Morgunblaðið - 12.12.2008, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 2008
✝ Hjörleifur Haf-liðason fæddist á
Hamri í Naut-
eyrarhreppi í Norð-
ur-Ísafjarðarsýslu 12.
september 1920.
Hann lést á heimili
sínu, Rauðumýri 3 á
Akureyri, 30. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurða Sigurð-
ardóttir, húsfreyja í
Bolungarvík, f. 9.7.
1895, d. 18.1. 1947,
og Hafliði Jóhann
Jónsson verkamaður og sjómaður í
Reykjavík, f. 13.3. 1897, d. 9.5.
1951. Sigurða giftist Jóhanni Jóni
Jenssyni, 1898-1967. Systkini Hjör-
leifs sammæðra eru: Sturlaugur, f.
1924; d. 2003; Ágúst, f. 1926; og
Sigurður Jóhann, f. 1934, Jóhanns-
synir. Systkini samfeðra eru: Guð-
finnur Jón, f. 1921; d. 1924; Hörður,
f. 1923, d. 1982; Auður, f. 1924, d.
1926; Haukur, f. 1929; og Ómar, f.
1943.
us Arnór, f. 26.9. 1976, móðir Júl-
íana Lárusdóttir, maki Þóra Sif
Ólafsdóttir. Börn: Freyja, f. 5.10.
2005, og Arnór Bjarki, f. 17.10.
2008. c) Jóhann, f. 17.11. 1983. d)
Valgerður, f. 15.4. 1986. 5) Jó-
hann, f. 1.3. 1954, d. 26.5. 1976.
Hjörleifur ólst upp í Bolung-
arvík til 16 ára aldurs. Þá fluttist
hann að Hrafnagili í Eyjafirði og
bjó í Eyjafirði og á Akureyri allt
til dauðadags. Hann vann á
Hrafnagili við almenn sveitastörf
en fluttist síðan til Akureyrar og
vann um tíma í byggingarvinnu.
Fljótlega hóf hann störf í verk-
smiðjum Sambandsins á Gler-
áreyrum og vann allan sinn starfs-
aldur þar, í tæplega hálfa öld,
fyrst við almenn störf í ullariðnaði
og síðar sem verkstjóri. Samhliða
þessu hafði hann búskap og reri á
trillu til fiskjar og vann um tíma
aukastörf í verksmiðjunni í
Krossanesi. Árin 1985 og 1986
lenti hann í erfiðum veikindum og
ákvað að snúa ekki aftur til starfa.
Hann náði heilsunni á ný og lifði
góðu lífi fram á þetta ár.
Útför Hjörleifs fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hjörleifur kvæntist
13. júlí 1946 Júlíönu
Hinriksdóttur hjúkr-
unarkonu, f. 13.2.
1920. Foreldrar
hennar voru Sigríður
Guðmundsdóttir, hús-
freyja í Reykjavík, f.
27.4. 1894, d. 12.11.
1984, og Hinrik Jóns-
son, verkamaður og
sjómaður í Reykjavík,
f. 27.12. 1891, d. 20.4.
1929. Hjörleifur og
Júlíana eignuðust
fimm börn, þau eru:
1) drengur, f. andvana 1946. 2)
stúlka, f. andvana 1947. 3) Sig-
urður Hinrik, f. 2.6. 1949, maki
Sjöfn Ragnarsdóttir. Sonur þeirra
er Kristján f. 7.9. 1974, dóttir hans
er Sandra, f. 3.3. 2004. 4) Elísabet,
f. 17.6. 1950, maki Guðmundur
Heiðar Frímannsson. Börn þeirra
eru: a) Hjörleifur, f. 13.9. 1969, fað-
ir Árni Bergur Sigurbergsson,
maki Þórhalla Sigurðardóttir.
Barn: Helgi, f. 27.12. 2006. b) Lár-
Stundum þyrlast liðinn tími að
manni. Þannig var það þegar
tengdafaðir minn lést 30. nóvember
sl. Ég kynntist honum fyrir tæplega
þrjátíu árum þegar ég tók saman við
dóttur hans, Elísabetu. Ég þurfti
ekki að hafa áhyggjur af tengdafor-
eldrum mínum, Júlíönu og Hjörleifi,
enda tóku þau mér af ljúfmennsku
og hjartahlýju. Samskipti okkar
hafa einkennst af því alla tíð.
Á síðasta sumri þurftum við hjón-
in að fjarlægja allt úr hluta húss
þeirra í Rauðumýri 3 vegna lagfær-
inga svo að þau gætu bæði dvalið
áfram heima. Þau voru bæði sam-
taka í því að gera allt til að koma í
veg fyrir að þau lentu inni á stofnun.
Mest voru þetta tæki Hjörleifs og
tól og það var eins og ævi hans liði
hjá, næstum að ég horfði á ævi hans
innan frá. Smíðatólin, skrúfjárnin,
skrúflyklarnir, sagirnar, hefilbekk-
irnir, tommustokkarnir, réttskeið-
arnar, sleggjan, múrskeiðarnar,
skrúfurnar, boltarnir og naglarnir
urðu nú að víkja vegna þess að Hjör-
leifur notaði þá ekki framar. En í
þessum hlutum og öllum hinum sem
engin tök eru að nefna lá heil
mannsævi, ævi sem einkenndist af
naumum efnum sem vel var farið
með, vilja til að standa öllum skil á
sínu, skulda engum neitt og leggja
alúð í sitt eigið, gera sem allra flest
sjálfur, arfur þeirrar aldar Íslands-
sögunnar þegar eigin tími var
ókeypis en tími annarra of dýr ef
þurfti að greiða hann fullu verði.
Hann lagði mikið á sig til að að-
stoða börnin sín hvenær sem þörf
var á. Þegar hann stóð á áttræðu var
hann hjá okkur heilan dag og braut
vegg með sleggjunni sinni og dró
hvergi af sér. Nú gerist það ekki aft-
ur að Hjörleifur hverfi heim á leið
eftir göngustígnum hér milli
húsanna með verkfæratöskuna í
hendi að loknum löngum vinnudegi.
Hjörleifur var alþýðumaður í
besta skilningi þess orðs. Hann var
sprottinn úr vestfirsku sjávarþorpi
og vann mestan hluta ævinnar sem
iðnverkamaður og verkstjóri á Sam-
bandsverksmiðjunum á Akureyri,
hófst af verkum sínum en sóttist
ekki eftir vegtyllum. Það var honum
jafn sjálfsagt að sinna hagsmunum
verkamanna eins og að hugsa um
eigin fjölskyldu. Hann tók lengi þátt
í starfi verkalýðsfélaga á Akureyri.
Hann fylgdi Alþýðubandalaginu að
málum þegar ég kynntist honum og
síðar Vinstri grænum. Jöfnuður í
kjörum manna var honum jafn sjálf-
sagður og Jóni prímusi að vatn væri
gott.
Samband Hjörleifs við dóttur sína
var alltaf mjög náið og gott. Ég segi
ekki að þau hafi gengið saman í
djasssveiflu í gegnum lífið, þótt þau
hafi bæði notið þeirrar tónlistar, en
það var taktur í sambandi þeirra.
Síðasta árið sem hann lifði varð
sambandið mikilvægara þeim báð-
um en nokkru sinni áður. Það var í
því ákveðin fegurð sem er sjaldgæf í
mannlífinu. Ég vil að lokum þakka
fyrir hlutdeild Hjörleifs í uppeldi
barnanna minna. Hann hefur haft
mikil og langæ áhrif á þau.
Það var eindregin ósk Hjörleifs að
fá að vera heima allt þar til yfir lauk
og hann var þakklátur fyrir alla þá
aðstoð sem gerði honum það mögu-
legt. Sérstakar þakkir fær Heima-
hlynningin á Akureyri fyrir ómet-
anlega aðstoð og þann kærleik og
virðingu sem hjúkrunarfræðingar
hennar sýndu Hjörleifi ævinlega.
Ég votta tengdamóður minni, Júl-
íönu, mína dýpstu samúð. Ég þakka
Hjörleifi góða samfylgd í tæplega
þrjátíu ár. Guð blessi minningu
hans.
Guðmundur Heiðar
Frímannsson.
Meira: www.mbl.is/minningar
Elsku afi.
Mikið óskaplega er erfitt að þurfa
núna að kveðja þig. Það verður hálf-
óraunverulegt að stíga aftur inn í
Rauðumýri og þú ert ekki þar. Ekki
ætlum við að reyna að telja hér upp
allar þær yndislegu stundir sem við
höfum átt saman, þær eru einfald-
lega alltof margar.
Af öllum þeim minningum sem
koma þó upp er ein af þeim bíltúr
sem við fórum í stundum á aðfanga-
dag til að skoða öll fallegu jólaljósin.
Þú tókst þig til og þuldir upp nánast
alla ættliði sem höfðu búið í öllum
húsunum frá byggingu og sagðir svo
þegar heim var komið að þú hefðir
nú sannað það að þú værir ekkert
farinn að gleyma þó að amma héldi
því stundum fram.
Þegar við vorum lítil fylltust
stundum herbergin af hlutum sem
þú hafðir smíðað fyrir okkur. Smíða-
kompan þín var algjört ævintýra-
land með frystikistuna, þar sem
amma geymdi ævinlega eitthvað
heimabakað, í bakgrunni. Bleika
barbiehúsið, gert úr pappakössum, á
alltaf eftir að vera flottasta og frum-
legasta Barbiehús sögunnar. Hver á
nú að gefa okkur kremkex og malt?
Enginn mun gera það með jafnmik-
illi gleði og þú.
Það var svo gaman að sjá hvað þið
amma hugsuðuð um hvort annað í
Rauðumýri. Þið gerðuð gott úr því
Hjörleifur Hafliðason sem þið höfðuð og fenguð dygga að-stoð frá mömmu. Þið sáuð alltaf
björtu hliðarnar á öllu og voruð allt-
af svo jákvæð. Það var svo gaman að
koma í heimsókn og segja þér frá
hvað á daga okkar hafði drifið. Yf-
irleitt sastu inni í stofu að leysa
krossgátur í Mogganum og byrjaðir
á því að bjóða manni eitthvað að
borða, sama hversu oft maður sagð-
ist vera pakkfullur. Maður endaði
samt yfirleitt á því að sættast á Kit-
Kat og kókómjólk sem gekk mjög
greiðlega niður.
Þú varst svo hógvær og góður
maður. Gerðir allt fyrir okkur, sama
á hvaða tíma dags var eða hvernig
sem stóð á hjá þér. Spurðir alltaf
reglulega hvernig ástarmálin gengju
og sagðir svo að svona fegurð mætti
ekki fara til spillis. Í hvert einasta
skiptið sem við kvöddum þig áður en
við héldum í eitthvert ferðalag not-
aðirðu tækifærið og laumaðir svona
eins og einu peningaumslagi að okk-
ur þegar enginn sá. Alveg var það
eftir þér að þetta var svo eitt af því
síðasta sem þú gerðir þegar aðeins
nokkrir klukkutímar voru eftir. Þú
varst alltaf að gleðja okkur barna-
börnin. Aldrei eigum við eftir að
gleyma þér, afi, og hvað okkur þótti
ofboðslega vænt um þig.
Ætlum við að enda þetta á ljóði
eftir Megas sem lýsir því kannski
best hvernig okkur líður núna ásamt
síðustu orðunum sem við náðum að
hvísla að þér áður en þú kvaddir. Þið
amma lásuð upp þetta ljóð hvort fyr-
ir annað og hélduð upp á það. Hafðu
það nú sem allra best, afi, við efumst
ekki um að himnaríki hefur tekið vel
á móti þér og þú fengið að hitta alla
sem þú varst farinn að hlakka svo til
að sjá aftur.
Bless afi, besti afi í heimi.
Tíminn flýgur áfram og hann teymir
mig á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það hvert
hann fer.
En ég vona bara að hann hugsi svolítið
hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.
(Megas.)
Þín barnabörn
Jóhann og Valgerður.
Ég man fyrst eftir elsta bróður
mínum, fjórtán árum eldri en ég, í
stuttri heimsókn hans í foreldrahús,
nokkru eftir að fjölskyldan flutti frá
Bolungarvík til Ísafjarðar, þá full-
tíða manni. Fyrst kynntist ég hon-
um að marki er ég, 12 ára, dvaldi hjá
honum og eiginkonu hans, Júlíönu
Hinriksdóttur, part úr sumri 1947.
Seinna sagði hann mér frá því að
hann þurfti að ganga í verk móð-
urömmu okkar við fiskvaskið, í
óupphituðu húsnæði á köldum vetr-
ardegi til að amma gæti verið heima,
mömmu til aðstoðar við að koma
mér í heiminn. Þetta var árið sem
hann fermdist. Dvöl mín á heimili
Hjörleifs og Júllu, eins og ég kalla
hana alltaf, sumarið ’47, í Þórunn-
arstrætinu á Akureyri, í kjölfar
veikinda minna og móðurmissis, var
upphaf vináttu sem aldrei hefur fall-
ið skuggi á. Hvernig þau urðu mínir
aðrir foreldrar er nokkuð sem ekki
gleymist. Mér er í minni frá þessum
tíma hve Júlla hafði gaman af að
kynna mig, drenghnokkann sem
skokkaði við hlið hennar, fyrir vina-
fólki sínu sem mág sinn. Mér þótti
upphefð í að vera mágur.
Hjörleifur bróðir var trúr því sem
hann tókst á hendur og vann hús-
bændum sínum vel. Lengst af vann
hann hjá Gefjun. Þar hygg ég að
hann hafi eignast þann vin sem hann
kallaði stundum ,,fóstbróður“, Kára
heitinn Karlsson. Ferð á fjörð með
Hjörleifi og Kára á Gusti, bátskel-
inni þeirra, hvar færi var rennt og
fugl skotinn er ljúf æskuminning.
Þótt Hjörleifur helgaði öðrum
krafta sína blundaði bóndinn í hon-
um, ef til vill frá dvölinni á Hrafna-
gili, hver veit. Því má segja að
draumur hafi ræst er þau Júlla festu
kaup á Lynghól, býli í áður Gler-
árþorpi. Þótt Lynghólsárin hafi ver-
ið þeim erfið á margan hátt, bæði í
fullri vinnu, hann hjá Gefjun og hún
á sjúkrahúsinu, er ég viss um að af
þeim hefðu þau ekki viljað missa.
Sjálfur á ég aðeins góðar minningar
þaðan og enn sé ég Eyjafjörðinn fyr-
ir mér, sumarfallegan speglast í
glugga litla herbergisins, sem alltaf
stóð mér opið.
Lífsviðhorf okkar Hjörleifs lágu
víða saman. Þess vegna gátum við
setið tímunum saman á spjalli þegar
svo bar við, rætt landsins gagn og
nauðsynjar og pólitíkina, en í þeim
efnum fullyrði ég að bróðir var fyrst
og síðast verkalýðssinni, sem bar
hag hinna stríðandi handa fyrir
brjósti.
Mig skortir orð til að tjá gleði
mína yfir þeim happafeng bróður
míns að hafa eignast Júlíönu Hin-
riksdóttur sem lífsförunaut. Hef því
ekki fleiri orð þar um. Gull er sagt
prófast í eldi en guðhræddur maður
í raunum. Burtköllun yngri sonar
þeirra, Jóhanns, var þeim þungbær
á sínum tíma, en huggun þeim harmi
gegn eru mannkostir sonar og dótt-
ur, sem nú kveðja góðan föður, ald-
urhniginn.
Elsku Júlla! Hugur okkar Sæju,
barna okkar, Sigurjóns og Sigurðu
og fjölskyldna þeirra, eru hjá þér,
börnum þínum og fjölskyldum
þeirra, þessa stundina. Við vitum að
kær bróðir, mágur og frændi var að
leiðarlokum lúinn og tilbúinn til
vistaskiptanna, fullviss um að vel
yrði á móti honum tekið. Trú mín er
að þessi vissa hans hafi kviknað við
hné Betu ömmu á bernskuárunum í
Bolungarvík og fylgt honum til
hinstu stundar. Megi minningin um
hið góða ylja ykkur allar stundir.
Látnum bróður fylgja kveðjur á
för hans til ljóssins heima þar sem
hann nú hvílist á grænum grundum
og nýtur næðis við helgar lindir.
Sigurður J. Jóhannsson.
Í minningu Hjörleifs Hafliðasonar
frá góðum vinum í Skotlandi.
Það er okkur ómögulegt að hugsa
að þú ert ekki lengur meðal okkar,
Hjörleifur. Minningin um þig mun
lifa í okkar huga og við munum
brosa eins og við höfum alltaf gert
þegar við hugsum um þig.
Við hittum þig fyrir tuttugu árum
og með Júlíönu snertir þú í okkur
hjartaræturnar. Við minnumst bros-
anna sem voru mörg og hlátursins.
Þú opnaðir heimili þitt fyrir okkur
og gerðir okkur að hluta fjölskyldu
þinnar. Okkur skildu ekki að tungu-
málaörðugleikar af því að vinátta og
ljúfmennska voru þitt mál og þú
deildir því glaður með okkur og við
unnum þér fyrir það.
Þú lifðir lífinu vel – við minnumst
þess þegar við fórum í heitu pottana
– nautnar þinnar af djassi og ein-
lægrar ánægju þinnar af því að sjá
vini þína og fjölskyldu hamingju-
sama og njóta sín með heitt súkku-
laði, góðan mat, í gönguferðum og
sundferðum. Þú varst blíðasti risi
sem við Skotarnir höfðum hitt og við
nutum þess að dvelja með þér.
Veröldin var betri meðan þú
dvaldir þar og minning þín lifir með
þeim sem þú unnir.
Við þökkum þér fyrir allt sem þú
gafst okkur.
Jacqui Brown.
Hjörleifur minn.
Depurð mín er raunveruleg núna
við andlát þitt. Ég minnist margra
gleðistunda sem ég deildi með þér
og Júlíönu í Rauðumýri þar sem ég
eyddi mörgum mánuðum á nokkrum
árum og naut höfðinglegrar gest-
risni þinnar þar sem komið var fram
við mig eins og eina í fjölskyldunni.
Þótt þú talaðir ekki ensku og ég ekki
íslensku kom það ekki í veg fyrir
samskipti á milli okkar og útbreidd-
asta tungumál allra, hláturinn, var
alltaf til staðar á heimili þínu og
hvað ég naut hans.
Þegar við hittumst fyrst gekk ég á
veikburða fótleggjum en þú studdir
mig alltaf styrkum armi bæði fyrir
og eftir margar ferðir okkar í heitu
pottana sem ég sakna enn mikið.
Manstu eftir heimsóknum þínum
til Crail? Sérstaklega þegar við
héldum upp á gullbrúðkaupið þitt og
Júlíönu á Rufflets-hótelinu í St.
Andrews þegar sekkjapípuleikarinn
lék fyrir okkur, það var mikill töfra-
dagur.
Hugur minn dvelur hjá þér.
Þín einlæg vinkona,
Ruby Brock.
✝ Friðrik Stef-ánsson fæddist á
Fáskrúðsfirði 16. nóv-
ember 1924. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans við
Hringbraut hinn 5.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Stefán
Árnason, f. á Kleif í
Breiðdal 18. sept-
ember 1887, d. 29.
ágúst 1954, og Guð-
finna Jóhannsdóttir,
f. í Hvammi í Fá-
skrúðsfirði 16. apríl 1887, d. 5.
október 1938. Systkini Friðriks
voru Jóhanna, f. 7. apríl 1909, d. 31.
júlí 1984; Þóra, f. 1. júlí 1910, d. 30.
nóvember 1948; Árni, f. 27. sept-
ember 1912, d. 21. október 1979;
Jón Kristinn, f. 13. júlí 1918, d. 19.
september 1981; Kristján Ingvar, f.
9. nóvember 1920, d. 24. desember
2001, Albert, f. 26. mars 1928, d. 26.
september 2000. Einnig átti Friðrik
tvo eldri bræður sem
létust báðir í bernsku.
Eiginkona Friðriks
er Elín Aðalheiður
Þorsteinsdóttir, f. í
Reykjavík 9. sept-
ember 1931. Börn
þeirra eru Bjarni Sig-
mar, f. 1949, Gréta, f.
1951, Hanna Þóra, f.
1954, Friðrik, f. 1957,
Árný Bára, f. 1960,
Ingibjörg Margrét, f.
1963, Steinunn Guð-
finna og Stefán, f.
1969, Aðalsteinn og
Bergþór, f. 1970. Barnabörnin eru
28 og langafabörnin eru 16. Friðrik
fór í HéraðsSkólann á Laugarvatni
í tvo vetur, síðan fór hann í Sjó-
mannaskólann og fékk skipstjórn-
arréttindi. Hann stundað sjó-
mennsku alla sína starfsævi og var
farsæll skipstjóri alla tíð.
Útför Friðriks fer fram frá
Garðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Kveðja frá eiginkonu.
Elsku vinur. Nú ertu horfinn mér
frá. Þakka vil ég þér langa og ljúfa
samleið.
Er héðan hinsta sinni
skal halda fleyi á dröfn,
þá vef oss verndan þinni
og varðveit oss í höfn.
Ef þú við stýri stendur,
oss stefnan fatast ei.
Þá brosa bjartar strendur
í blíðum anganþey.
(Valdimar V. Snævarr.)
Hafðu þökk fyrir allt.
Lóa.
Elsku pabbi. Nú siglir þú um
heimsins höf laus úr viðjum veikinda.
Með söknuði kveðjum við þig með
þessu erindi úr sjómannasálmi.
Drottinn, þinnar ástar óður
endurhljómi um jörð og höf.
Breiddu þína blessun yfir
blóma lífs og þögla gröf.
Vígi og skjöldur vertu þeim, sem
vinda upp hin hvítu tröf.
Drottinn, þinnar ástar óður
endurhljómi um jörð og höf.
(Jón Magnússon.)
Við hittumst síðar í ljósinu.
Gréta, Hanna Þóra og Árný Bára.
Friðrik Stefánsson