Árdís - 01.01.1954, Blaðsíða 46

44
ÁRDÍS
Sólskin
Eftir INGIBJÖRGU S. BJARNASON
Það hét Sólskin, litla íslenzka barnablaðið, sem við öll elskuðum
af hjarta, og sem kom í hverri viku, partur af vikublaðinu stóra.
Það færði sólskins blíða ljós og yl inn á ótal heimili. Ekki var það
stórt um sig, en það þurfti ekki. Það var okkar eigið blað, skrifað á
máli sem við skildum, um efni sem voru okkur kær.
Auðvitað voru margar aðrar sögur og bækur lesnar. Það var
til dæmis sagan „Nonni og fiskurinn“, uppáhaldssagan, sem var
lesin upp aftur og aftur, þar til við kunnum hana utanbókar. Ekki
mátti sleppa nokkru úr henni, hvað svo sem stóð til. En Nonna
var gleymt og bæði hann og fiskurinn sátu á borðinu í friði, þegar
Sólskin kom. En þeir undraheimar, sem opnuðust fyrir okkur,
þegar pabbi eða mamma byrjuðu að lesa. Það var einkennilega oft,
sem sögubörnin áttu sömu nöfn og við systkinin og bjuggu á sama
stræti og við, en smátt og smátt, þegar ég fór að lesa betur, þá
fann ég að það var bara hann pabbi, sem skáldaði ofurlítið, þegar
til nafnanna kom.
Litlu sögubörnin heima á íslandi og víðsvegar um heim, urðu
vinir okkar og við biðum með óþreyju þar til næsta blað kom,
því oft stóð dálítið einkennilega eða illa á, þegar eintakið var á enda.
En altaf endaði það vel fyrir vinum okkar í Sólskini og þá sofnuðum
við ánægð.
Það var ekki altaf gott að halda sér vakandi þar til sögunni
lauk, en það reyndist oft gott ráð að spyrja ofurlítið út í söguna,
þá leið svefninn frá í bili og ef spurningunum fjölgaði of mikið eða
maður varð of vakandi, þá var altaf annað ráð, sem lesarinn tók
til bragðs. Röddin fór lækkandi og seinkandi, þar til svefninn seig á
auga og alt varð hljótt.
Og bréfin! Ekki má gleyma bréfunum, sem börnin skrifuðu
vikulega í Sólskini. Þessi bréf voru töfrandi og ekki leið á löngu
þar til ég mátti líka til með að skrifa í blaðið. Það hefir ugglaust
tekið marga tíma að semja það meistarabréf! Er það mesta furða,