Árdís - 01.01.1954, Síða 54

52
ÁRDÍS
þessi vika ætti að tala til okkar, sem notum hina hvítu göngustafi
á sérstakan hátt. Hún ætti að minna okkur á, hve mikið við höfum
að vera þakklát fyrir. Við skulum þá rifja upp í huganum allan
kærleikan, hugulsemina og hjálpsemina, sem við höfum orðið að-
njótandi á árinu.
Sem betur fer er sá tími liðinn hjá, þegar þeir, sem í myrkri
sátu, fundu sárt til þess að þeir voru einangraðir og inniluktir af
fjórum háum veggjum og áttu erfitt með að njóta sín við störf og
þátttöku í því sem aðrir gerðu. Nú sitjum við ekki hjá, þegar aðrir
njóta. Hvíti göngustafurinn táknar ekki framar stoð, sem styðji
vesaling, sem ekki getur staðið einn; hann er nú heiðursmerki, er
vottar um hugrekki og eindreginn vilja eigandans að reynast dug-
andi borgari þessa lands, þrátt fyrir það sem amar að. Á hverjum
degi verðum við varir við kurteisi og hlýleika frá þeim, sem við
mætum. Við dáumst að kurteisi og hjálpsemi mannanna, er stjórna
strætisvögnum og farþegabílum; við stígum óhræddir upp í þessi
farartæki, því vinarhönd þessara góðu manna er útrétt til að hjálpa
okkur og leiðbeina. Við mætum daglega kurteisi og hjálpsemi
unglinga, er taka eftir þessum hvítu stöfum og bjóða okkur hjálp.
Búðarþjónar eru ljúfmannlegir og hjálpsamir. — Við finnum
kraftinn í okkur sjálfum og finnum að við erum fær um að fylla
okkar pláss sem meðlimir mannfélagsins.
Svo nú eru bjartari tímar framundan — bjartari, jafnvel þó
við sitjum í myrkri. Nú með leiðsögn fjölda vina, með endurnýjað
sjálfstraust og von höldum við áfram til sigurs. Með Shakespeare
segjum við: „Hve dásamleg er mannveran, hve göfug og gáfuð,
hve aðdáunarleg í útliti og hreyfingum. Hve skyld englum Guðs á
sínu fullkomnasta stigi, hve lík Guði sjálfum“.