Árdís - 01.01.1954, Side 17

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
15
Þegar maður ber saman afstöðu unglinganna nú á dögum og
þeirra í fyrri daga, þá er þar enginn samanburður. Fyr meir
urðu allir að vinna, og þeir, sem höfðu tækifæri til hærri mentunar,
gerðu náminu hin beztu skil. Þá voru ekki öll þessi tæki við hendina
til að lyfta erfiði af fólkinu. Margir hafa, ef til vill, orðið að vinna
of mikið, en flestir efldu með vinnunni líkams- og sálarkrafta sína,
og uxu upp í þroskaðar manneskjur. En nú ganga ungmennin laus
og liðug; eyða tímanum í iðjuleysi, og margir alt of margir, í ósóma.
í fyrri daga var Biblían lesin á heimilunum, bænir voru kendar, og
kristilegur hugsunarháttur var innrættur börnunum. Hvað skyldu
það vera mörg heimili nú á dögum, sem gróðursetja kristilegt
hugarfar hjá þeim ungu? Nú má helzt ekki minnast á Guðs orð í
skólunum, svo að einhver sérstakur trúarflokkur verði ekki for-
nemaður, og unga fólkið kemur varla nokkurn tíma til kirkju.
Það er engin furða þó að unglingarnir séu að alast upp án nokkurrar
meðvitundar um rétta eða ranga hegðun.
Og samfara öllum þessum illu áhrifum, sem að ég hefi verið
að lýsa hér að framan, er hin ægilega vaxandi notkun brenni-
vínsins. Hér áður fyr voru það mestu óróaseggir, sem drukku til
muna; nú eru það flestir unglingar, drengir að minsta kosti, og
margar stúlkur líka. Og öll hin siðspillandi áhrif ná sér bezt niðri,
þegar víndrykkjan er með.
Hvað getum við, sem eldri erum, gert til þess að stilla þessa
unglinga, leiðbeina þeim og koma þeim á rétta vegu? Meirihlutinn
af feðrum og mæðrum er í vandræðum hvað til bragðs skal taka.
Þau hafa hingað til haft of lítinn aga á börnunum, og nú er það
að verða of seint að taka í taumana, og of erfitt að draga þeirra
börn út úr félagsskap hinna. Samt finst mér, að allir foreldrar
sem geta séð hvar þetta stjórnleysi muni lenda, og sem æskja þess
að börn þeirra komist til uppeldisára ósködduð sálarlega, verði að
herða sig upp og leggja börnum sínum lífsreglur í samræmi við
siðlega hegðun.
Allar stofnanir og félög, sem umhyggju hafa með uppeldi og
velferð barnanna, verða að gera öfluga tilraun til þess að efla hjá
þeim sterkari vilja kraft á móti freistingum vorra tíma, og glæða
hjá þeim háar hugsjónir. Þetta ætti að vera áskorun til okkar, eldra
fólksins, að draga okkur ekki í hlé, þó að skyldur okkar gagnvart
ungdómnum sé erfitt að rækja. Vissulega er verkefnið erfitt, því