Morgunblaðið - 24.12.2008, Síða 8

8 FréttirINNLENT
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. DESEMBER 2008
Þegar hvolpakjáninn hannOttó fór með jólapakka tilbróður síns hér um áriðátti eigandinn, Kristján
Svan Kristjánsson, ekki von á því
að sá stutti myndi setja mark sitt á
jólahald húsráðenda með jafn af-
gerandi hætti og raun varð. Allt
fram að þessu hefur athæfi hvutta
verið leyndarmál þeirra félaga, sem
fyrst núna treysta sér til að létta á
samvisku sinni.
„Eigendur Lappa, bróður Ottós,
hafa alltaf komið með hundinn í
heimsókn fyrir jól til að færa Ottó
pakka og við höfum auðvitað viljað
endurgjalda gjöfina,“ byrjar Krist-
ján söguna. „Eitthvert fyrstu ár-
anna fórum við Ottó til þeirra og
var boðið inn þar sem ég þáði kaffi
og kökur. Á meðan fór Ottó inn í
stofu að leika við bróður sinn.“
Kristján hafði ekki setið við
kaffiborðið lengi þegar honum brá í
brún. „Allt í einu sé ég hvar Ottó
stendur undir jólatrénu og er að
merkja sér alla pakkana mjög
gaumgæfilega. Konan tók ekkert
eftir þessu og ég þorði ekki að
segja neitt heldur sat bara frosinn.
Ottó var hins vegar mjög ánægður
en ég dreif mig með hann heim
býsna fljótlega.“
Sækir eigin pakka
Hann segist ekki hafa treyst sér
til að ljóstra upp um þessi ósköp
fyrr, en telur nú að nógu langt sé
um liðið til að uppátæki seppa
verði fyrirgefið. „Það er orðið svo
langt síðan að ég held að þetta
skipti engu máli lengur. Þarna voru
þeir bræður um eins árs en eru
núna tæplega þrettán. Enn í dag
hittast þeir einu sinni á ári til að
færa hvor öðrum jólapakkana og
slást þá hvor við annan, gömlu
hundarnir.“
Kristján segir enga hættu á að
Ottó taki upp á slíkum óskunda í
dag. „Það er búið að kenna honum
hundasiðina, alla vega þannig að
hann mígi ekki á jólapakkana,“
segir hann hlæjandi.
Ottó er annars mikið jólabarn, að
sögn eigandans. „Hann er alltaf
rosalega spenntur og það er greini-
legt að hann man alveg eftir þessu
frá ári til árs. Hann fær alltaf sína
pakka og yfirleitt er eitthvert
hundadót og -nammi í þeim sem
hann þekkir á lyktinni. Svo hann
getur hreinlega sótt þá sjálfur þeg-
ar honum er boðið að gera svo vel.“
Og ekki er síður gert vel við
þann fjórfætta í mat yfir hátíð-
arnar. „Hann fær vænan lambabita
enda finnst honum mannamatur
mun betri en sinn eigin.“
Óhefðbundnar jólagjafamerkingar
Morgunblaðið/Ómar
Góður hundur Ottó lætur eiganda sinn og félaga, Kristján, núorðið alveg um að merkja jólagjafirnar, og þá með hefðbundum hætti.
„Enn í dag hittast þeir
einu sinni á ári til að
færa hvor öðrum jóla-
pakkana og slást þá
hvor við annan, gömlu
hundarnir.“
Það er þekkt að blessuð börnin eigaerfitt með að bíða eftir því að stórastundin renni upp þegar opna májólapakkana. Að gæludýrin deili
þessari óþreyju með krakkakrílunum er hins
vegar óvenjulegra, en það hefur Marteinn
Tryggvason Tausen fengið að reyna á kis-
unum sínum.
„Við förum alltaf í jólamessuna kl. 18 niðri
í Dómkirkju,“ segir hann en eins og gefur að
skilja þurfa ferfættu vinirnir að finna sér eitt-
hvað til dundurs á meðan eigendurnir hlýða á
guðsorðið. Og það gerðu þeir svo um munaði
fyrir nokkrum árum. „Þegar við komum heim
var jólapappír og bönd úti um alla íbúð,“
heldur hann áfram. „Það var greinilegt að
kisurnar höfðu ákveðið að vera ekkert að bíða
eftir okkur með að opna pakka, heldur rump-
uðu þessu af á meðan við vorum í messunni.“
Þegar betur var að gáð kom í ljós að kett-
irnir vissu sínu viti. „Það skemmtilega var að
þeir opnuðu bara pakka sem voru til þeirra
sjálfra. Þeir höfðu þá runnið á lyktina enda
var þurrkaður fiskur eða eitthvert katta-
snakk í pökkunum sem þeir voru spenntir
fyrir.“
Fær aðstoð við innpökkun
Marteinn hefur átt ketti alla sína „hunds-
og kattatíð“ og er í dag formaður Kynjakatta,
sem er Kattaræktafélag Íslands. Í dag á
hann tvær kisur, Slagbrand sem er „venju-
legur, bröndóttur köttur“ ættaður úr Katt-
holti og kominn til ára sinna, hefur enda lifað
þau tólf. Romsa er hins vegar af Cornish
Rex-kyni.
Þau Slagbrandur og Romsa hafa tekið sinn
þátt í jólahaldinu og t.a.m. notið þess að „að-
stoða“ eigendur sína við innpökkun jólagjafa.
„Maður fær ansi mikla hjálp sem getur verið
fullmikið af því góða,“ segir Marteinn hlæj-
andi. Þá hefur kettlingum, sem hann hefur
ræktað, stundum fundist jólatréð fullspenn-
andi en hingað til hefur tekist að afstýra stór-
felldum vandræðum af þeim sökum.
„Ég átti líka alltaf ketti sem krakki og við
áttum það sameiginlegt, mannfólkið og kett-
irnir, að jólaandinn helltist yfir okkur þegar
pabbi var í eldhúsinu að búa til rjúpnasósuna.
Þessi sósa var uppáhaldið hjá okkur öllum.
Pabbi var að dunda við þetta frá hádegi á að-
fangadag og allir fengu að smakka hvernig
sósan þróaðist. Þetta var líka uppáhalds-
matur kattanna.“
Í dag reynir Marteinn að fara sæmilega
skynsamlega leið við að velja jólamat fyrir
kisulórurnar. „Það er ekki gott að gefa dýr-
unum eitthvað sem þau eru óvön að éta því
þá er hætta á að þau fái í magann. Kisunum
mínum finnst fiskur alveg ótrúlega góður
þannig að hann er yfirleitt jólamaturinn
þeirra.“
Með nef fyrir góðum gjöfum
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Fundvís Slagbrandur og Romsa eiga eflaust eftir að aðstoða Martein við að opna pakkana í ár.
„Það var greinilegt að kisurnar
höfðu ákveðið að vera ekkert að
bíða eftir okkur með að opna
pakka, heldur rumpuðu þessu af á
meðan við vorum í messunni.“
Jólaafglöp ferfættra fjölskylduvina
Loðnir og fiðraðir vinir mannsins eiga það til að setja mark sitt á jólahaldið, oft með óvæntum hætti. Þannig getur það gerst á bestu
bæjum að kisi komist í rjúpurnar, hvutti velti um jólatrénu eða páfagaukurinn yfirgnæfi útvarpsmessuna með eigin jólasöng. Í flestum
tilfellum eru jólaafglöp gæludýranna þó af saklausara taginu og til þess fallin að búa til skemmtilegar minningar sem síðar má orna sér
við, eins og Bergþóra Njála Guðmundsdóttir komst að í samtali við tvo gæludýraeigendur. ben@mbl.is