spegilsléttur. Friðúr
og fegurð umlukti oss á alla vegu, og í kvöld-
kyrrðinni að lokinni messu hljómaði siðasti
söngurinn að skilnaði.
Það má öllum ljóst vera, að þátttakendur í
slíkum vinnubúðum verða að færa miklar fórn-
ir til þess að geta tekið þátt i þeim og vmsir liafa
spurt: Er hægt að ætlast til þess af ungu fólki,
sem er að leggja grundvöll að framtíð sinni,
að það geti lagt á sig þá miklu fórn, sem fylgir
þátttöku í vinnubúðum? En unga íólkið svarar
yfirleitl á þessa leið: Minnizt ekki á þær fórnir,
sem vér færum, því að þær eru smávægilegar í
samanburði við þá dýrmætu reynslu og þá miklu
blessun, sem vér höfum öðlazt í vinnubúðunum.
Enn fremur liafa menn oft spurt: Er það
fjárhagslega hagkvæmt fyrir fámennan og fá-
lækan söfnuð að liafa vinnuflokk? Því ber hilc-
laust að svara játandi, livað vinnubúðirnar í
Grafarnesi áhrærir. Það ber að liafa í liuga, að
liver þátttakandi greiðir ekki aðeins ferðakostn-
að, heldur einnig hluta af fæðiskostnaði. Vegna
framlags safnaðarfólks í vinnu og matgjöfum
varð kostnaður við vinnubúðirnar sáralítill. Eiga
konurnar, sem sáu um baksturinn og annan mat-
artilbúning miklar þakkir slcildar fyrir fórnfúst
starf. Þótt bægt sé að meta afköst vinnuflokks-
ins til fjár, þá er aldrei liægt að meta þá upp-
örvun, hvatningu og blessun, sem sóknarbörnin
hljóta í margvíslegum samskiptum þeirra við
þátttakendurna í vinnubúðunum. Einn af starfs-
mönnum við kirkjubygginguna á s.l. sumri gaf
5000 kr. til hennar sem ofurlítinn þakklætisvott
fyrir alla þá blessun, sem honum veittist í sam-
starfinu við vinnuflokkinn. Ef vel tekst til,
ættu vinnubúðir á vegum Alkirkjuráðsins eða
annarra aðila að geta orðið farvegir blessunar-
ríkra strauma í kirkjulífi voru í framtíðinni.
Við berjumst
þar til við deyjum —
Framh. af bls. 18.
þarf að hjálpa og láta ekki persónulega bags-
muni sina aftra hinu í nokkru frá störfum.
Og óbreyttu hermennirnir, þeir sem vinna
fyrir sér með ýmsum störfum en gefa frítíma
sinn í herstörfin og bera herbúninginn aðeins
þá, fórna líka ofl mildu.
„En þetta er líf okkar,“ segir kapteinninn. „Það
er ekki fórn heldur náð.“
Við spyrjum hann um kristniboðið þvi Hjálp-
ræðisherinn rekur líka kristniboð. Sumt af fólk-
inu, sem við sjáum uppi á palli á samkomunni
hefur starfað á kristniboðsakrinum og við vor-
um á samkomu þar sem tveir kristniboðslæknar,
nýkomnir heim, sögðu frá. Þeir voru Hjálpræðis-
herforingjar um leið og þeir voru Hjálpræðis-
herslæknar og tóku virkan þátt í starfinu bæði
heima og heiman. Okkur fannst þeir sérlega
blátt áfram og alþýðlegir og höfum orð á því
við kapteininn og hann segir að i Hjálpræðis-
hernum sé fólk vanið af að finna til sín. En Her-
inn á vel menntaða menn á ýmsum sviðum.
Við ætlum ekki að spyrja meira i kvöld. Við
ællum að koma aftur á næstu samkomu og get-
um spurt meira þá. Kóræfingin er líka að verða
búin og kapteinninn þarf að hitta konuna sína.
Við kveðjum og förum og heyrum kórinn syngja:
Ó, félagar í hernum við berjumst þar til við
deyjum því dagur sigursins færisl nær og nær.
KRI5TILEGT 5TUDENTAB LAÐ
21