Morgunblaðið - 12.12.2008, Qupperneq 31

sem var sem bróðir eða vinur. Þú
kvaddir þetta líf svo sannarlega eins
og þú hefðir fengið að velja stað,
nema tímasetningin var auðvitað al-
röng. Nú höldum við áfram meðan
einhver frjókorn eru í kollinum á
okkur eins og þú sagðir sjálfur.
Elsku María, Baldur Þórir, Júlíus
Freyr og fjölskyldur; missir ykkar
er mikill, innilegar samúðarkveðjur
frá okkur Svönu og fjölskyldu, sér-
stakar kveðjur frá Lovísu Rut, Elv-
ari og þeirra fjölskyldum. Guð veri
með ykkur. Hlökkum til að hitta þig
seinna.
Takk fyrir allt, kæri bróðir.
Ólafur Eggert Júlíusson
og Svanlaug Jónsdóttir.
„Njóttu lífsins meðan kostur er, ég
syng bara um lífið og syngdu með
mér.“ Þannig kvöddumst við vinirnir
tveimur dögum fyrir fráfallið, sung-
um þetta saman við Keflavíkurmerk-
ið á Ægisgötunni í Keflavík og föðm-
uðumst eins og við vorum vanir. Frá
því að María systir passaði frumburð
ykkar Maríu og ég smápolli fékk að
labba með um hverfið og fram að síð-
ustu samverustund okkar vorum við
vinir. Þær voru ófáar stundirnar sem
áhugamálin, lífið og tilveran, trúmálin
og augnablikið fengu fram hjá okkur
bæði hlátur og grát, eins og vinafund-
ir eiga að vera, jafnvel oft í viku. Eftir
hljómleikana Með stuð í hjarta, þegar
ég færði þér fullt myndaalbúm frá
tónleikunum, sá ég þinn auðmjúka
mann sem aldrei fyrr og þú sagðir
mér í einlægni með tár í augum að
núna skyldi bara einn dagur vera til í
einu, – en það verður að gera eitthvað
gott úr honum, kom svo í restina.
Þér auðnaðist að gera gott úr
hverjum degi, skilur eftir þig skarð í
samfélaginu sem ekki verður fyllt og
þjóðin mun minnast þín. Ég minnist
„augnablika“ eins og balls í Ungó ’74
með Hljómum og ég fékk að syngja
tvö lög, vá, hvílík upphefð fyrir 17
ára ungling, þú fékkst lánað mótor-
hjólið mitt Honda 350 og við skipt-
umst á Kanajökkum, símhringinga
frá tónleikum erlendis, m.a. með
Paul McCartney og Stones, sigra
Keflavíkur í fótbolta, heimsókna
þinna til mín í kafaraskólann og
græjurnar settar í botn í góðum
rokkslögurum þannig að hverfið
skalf, heimsókna í Geimstein og nýj-
ustu verkefnin kynnt, balla um allt
land í den, Fiskidagsins mikla í fyrra
og síðustu árin samverustunda á
mörgum listviðburðum. Um leið og
ég kveð þig, kæri vinur, með miklum
söknuði og þakklæti fyrir einstakt
jarðbundið vinarþel, alla hvatningu
til mín og tónlist þína, votta ég Maríu
og fjölskyldunni allri einlæga samúð.
Guð geymi þig og blessi, far þú í friði,
sonur Keflavíkur.
Vinarkveðja.
Tómas J. Knútsson.
Allt hefur sinn tíma og fátt er
öruggt í heimi hér. Á það er ég nú
minntur við skyndilegt og ótímabært
fráfall æskuvinar míns Rúnars Júl-
íussonar. Rúm sextíu ár eru liðin síð-
an við hittumst fyrst ungir drengir í
kirkjunni í Keflavík. Uppeldismóðir
mín, Guðrún Ólafsdóttir, og móðir
Rúnars, Guðrún Bergmann, sungu
með kór Keflavíkurkirkju um árabil.
Ég rifjaði upp nokkrar svipmyndir
af okkur æskuvinunum á kirkjuloft-
inu frá löngu liðnum tíma í bók minni
Ævintýraþorpinu sem kom út á liðnu
ári.
Það var ekki langt á milli æsku-
heimila okkar og oft brugðið á leik
eins og vera ber meðal ungra
drengja og uppátækin mörg. Á
túninu við Mánagötuna háðum við
knattspyrnukappleiki við félög
ungra drengja í vesturbænum. Þá
komu í ljós hæfileikar Rúnars sem
knattspyrnumanns og hann var ekki
hár í loftinu þegar hann skoraði
hvert glæsimarkið af öðru. Síðar átti
hann eftir að verða landskunnur
knattspyrnumaður og Íslandsmeist-
ari með meistaraflokki ÍBK.
Ekki grunaði mig þá að Rúnar
myndi gera starf tónlistarmannsins
að ævistarfi. Ég var reyndar ekki
mikið að hugleiða hvað hann ætlaði
að starfa við í framtíðinni en mér var
snemma ljóst að hann myndi vera
framarlega í hverju því verkefni sem
hann tæki sér fyrir hendur. Í áratugi
eða allt frá því að Hljómar komu
fyrst fram árið 1963 var hann í
fremstu röð íslenskra tónlistar-
manna. Rúnar var goðsögn og þjóð-
kunnur tónlistarmaður og stærsti
persónuleiki íslenskrar rokksögu.
Þeir sem höfðu af honum einhver
kynni munu minnast Rúnars sem
ljúfmennis og öðlings. Hógværð og
kærleikur til samferðamanna voru
hans helstu einkenni.
Það er einhver mesta gæfa sem ég
hef orðið aðnjótandi að eiga vináttu
Rúnars Júlíussonar. Hann var sann-
ur og traustur vinur. Um langt árabil
fékk ég að gjöf frá Rúnari nýjustu
tónlistardiskana frá Geimsteini.
Jólakort með nýjum myndum af fjöl-
skyldunni sendi hann mér um jól
með kveðjum og árnaðaróskum mér
til handa.
Ég ræddi við hann í síma nokkrum
klukkutímum áður en hann kvaddi
þetta tilverustig. Hann sagði frá fyr-
irhugaðri kynningu á útgáfu tónlist-
arefnis Geimsteins í ár síðar um
kvöldið. Við ræddum það sem var
efst á baugi, m.a. efnahagsmálin, og
Rúnar var bjartsýnn og taldi vanda-
málin í þjóðarbúskapnum tímabund-
in. Undir lok samtalsins barst talið
að nýrri bók sem ég er að rita og eru
endurminningar frá sjöunda áratug
síðustu aldar.
Ég mun fylgjast með nýju bókinni,
sagði hann í lok samtalsins.
Það veit ég að hann gerir. Fátt er
nú sem áður við fráfall hins góða
drengs. Það er engu líkara en orðið
hafi þáttaskil. Hann var þannig
drengur að mér verður hugsað til
þess hvernig hann myndi bregðast
við þegar eitthvað bjátar á í mann-
heimi. Ég votta Maríu Baldursdótt-
ur lífsförunaut hans og öðrum ást-
vinum hans dýpstu samúð mína. Guð
blessi minningu Rúnars Júlíussonar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Ólafur Ormsson.
Kæri vinur.
Að vakna við þessi tíðindi í bítið á
föstudeginum var ótrúlega sárt. All-
ur dagurinn var meira og minna und-
irlagður þeirri hugsun að þú værir
farinn. Þegar ég kom heim um
kvöldið var einhver tómleikatilfinn-
ing í mér. Við ætluðum að hittast
klukkan fimm á föstudeginum á ár-
lega jólafundinum okkar. Minninga-
brotin flugu fram og til baka í huga
mér allan daginn.
Þú í Húsafelli sumarið 1964 með
sixpensarann, trefilinn og stafinn.
Þú varst töff, það var eiginlega ekk-
ert í landinu 1964 eins töff og þú. En
þú varst samt ljúfur, lítillátur og við-
ræðugóður, þarna stofnuðum við til
vináttubanda sem haldist hafa í 44
ár. Þú varst 19 ára, ég var bara 14.
Af hverju skyldir þú hafa tekið mér
svona vel? Kannski hefur það bara
verið af því þú varst svo „aumingja-
góður“ eins og Júlíus Freyr sonur
þinn kallar það. Áhugasviðin tengdu
okkur líka saman. Við tefldum, töl-
uðum um fótbolta og tónlist. Mér leið
alltaf vel í návist þinni og var óskap-
lega stoltur yfir að geta talið þig til
vina minna, tók stundum félaga mína
með í heimsókn til Keflavíkur á
næstu árum.
Þú varst byrjaður með Maju. Þú
varst orðinn pabbi. Hljómar gáfu út
sína fyrstu plötu ’65 og urðu stærri
og stærri. Þú fórst að byggja á
Skólaveginum og um svipað leyti fór
ég að vinna hjá Hljómunum. Reglu-
semi og dugnaður þinn var með ein-
dæmum. Þegar Hljómaballi lauk í
Glaumbæ á sunnudagskvöldi og eft-
irpartíin byrjuðu þá fórst þú á putt-
anum suður til Keflavíkur, klukkan
eitt um nóttina. Þú ætlaðir að nagl-
hreinsa uppsláttartimbur um morg-
uninn, skrifa niður texta og undirbúa
þig fyrir Hljómaæfingu í Stapanum
um kvöldið og fara á fótboltaæfingu
með Keflavíkurliðinu milli fimm og
sjö! Það fór enginn í skóna þína á
þessum árum.
Ég man þegar Hljómarnir voru að
spila í Officeraklúbbnum á Vellinum
og þú hljópst í símann í öllum pásum
til að fylgjast með gengi Maju í úr-
slitum keppninnar Ungfrú Ísland.
Gleðin og stoltið leyndi sér ekki þeg-
ar þú tilkynntir okkur í síðustu pás-
unni: „Hún tók þetta.“ Þú varst flott-
ur í Sandgerði þegar þú kastaðir til
mín bassanum, stökkst upp á hátal-
arasúlurnar og þaðan upp í rjáfur og
messaðir yfir liðinu A-Amen, A-A-
Amen og svo beint í Land of 100 dan-
ces og allt varð vitlaust.
Haustið ’68, við sitjum inni á
Skólaveginum, teflum og hlustum á
The Big Pink með Bandinu, lífið var
að byrja. Orðstír, – sagt er í Háva-
málum að góður orðstír deyi aldrei.
Ég er viss um, Rúnar, að þú tekur
hann með þér alla leið og þá meina
ég alla leið til himnaríkis. Ég trúi því
að þegar Drottinn vor Jesú Kristur
kemur aftur til jarðar að dæma lif-
endur og dauða munir þú hólpinn
verða sökum náungakærleika þíns
og trúar þinnar.
Aldrei nokkurn tíma á lífsleiðinni
heyrði ég þig hallmæla nokkrum
manni. Öll deilumál reyndir þú að
leysa með friði. Fjölskyldu þinni
varstu traustur og góður alla tíð.
Guð blessi og styrki hana Maríu
þína, syni þína sómadrengina Baldur
Þóri og Júlíus Frey og fjölskyldur
þeirra, systkini þín og mágafólk og
okkur öll hin sem söknum þín sárt.
Far í friði, kæri vinur.
Óttar Felix Hauksson.
Í dag, föstudag, skyldi haldið
reisugildi Hljómahallar, byggingar
undir poppminja- og rokksýningu Ís-
lands sem nú rís við Stapann í
Reykjanesbæ. Bæjarlistamaðurinn
G. Rúnar Júlíusson hafði tekið að sér
að kalla saman lið tónlistarmanna til
að fagna áfanganum á réttan hátt,
enda frumkvöðull hugmyndarinnar.
Nú kveðjum við jarðvist þessa
mannvinar og listamanns á sama
degi og merkum áfanga er náð í
byggingu Hljómahallar. En minning
hans mun ekki hníga. Hún mun rísa,
í tónum, myndum og sögum í arfleifð
hans, „Hljómahöllinni“.
Það var auðvitað Rúni Júl sem
best skýrði fyrir mér þá hugmynd að
með öflugri kynningu á íslenskri tón-
list og tónlistarmönnum, í verðugri
aðstöðu, væri mikilvægt að halda í
heiðri merka tónlistarsögu í tónum,
máli og myndum. Hægt væri að
skapa enn eina sterka stoð í ferða-
þjónustu á Íslandi og í okkar sam-
félagi. Slík kynning myndi jafnframt
hvetja unga tónlistarmenn til dáða
og gefa þeim innsýn í merka sögu ís-
lenskra tónlistarmanna. Hún myndi
draga að íslenska og erlenda tónlist-
armenn og ferðamenn til að kynnast
sögu merkustu tónlistarmanna okk-
ar. Þar gætu menn kynnst hinni
miklu flóru íslenskra hljómsveita og
fylgst með hvernig sumir náðu að
rísa upp úr, hér heima eða á heims-
vísu. Á ferli sínum hafði hann kynnst
því hvernig þekktir tónlistarmenn og
hljómsveitir höfðu náð að skapa
borgum og bæjarfélögum verðskuld-
aða athygli, með því að kynna tón-
listarsögu þeirra á lifandi hátt. Öllu
þessu lýsti Rúni Júl fyrir mér í
mörgum stuttum samtölum, á sinn
töffaralega, greindarlega og hlýja
hátt.
Hugmynd var sköpuð, leitað var
til frábærs arkitekts með mikla sýn-
ingarreynslu. Í samráði við Rúna Júl
voru kallaðir til aðstoðar öflugir
fræðingar og athafnamenn á sviði
popptónlistar. Hugmyndin skyldi
verða að veruleika í samtengdu húsi
á milli hins sögufræga tónlistar- og
félagsheimilis Stapa og nýrrar bygg-
ingar tónlistarskóla Reykjanesbæj-
ar. Allt skyldi þetta samofið. Hvar
var betra að hýsa slíka popp-tónlist-
arsýningu Íslands og nefna hana
Hljómahöllina! Nú eru liðin þrjú ár
síðan farið var að þróa hugmyndina
og byggingin er fokheld.
Í sumar fastréðum við svo Rúna
Júl til Reykjanesbæjar. Hann skyldi
fylgja verkefni Hljómahallar eftir,
safna efni og standa sem lifandi goð
og stjórnandi þegar Hljómahöllin í
Stapa yrði sett af stað á næstu
Ljósanótt.
Við opnun Hljómahallar næsta
haust veit ég að það verður ekki
nokkur íslenskur tónlistarmaður
sem mun láta sitt eftir liggja til að
gera verkefnið eins vel úr garði og
hægt er. Þar með er sögu íslenskrar
popptónlistar haldið á lofti og henni
viðhaldið. Í Hljómahöll verður minn-
ingu Rúna Júl best haldið í heiðri.
Hún verður minnisvarði hans.
Tónlistarmenn, við opnun Hljóma-
hallar í Stapa skuluð þið búa ykkur
undir tónlistarveislu sem helguð
verður tónlistargoðinu, bæjarlista-
manninum, mannvininum og töffar-
anum Rúnari Júlíussyni.
Kæra María, bænir okkar Bryn-
dísar og stuðningur eru hjá þér og
öllu ykkar góða fólki. Okkar ástkæri
Rúnar Júlíusson fór alltof fljótt frá
okkur. En hann verður á sjónarsvið-
inu um ókomin ár.
Árni Sigfússon bæjarstjóri.
Sá sorgaratburður hefur nú gerst
að Rúnar Júlíusson, okkar ástsæli
tónlistarmaður er látinn. Rúnar var
auðvitað löngu orðinn þjóðareign en
mig langar að minnast hans stóra
hlutverks í menningarlífi heimabæj-
arins, Keflavíkur síðar Reykjanes-
bæjar.
Þau voru ótöluleg skiptin sem
hann kom fram annaðhvort einn og
sér með gítarinn eða með hinum
ýmsu hljómsveitum á uppákomum
hér í bæjarfélaginu, hvort heldur var
á skipulögðum dansleikjum eða
minni samkomum. Alltaf var hann
boðinn og búinn til að leggja sitt af
mörkum þegar við vildum sýna okk-
ar besta s.s. á Ljósanótt eða þegar
tekið var á móti erlendum gestum.
Fjöldi laga eftir hann segir sögur
héðan og meira að segja söng hann
um Reykjanesbrautina þegar á
þurfti að halda. Rúnar var líka ein-
staklega lítillátur og engin samkoma
var svo auðvirðileg að þessi helsta
stjarna bæjarins þætti sér ekki sam-
boðið að mæta og gleðja mannskap-
inn, oft til styrktar góðum málefn-
um.
Rúnar hlaut Súluna, menningar-
verðlaun Reykjanesbæjar árið 1999
fyrir eflingu tónlistar og kynningu á
bæjarfélaginu og Geimsteinn, út-
gáfufyrirtæki fjölskyldunnar hlaut
menningarverðlaunin árið 2004 fyrir
stuðning við unga tónlistarmenn.
Rúnar var útnefndur Listamaður
Reykjanesbæjar árið 2005 og bar þá
nafnbót þegar hann lést. Þetta sýnir
e.t.v. betur en nokkuð annað hug
bæjarbúa til hans og þakklæti fyrir
áratuga þjónustu í þágu menningar
og lista.
Ég vil þakka Rúnari Júlíussyni
alla þá gleði sem hann hefur veitt
okkur bæjarbúum og sendi samúð-
arkveðjur til Maríu og fjölskyldunn-
ar. Hér er góður drengur genginn á
vit feðra sinna.
Björk Guðjónsdóttir þing-
maður og formaður menn-
ingarráðs Reykjanesbæjar.
Að tapa peningum í bankakreppu
er kannski slæmt. En að tapa perlu-
vini sínum er óbætanlegt. Ég var
heima hjá Soffíu dóttur minni þegar
ég frétti andlát Rúnars. Hún sá að
mér var svo brugðið að hún var viss
um að eitthvað alvarlegt hefði komið
fyrir. Hugur minn sveimaði á milli
tómleikans yfir fráfalli Rúnars, miss-
is Maríu og sona þeirra – missis allr-
ar íslensku þjóðarinar. Hann var
nýbúinn að gefa út þriggja diska safn
sem hann kallaði Söngva um lífið –
eftir lagi sem ég hafði gert texta við
á fyrstu sólóplötu hans árið 1976.
Lagið heitir Söngur um lífið og
fjallar um að það sé sálarbætandi
fyrir fólk að hlusta á Rúnar – eða
eins og segir í textanum:
Ef leiðist þér að hlust’ á nöldur um fátækt
og púl,
má alltaf graf’ upp lukkusöngva sungna af
Rúnari Júl.
Og ef þú vilt fá skammt af ánægju, gleði og
hamingjuvon,
þá ættirðu að hlust’ á texta eftir hann
Þorstein Eggertsson.
Á stríðsárunum, þegar við Rúnar
fæddumst, bjuggu móðurforeldrar
hans og móðurforeldrar mínir í
svona hundrað metra fjarlægð hvor-
ir frá öðrum í Keflavík. Við strák-
arnir þekktumst samt lítið þá, og það
var ekki fyrr en upp úr 1960 að
Nonni bróðir hafði heyrt hann
syngja á skólaballi og sagt mér að
hann væri meira en lítið efnilegur.
Ég hafði þá stofnað hljómsveitina
Beatniks í Keflavík, ásamt nokkrum
kunningjum mínum, en flutti til Dan-
merkur sumarið 1963.
Leiðir okkar lágu því ekkert sam-
an að ráði fyrr en ég kom heim árið
1965. Þá var Rúnar kominn í vinsæl-
ustu hljómsveit allra tíma á Íslandi
og orðinn alger töffari. Klæðnaður
hans hafði breyst í samræmi við tíð-
arandann og Haukur Morthens bað
mig að taka viðtal við hann, en við
Haukur gáfum einmitt út unglinga-
tímarit um það leyti. Ég tók viðtalið
við Rúnar og teiknaði heilsíðumynd
af honum. Við urðum vinir og sú vin-
átta hélst óslitin upp frá því.
Ég tók eftir því að Rúnar var önn-
um kafnari en annað fólk sem ég hef
þekkt. Þótt Hljómar væru að spila út
um allar jarðir þurftu menn kannski
að ná í Rúnar með flugvél til Reykja-
víkur ef hann var að spila fótbolta
þar en þurfti síðan að koma fram á
Akureyri um kvöldið. Þess á milli var
hann að smíða stórt einbýlishús fyrir
sig og Maríu í Keflavík. Sagt er að
hann hafi haft svo mikið að gera það
árið að hann hafi næstum ekkert sof-
ið, enda virtist hann nota hverja mín-
útu sem gafst, án þess þó að vera of-
virkur. Hann var ljúfur og afslapp-
aður að eðlisfari og gat alltaf gefið
sér tíma til að tala við hvern sem var,
hvar og hvenær sem var. Rúnar var
nefnilega óvenjulegt eintak af mann-
eskju.
Nú, þegar hann hefur kvatt þenn-
an heim, votta ég Maríu, öllum að-
standendum og reyndar íslensku
þjóðinni mína einlægustu samúð.
Rúnar Júlíusson var eins konar lif-
andi stofnun meðan hans naut við.
Hann gaf út hljómplötur, var með
kynningarstarfsemi, rak eigið hljóð-
ver og hélt úti hverri hljómsveitinni
á fætur annarri, auk þess sem hann
kom fjölda tónlistarmanna á fram-
færi. Mér finnst því liggja í loftinu að
það verði stofnaður minningarsjóður
um hann.
Þorsteinn Eggertsson.
Það var þegar Hljómar komu í
fyrsta skipti til Siglufjarðar. Við vor-
um nýbúnir að stofna hljómsveitina
Storma. Hljómar voru í Alþýðuhús-
inu og við fengum að sitja úti í horni
fyrir náð og miskunn þar sem við
vorum ekki orðnir sextán ára og því
ekki löglegir. Hljómar voru bestir, á
því lék ekki nokkur vafi; hljómurinn,
takturinn, sviðsframkoman og laga-
valið. Allt þetta varð til þess að við
endurskoðuðum okkar mál og gjör-
breyttum lagavalinu. Þetta var árið
1964 og Stormar áttu mörg góð ár
eftir það og Hljómar áttu stóran þátt
í því.
Síðan var stofnuð önnur hljóm-
sveit sem hét Hrím. Sú sveit tók þátt
í keppninni „besta unglingahljóm-
sveit landsins“ í Húsafellsskógi og
þar spilaði Trúbrot. Aftur urðum við
fyrir sterkum áhrifum og gjör-
breyttum taktinum. Bítið hjá þeim
Gunnari Jökli og Rúnari var með
þeim hætti að það var gjörsamlega
ómótstæðilegt. Þessu urðum við að
ná. Þetta var árið 1969.
Rúnar Júlíusson var enginn venju-
legur maður. Hann var goðsögn;
stökk upp á söngsúlurnar, gerði ak-
róbatik á sviðinu eða stóð bara þarna
sallarólegur en samt svo kúl að aðrir
hafa ekki getað leikið það eftir. Það
hefur enginn náð þeim hæðum sem
Rúnar náði í þessum efnum. Alltaf
kurteis og þægilegur í viðmóti. Aldr-
ei góður með sig. Hann tyllti sér ekki
á tá og stóð þess vegna stöðugur,
hann stóð ekki gleitt og gat þess
vegna gengið áfram, hann lét ekki
bera á kostum sínum. Hann var bara
svona. Það voru forréttindi að kynn-
ast þessum ljúfa dreng sem var svo
mörgum kostum búinn. Við strák-
arnir minnumst Rúnars með þakk-
læti og virðingu.
Árni Jörgensen.
Í heimi þar sem fegurð og mann-
gæska á undir högg að sækja var
gott að vita af Rúnari Júlíussyni.
Í heimi þar sem Guð er ekki alls-
staðar velkominn er gott að hlusta á
Ekkert jafnast á við Jesú.
Í heimi þar sem brosin eru ekki á
hvers manns vörum var gott að sjá
Rúnar Júlíusson
Í heimi þar sem ískur og baktal er
Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 2008
SJÁ SÍÐU 32