Morgunblaðið - 12.12.2008, Side 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 2008
✝ Guðmundur Rún-ar Júlíusson fædd-
ist í Keflavík 13. apríl
1945. Hann lést af
völdum hjartaáfalls á
bráðamóttöku Land-
spítalans föstudaginn
5. desember. For-
eldrar hans voru Júl-
íus Eggertsson múr-
arameistari, f. 12.7.
1904, d. 23.11. 1985,
og Guðrún Stef-
ánsdóttir Bergmann,
f. 27.10. 1908, d. 27.4.
1989. Systkini hans
eru Guðlaug Bergmann Júlíusdóttir,
f. 1936, eiginmaður hennar er Val-
geir Helgason, f. 1937, og Ólafur
Eggert Júlíusson, f. 1951, eiginkona
hans er Svanlaug Jónsdóttir, f. 1953.
Rúnar kvæntist æskuástinni Maríu
Baldursdóttur, f. 28.2. 1947, hinn
28.2. 2007. Foreldrar hennar; Baldur
Þórir Júlíusson, f. 15.9. 1909, d. 2.11.
1996, og Margrét Hannesdóttir, f.
27.12. 1921.
Synir Rúnars og Maríu eru: 1)
Baldur Þórir Guðmundsson, f. 27.7.
1964, markaðsstjóri og tónlist-
armaður. Eiginkona Þorbjörg Mar-
grét Guðnadóttir, f. 14.12. 1965, leik-
skólakennari. Börn þeirra eru
Keflavík sem nefnist í daglegu tali
Upptökuheimilið Geimsteinn. Rún-
ar starfrækti hljóðverið og útgáfu-
fyrirtækið til hinsta dags. Hann gaf
út um 250 hljómplötur með fjölda
listamanna. Fyrir fáeinum dögum
kom út þriggja platna safnútgáfan
Söngvar um lífið 1966-2008 þar
sem Rúnar flytur 72 þekktustu lög-
in frá ferlinum. Rúnar sinnti fé-
lagsstörfum tónlistarmanna og út-
gefenda af miklum móð og sat m.a.
í stjórn SFH, FTT og fulltrúaráði
STEFS. Einnig sat hann í skóla-
nefnd Tónlistarskólans í Keflavík
um tíma. Rúnar beitti sér mjög fyr-
ir stofnun Poppminjasafnsins sem
nú er starfrækt í Reykjanesbæ og
var starfsmaður Hljómahallarinnar
sem opnuð verður á næsta ári. Rún-
ar var einn dáðasti rokkari lands-
ins og kom árið 2005 út ævisaga
hans Herra Rokk, sem Ásgeir Tóm-
asson skrásetti. Rúnar var Lista-
maður Reykjanesbæjar frá árinu
2005 og í ár fékk hann Heið-
ursverðlaun Íslensku tónlistarverð-
launanna.
Útför Rúnars fer fram í dag frá
Keflavíkurkirkju og hefst athöfnin
kl. 14.00. Útförinni verður einnig
sjónvarpað í Duus-húsum í Reykja-
nesbæ og Fríkirkjunni í Reykjavík.
Björgvin Ívar, f. 1986,
María Rún, f. 1990, og
Ástþór Sindri, f. 1995.
2) Júlíus Freyr Guð-
mundsson, f. 22.9.
1971, framkvæmda-
stjóri og tónlist-
armaður. Eiginkona
Guðný Kristjánsdóttir,
f. 7.3. 1967, leiðbein-
andi. Börn þeirra eru
Kristín Rán, f. 1992,
Brynja Ýr, f. 1998, og
Guðmundur Rúnar, f.
2003.
Rúnar var kunnur
knattspyrnumaður á unglingsárum
sínum og varð Íslandsmeistari með
Keflavíkurliðinu 1964 áður en hann
sneri sér alfarið að tónlistinni. Rún-
ar kom víða við á löngum ferli og
var í mörgum landsþekktum hljóm-
sveitum, s.s. Hljómum, Trúbroti,
Lónlí Blú Bojs, Geimsteini, Áhöfn-
inni á Halastjörnunni og GCD. Hin
síðari ár gerði hann út hljómsveit
undir eigin nafni, Rokksveit Rúnars
Júlíussonar. Rúnar stofnaði hljóm-
plötuútgáfuna Geimstein árið 1976,
sem er í dag elsta hljómplötuútgáfa
landsins með samfellda sögu. Árið
1982 setti Rúnar á laggirnar hljóð-
ver á heimili sínu Skólavegi 12 í
Elsku pabbi.
Þau eru þung slögin sem ég slæ á
tölvuna þína, sitjandi í horninu þínu
á skrifstofunni sem var einu sinni
herbergið mitt. Mig grunaði ekki að
við værum að fara síðustu ferðina á
Reykjanesbrautina síðasta fimmtu-
dagskvöld. Ég hélt að það þyrfti
bara aðeins að fínstilla þig, þú varst
ekki í það slæmu standi. Ætlunin var
að spila á Ránni og svo voru nokkur
„gigg“ framundan. En það var
greinilega búið að bóka þig á öðrum
stað og þú sagðir náttúrlega aldrei
nei við neinu verkefni. Og ég veit að
það verður pláss fyrir okkur Júlla og
alla í fjölskyldunni í hljómsveitinni
sem þú ert að setja saman núna.
Við feðgarnir vorum mjög þéttir
sem hljómsveit, fjölskylda, félagar
og samstarfsaðilar og áttum mjög
sérstætt samband sem engin orð fá
lýst. Það eru svo margir sem minn-
ast þín með hlýhug og þú snertir svo
mikinn fjölda af fólki að fjölskyldan
er nú í fullu starfi að taka við þessum
straumum sem þú sendir út. Þú
hafðir ætíð áhyggjur af því að þú
hefðir ekki menntað þig og var það
söngur Gunnu ömmu um að það væri
aldrei of seint að læra sem hljómaði í
eyrum þínum reglulega. En þú varst
bara í öðru hlutverki. Þú varst að
kenna samferðamönnum þínum
hvernig bæri að lifa lífinu og hvaða
viðhorf skiluðu manni sáttum á
áfangastað. Þetta gerðir þú óafvit-
andi með því að sýna gott fordæmi
og vera fyrirmynd, utan sviðs sem
innan. Okkur sem sitjum eftir með
stórt hjartasár endist vart ævin við
að vinna úr kenningum þínum en
þeim verður haldið á lofti.
Við höfum unnið saman ótrúlega
mörg skemmtileg verkefni og minn-
ingarnar hellast yfir en það sem sit-
ur fast í mínu minni er að alltaf
kvaddir þú með orðunum: „Takk fyr-
ir kvöldið og sjáumst á morgun“.
Mín kveðjuorð verða því: „Takk fyrir
ævintýraferðina okkar og sjáumst
síðar.“
Þinn stolti sonur,
Baldur Þórir.
Allt of oft áttar maður sig ekki á
hvað átt hefur fyrr en misst hefur
Allt of sjaldan segir maður ekki frá
að lífsins gildi eru það sem þú gefur
Á þennan hátt hefst ljóð sem pabbi
samdi á árinu og sannleikurinn í
þessum orðum nístir inn að beini. Ég
er að átta mig á því að ekki eingöngu
er ég að missa pabba minn heldur
líka minn langbesta vin. Þú varst
mín stoð og stytta í lífinu og segja má
að ég hafi á allan hátt lifað fyrir þig.
Allt sem ég hef gert miðaðist að því
að gera þig eins stoltan af mér og ég
var af þér. Ég tjáði þér ekki nógu oft
með orðum hversu stoltur ég var af
þér og ég hef alltaf reynt að lifa eftir
þínum lífsgildum og fullyrði að heið-
arlegri og góðhjartaðri maður er
ekki til.
Ég heyrði þig aldrei tala illa um
nokkurn mann og þótt ýmsir gerðu á
þinn hlut í gegnum tíðina þá erfðir
þú það aldrei og tókst öllum opnum
örmum. Þín orð voru að það hefðist
ekkert með því að vera með leiðindi
og þú kærðir þig ekki um að eyða
orkunni í óþarfa vesen. Þú settir þig
ekki ofar öðrum heldur hafðir yndi
og unun af því að gleðja aðra. Fáir
gera sér grein fyrir því hve mikið
áreiti það var að vera þú og þau eru
ófá augnablikin sem ég dáðist að því
hvað þú gafst þér mikinn tíma í að
spjalla við allt það fólk sem varð á
vegi þínum. Fólk mætti okkur á
göngu og spurði hvort þú myndir
ekki eftir því á balli 1973 og oftast
mundir þú hvað það hét og jafnvel
hvað þið töluðuð um því minni þitt
var með eindæmum.
Í seinni tíð varst þú orðinn mjög
vanafastur og margir fastir punktar í
daglega lífinu; árlegu jólamyndatök-
urnar, bústaðaferðirnar á Þingvöll
um verslunarmannahelgi, ný plata á
hverju ári, og svo mætti lengi telja.
Elsku besti pabbi minn, ég get ekki
ímyndað mér að hægt sé að ganga í
gegnum erfiðari tíma en þessa og
það eru þúsundir ómetanlegra minn-
inga sem fljúga í gegnum hugann á
þessum hörmulegu tímum. Ég veit
ég þarf að vera sterkur fyrir mömmu
og fjölskylduna en ég bara get það
ekki. Ég er ónýtur maður án þín og
þótt tíminn lækni öll sár þá grær
þetta sár seint og ég kem aldrei til
með að finna staðgengil fyrir þig. Við
áttum eftir að gera svo margt saman
og það verður erfiðara að finna lífinu
tilgang þegar þú ert ekki til staðar.
Ég er samt óheyrilega þakklátur
fyrir allar þær stundir sem við áttum
á lífsleiðinni og það er mikill lær-
dómur að hafa haft þig sem læriföð-
ur.
Það verður óneitanlega yfirþyrm-
andi að heyra ekki í þér eða hitta á
hverjum degi og það er sárt að hugsa
til barnanna á þessari stundu og þá
sérstaklega litla Rúnars, alnafna
þíns, sem fær ekki að kynnast afa
sínum eins og ég vildi, þessum mikla
manni sem snart alla með sinni óend-
anlegu lífsgleði og alúð. En elsku
pabbi, þótt þú sért farinn þá verður
þú alltaf í hjarta mínu og huga og við
eigum örugglega eftir að eiga okkar
stundir saman síðar. Það er með
óbærilegum söknuði sem ég kveð þig
og ég tel við hæfi að nota þín eigin
orð til að ljúka þessu: „Það þarf fólk
eins og þig fyrir fólk eins og mig.“
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þinn elskandi sonur
Júlíus.
Ég hef heyrt um stað og heiðskírt skjól
himnaríki fjarri þessum stað.
Ég hef heyrt um góðan stað, sumar og sól
ó, ég hef heyrt um ljúfan samastað.
(Rúnar Júl.)
Aðfaranótt föstudagsins 5. desem-
ber kvaddi tengdafaðir minn, Rúnar
Júlíusson, þetta líf. Það er ótrúlegt
til þess að hugsa að lífið geti haldi
áfram án hans. Ég kynntist Rúnari
fyrir tæpum tuttugu árum þegar við
Júlli fórum að vera saman og minn-
ingarnar streyma endalaust fram í
hugann þegar ég hugsa til baka.
Rúnar var einstakur maður sem
setti fjölskylduna og umhyggjuna
fyrir henni ofar öllu. Heiðarleiki var
honum meðfæddur og hann kenndi
okkur öllum svo ótalmargt.
Rúnar var besti afi í heimi og kom í
heimsókn eða hafði samband á hverj-
um einasta degi og því var erfitt að
finna réttu orðin til að tilkynna
barnabörnunum að Rúnar afi væri
farinn, að hann kæmi ekki aftur og
bankaði létt á dyrnar bara til að
kanna stöðuna eins og hann orðaði
það og oftar en ekki með eitthvað til
að gleðja barnabörnin sín sem honum
þótti svo vænt um og var svo stoltur
af.
En minningarnar eru margar og
þær ylja nú á erfiðum tímum og mað-
ur er þakklátur fyrir allt sem við
gerðum saman.
Rúnar var líka alltaf boðinn og bú-
inn að aðstoða við allt, var fyrstur að
bjóða fram aðstoð ef eitthvað þurfti
að gera og það er svo margt sem við
megum þakka honum. Við Rúnar
spjölluðum mikið saman og hann var
áhugasamur um það sem ég var að
gera og hvatti mig, fyrir það verð ég
ævinlega þakklát.
Það hefur verið okkur fjölskyld-
unni ómetanlegt að finna allan hlý-
hug og samúðina frá fólki og fyrir
það viljum við þakka.
Höggið er þungt, sorgin mikil og
tímarnir framundan erfiðir en við
stöndum saman og heiðrum minn-
ingu Rúnars, höldum utan um Mæju,
Balla, Júlla og barnabörnin sem hafa
misst svo mikið.
Með kæru þakklæti fyrir allt,
elsku tengdapabbi.
Þín tengdadóttir,
Guðný Kristjánsdóttir.
Elsku besti tengdó.
Þetta er þungbær tími sem við
göngum í gegnum núna. Þegar við
biðum á Landspítalanum eftir fregn-
um af líðan þinni var ég sannfærð um
að allt færi vel. Maður sem lifði svo
heilbrigðu lífi og enn svo ungur hlaut
að hrista þetta af sér. En það vantaði
góða rödd í englakórinn og þar syng-
ið þið mamma þín nú saman. Eflaust
spilar þú líka á bassann og tekur lag-
ið í rokkbandinu með kollegum þín-
um sem fóru á undan. Ekkert okkar
grunaði að komið væri að hinstu
stund.
Síðustu daga hef ég minnst síðasta
kossins sem ég smellti á vangann
þinn og vermir minningin mér um
hjartarætur. Ég kom í seinna fallinu
á útgáfutónleikana sem voru hið ör-
lagaríka kvöld. Fékk mér sæti og
beið eftir að hljómsveitin hans
Björgvins Ívars, Lifun, byrjaði að
spila. Þá tók ég eftir þér við næsta
borð, stóð upp, heilsaði þér og
smellti kossi á vangann. Ekki hvarfl-
aði það að mér að þetta væri í síðasta
sinn sem ég heilsaði þér.
Börnin okkar Balla hafa verið
þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga þig
fyrir afa. Þú sýndir hve stoltur þú
varst af þeim og sýndir þeim óend-
anlega væntumþykju og elsku.
Börnin voru félagar þínir og vinir.
Ég held að þér hafi þótt flottast þeg-
ar þau sungu og spiluðu með þér
hvort heldur sem var á stóru sviði
fyrir fjölda fólks eða bara heima í
stofu.
Okkur líður best þegar öll fjöl-
skyldan er samankomin á Skólaveg-
inum og erum við dugleg að styðja
hvert annað. Barnabörnin vilja
hvergi annars staðar vera en hjá
ömmu og veit ég að það líður langur
tími þar til þau skilja hana eina eftir í
húsinu. Þau vilja öll sofa í afaholu.
Minningarnar sem við eigum um
þig eru eingöngu fallegar og góðar.
Betri maður er vandfundinn. Gjaf-
mildi þinni voru engin takmörk sett
og komstu reglulega færandi hendi
með stórar jafnt sem smáar gjafir.
Þú hefur kennt öllum þeim sem voru
svo heppnir að fá að kynnast þér, að
best er að njóta lífsins meðan kostur
er, líkt og þú gerðir fram á síðustu
stundu. Þú vildir helst ekki geyma til
morguns það sem þú gast gert í dag.
Mig skortir nógu góð lýsingarorð til
að tjá hve frábært það var að fylgjast
með samskiptum þínum og Maju.
Það var svo augljóst hve heitt þið
elskuðuð hvort annað og alltaf var
stutt í grínið. Sonum þínum varstu
ekki eingöngu frábær faðir heldur
líka besti félagi sem hægt er að eiga.
Það hefur verið yndislegt að eiga
þig sem tengdapabba og geymi ég
ótal margar minningar í huga og
hjarta mínu sem ég ætla að deila
með fjölskyldunni um ókomin ár.
Guð geymi þig.
Þorbjörg.
Elsku afi minn, það erfiðasta sem
ég hef upplifað var að kveðja þig í
dag. Vitandi að ég væri að snerta, sjá
og faðma þig í síðasta sinn. Síðustu
dagar hafa verið erfiðustu dagar lífs
míns en sem betur fer höfum við fjöl-
skyldan hvert annað. Þetta er allt
svo óraunverulegt ennþá. En ég þarf
ekki að kveðja þig alveg því að ég
veit að þú ert og verður alltaf hjá
mér í anda, og ég hjá þér.
Síðan þú fórst hef ég bara viljað
vera heima hjá þér og ömmu. Sofa í
ykkar rúmi, með þína sæng og í þín-
um bolum. Þó að mér líði núna best
hérna á Skólavegi eftir að þú fórst er
húsið samt svo tómlegt án þín.
Stundum stari ég bara á millihurðina
og finnst ég heyra fótatakið þitt upp
stigann og glingurhljóðið í lyklunum
að stúdíóinu, og bíð þess að þú labbir
inn um hana. En svo átta ég mig á að
það gerist ekki aftur. En ég finn
samt að þú ert hérna hjá okkur. Og
minningarnar um þig eru auðvitað
ótalmargar og þær verða alltaf í
huga og hjarta mér.
Ég minnist sérstaklega þeirra
stunda er ég og Kristín frænka átt-
um hjá ykkur í æsku.
Þegar við lékum okkur og þegar
við kúrðum öll saman í rúminu ykk-
ar. Þegar þú varst 6 ára lítið krútt
söngstu „Ó, Jesús bróðir besti“ inn á
upptöku. Ég er svo ánægð að hafa
fengið að syngja þetta sama lag í
fimmtugsafmæli þínu, þegar ég var
sjálf 5 ára. Og var þá í litríka kjóln-
um sem þú gafst mér. Ég gleymi því
aldrei. Ég mun eflaust syngja til þín
á komandi árum.
Þegar þið amma giftuð ykkur var
eitt af fáu skiptunum sem ég sá ég
þig fella tár. Þegar hún gekk að þér á
kirkjugólfinu sá ég tárin þín leka nið-
ur af gleði. Ég sá ósvikna ást í augum
ykkar beggja. Þessi ást ykkar var og
er svo sannarlega sönn ást sem á eft-
ir að vara að eilífu. Þið hafið sýnt
mér, og örugglega fleirum, hvað
sönn ást sé í raun og veru.
Afi, ég er fegin að hafa setið hjá
þér og tekið utan um þig áður en
sjúkrabíllinn kom að sækja þig á
Rána. En það hvarflaði aldrei að mér
að þetta væri í síðasta sinn sem ég
myndi sjá þig og tala við þig. Það er
ósanngjarnt hversu fljótt þú fórst frá
okkur, þú varst enn svo ungur. En á
þessum tíma sem þú lifðir afrekað-
irðu ótrúlega margt og lést drauma
þína rætast. Þú varðst meistari í öllu
sem þú tókst þér fyrir hendur og
fékkst áhuga á. En það sem þú gerð-
ir best var að elska þína nánustu. Þú
varst svo umhyggjusamur, góðhjart-
aður og gerðir allt fyrir alla. Gafst
svo mikið frá þér. Þessir tímar með
þér hafa verið yndislegir, ógleyman-
legir og lærdómsríkir.
Þú hefur kennt mér að líta betri
augum á lífið, að meta það sem ég á
og að nota hvern dag rétt. Ég er stolt
af að hafa hluta af þínu nafni í mínu.
Þú ert fyrirmyndin mín og mér mik-
ill innblástur í lífinu framundan, og í
tónlistinni líka. Þú ert hetjan mín og
verður það alltaf. Þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og gefið.
Ekkert verður eins án þín. Ég á aldr-
ei eftir að gleyma þér. Ég sakna þín
ólýsanlega mikið og á alltaf eftir að
gera. Ég elska þig alltaf og enda-
laust. Guð geymi þig.
Þín afastelpa,
María Rún.
Fyrir rúmlega tveimur áratugum
mynduðu Þorbjörg, dóttir okkar, og
Baldur, sonur Guðmundar Rúnars
Júlíussonar, samband sem fljótlega
varð ljóst að ekki yrði aftur rofið.
Þau hjónin eiga saman þrjú mjög
mannvænleg börn, Björgvin Ívar,
Maríu Rún og Ástþór Sindra, sem öll
hafa augljóslega erft hæfileika til
þátttöku í hinum indæla heimi
hljómlistarinnar frá Rúnari, afa sín-
um, og Maríu, eiginkonu hans, sem
þau vafalaust eiga eftir að nýta sér
og öðrum til heilla á komandi árum.
Rúnar var gæddur einstökum
hæfileikum til að umgangast annað
fólk. Hann var sannur mannvinur. Öll
framkoma hans einkenndist af lítil-
læti og virðingu fyrir öllum mönnum.
Hann umgekkst hina verst settu
þegna þjóðfélagsins á sama hátt og
æðstu ráðamenn og hann átti nána
vini í öllum stéttum og öllum þrepum
samfélagsins. Rúnar var einstaklega
reglusamur og ábyrgur í orðum og
verki. Hann var maður friðar og vin-
semdar. En Rúnar var líka mjög fjöl-
fróður maður og það var varla hægt
að finna samræðuefni sem hann ekki
var tilbúinn að ræða um. Hljómlistin
var líf hans og starf. En hann og
María höfðu samt ávallt tíma til að
ræða við og hlúa að barnabörnum sín-
um. Þau áttu margar góðar stundir á
heimili þeirra og hjá Rúnari í hljóð-
verinu og fengu oft að spreyta sig þar
við hin ýmsu verkefni.
Tónlist Rúnars mun eflaust lifa
um margar ókomnar aldir og flytja
komandi kynslóðum ánægju og fróð-
leik. Boðskapur hans um frið, kær-
leika og virðingu fyrir almættinu
mun því ná til fjölmargra í framtíð
sem í nútíð. Við færum Maríu, eig-
inkonu Rúnars, og eftirlifandi börn-
um og barnabörnum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðni og Berta.
Kveðjustund sem er erfiðari en
orð fá lýst er runnin upp. Óvæntar
heimsóknir frá þér, kominn færandi
hendi eða eingöngu til að athuga
hvort ekki væri allt í lagi hjá fjöl-
skyldunni, verða ekki fleiri. Orðin
hafa lítinn mátt í dag, en ég þekki
ekki tilveruna án þín.
Mig langar til að þakka þér fyrir
að hafa alltaf verið til staðar, hvort
Guðmundur Rúnar Júlíusson
Kæri afi, við söknum þín sárt
og óskum þess að þú lifir
enn. Ég skrifa þetta bréf og
ætla að leyfa þér að hafa það
í kistunni.
Ég ætla að geyma minn-
ingar okkar tveggja mjög vel
en því miður stækka þær
ekki lengur. Ég vona að við
hittumst einhvern tímann
aftur uppi hjá Guði.
Ástarkveðja.
Brynja Ýr Júlíusdóttir
barnabarnið þitt.
HINSTA KVEÐJA