Árdís - 01.01.1938, Blaðsíða 14

..€>11
------!!<>••
Foreldrarnir þuri'a að koma börnunum sínum í skilning um það, að
sálin þarf fæðu engu síður en líkaminn, og þau geta með breytni
sinni og heilbrigðu heimilislífi gert svo óendanlega mikið til þess að
starf sunnudagsskólanna geti borið sem mestan ávöxt.
I>að er ánægjulegt og golt að Bandalag Júterskra livenna hefir frá
upphali lialdið þessu starfi á lofti og stutt að því að börn, sem ekki
hafa kost á að sælvja sunnudagsskóla, fái sem flest tækifæri lil þess.
Við skulum allar hjálpa félagi voru áfram og láta ekkert ógert til
þess að öll börn í okkar bygðum fari á sunnudagsskóla. Á meðan
vel og dyggilega er unnið, þurfum við ekki að kvíða framtíðinni,
uppskeran hlýtur að verða góð, jarðvegurinn er góður, og frækornið
gott.
í insta eðli sínu eru börn mjög trúhneigð, þau sýnast hafa unun
af því að syngja sálma og biðjast fyrir sameiginlega. Eg hefi oft
lekið eftir því að það kemur hátiðarsvipur á þau og trúnaðartraust
slcín út úr svip þeirra. Blóinin og börnin teygja andlitin á
móti sól og sumri, smá og stór. Er það ekki dýrðlegt að við mæðurn-
ar skulum mega standa við hliðina á þeim og styðja þau á meðan
þau þurfa þess með, kent þeim fyrstu bænirnar sínar, hjálpað þeim
til þess að sjá Guðs dýrð í öllu fögru, svo sem fögru sólsetri, fallegum
lilómum, fögrum fuglasöng, fallegu kornbindi og svo ótal mörgu
fleiru.
í þjóðsögunum íslenzku er oft sagt frá því þegar unglingarnir
voru að fara eitthvað langt burtu frá heimilunum að leita sér fjár
og frama, þá gáfu foreldrarnir þeim nesti og nýja skó að skilnaði.
Með þessu dæmi má lesa ást og umhyggju foreldranna sem átti
að fylgja þeim ungu út í óvissuna. Mig langar til í þessu sarnbandi
að segja ykkur frásögu, senr prestur einn sagði nrér af fátækri
þvottakonu í söfnuði hans. I’essi kona var ekkja og þurfti að vinna
fyrir sér og fjórunr börnum. Hún sagði til börnum í einni deild
sunnudagsskólans i kirkju hans. Mér dettur þessi frásaga stundum
í lrug, Jregar mér finst erfitt að konra þvi i verk að sinna sunnudags-
skólastarfinu, stundum þegar nrikið er að gera og nrargt kallar að.
I>essi kona konr á hverjunr sunnudegi og presturinn tók eftir því að
hún vann sitt verlc vel og samvizkusamlega. Líka tók hann eftir
Jiví, að börnin, senr hún sagði til, voru nrjög dugleg að læra og
áslundunarsöm. Þau konru reglulega í skólann og virtust hafa nrikla
ánægju af því senr þar fór franr, báru virðingu fyrir kennaranum, og
vildu alt fyrir hana gera, jafnvel þó hún léti þau læra nrikið utan-
bókar, bæði af sálmum og Biblíuversum.
Einu sinni senr oftar var hann að tala við konuna, og hafði orð
á því við hana hvort það væri ekki nokkuð erfitt fyrir hana að sinna
Jiessu, og hvernig hún færi að því að undirbúa sig undir kensluna,
eins ]>reytt eins og hún hlyti að vera. Hún svaraði eitthvað á þessa
leið: “Það fer í vana að brúka vel tírnann. Eg heli Biblíuskýring
arnar með nrér í handtöskunni minni, og les í þeim á leiðinni í vinn-
12