Árdís - 01.01.1954, Side 37

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
35
brjóstum manna hugsunin um frelsið tapaða, og minningin um
„Gullöld“ hins frjálsa tímabils.
„Frelsi hertók hugi unga,
hörmum sínum gleymir enginn“.
Kom þá vakningatímabil í sögu þjóðarinnar, og ennþá eru
það ljóðin og sögurnar, sem vekja þjóðina og gefa henni nýja
krafta, nýja sál; og er hinn göfugi stjórnmálaleiðtogi, Jón Sigurðs-
son, kemur fram á sjónarsviðið, er þjóðin farin að trúa á „mátt
sinn og megin“ og að sjá möguleika á að fá aftur frelsi sitt.
Fyrsta desember 1918 er ísland lýst fullvalda konungsríki, í
konungssambandi einu við Danmörku. Frá þeim degi fer nú efna-
hagur þjóðarinnar að smábatna og stórbreytingar að eiga sér stað.
17. júní 1944 er takmarkinu loksins náð, og á Alþingi á Þingvöllum
við öxará fór formlega fram gildistaka lýðveldisstjórnarskrárinnar,
og kaus þingið Svein Björnsson sem fyrsta forseta lýðveldisins.
Það eru liðin 10 ár frá þeim mikla degi og hefir það verið
mikið framfaraskeið í sögu þjóðarinnar.
Þeir sem þektu aðeins landið, sem Matthías Jochumsson bað
fyrir, er hann kvað: „Yertu oss fáum, fátækum smáum, líkn í
lífsstríði alda“, geta varla gjört sér í hugarlund þær breytingar, sem
átt hafa sér stað síðan þjóðin fékk frelsi sitt aftur. Nú eru íslend-
ingar ekki lengur „fátækir, smáir“. Nú eru komnar hallir í stað
hreysa. Fólk er ekki lengur einangrað; það ferðast ekki aðeins um
landið þvert og endilangt á fáeinum klukkustundum, heldur til
annara heimsálfa. Nú er hungur og kuldi aðeins orð í orðabók,
en ekki raunveruleiki. Jafnvel hafís og eldgos með allri sinni eyði-
leggingu geta ekki stemmt stigu fyrir framförum þjóðarinnar.
í dag sitja synir íslands á þingum stórþjóða og eiga sinn þátt í
sköpun örlaganna, sem okkar bíða á þessum breytilegu tímum.
Þessar hröðu framfarir og hin mikla breyting á efnahag fjöld-
ans, einnig afstaða landsins við umheiminn, setja marga erfiðleika
á herðar leiðtogum þjóðarinnar. „Vandi fylgir vegsemd hverri“.
Þarf nú þjóðin að standa sem einn maður og greiða úr sínum
mörgu vandamálum, og getur baráttan orðið hörð.
Með harmsögu landsins að baki og „Gullardar“-merkið fyrir
augum efumst við ekki um útkomuna, því: