Árdís - 01.01.1964, Síða 17

Árdís - 01.01.1964, Síða 17
Ársrit Bandalags lúterskra kvenna 15 the story of our heroine Ruth. Both girls came to their husbands’ home to live, accepting their God and their way of life, thereby forsaking their own people and traditions. We can well imagine how hard it must have been for Naomi to accept her heathen daughters-in-law. She must have been a wise and tolerant woman to be able to meet a situation like that with courage and dignity. We are told that they lived for ten years in the land of Moab, and during that time great sorrows came to the family. The father and the two sons had died, leaving the three women alone and destitute. Naomi, sorrowful, old and weary, finds that she does not belong in this strange land, that has deprived her of all her loved ones. Her thoughts go back to her beloved Israel, and to the old trusted friends there. She now decides to go back home. She, being a just woman, knows that it is not fair to ask her daughters-in-law to accompany her, so she entreats them to go home to their mother’s house. Orpha was quite willing to do so, but Ruth refused to leave her. Turning to her mother-in-law she utters the immortal words “Intreat me not to leave thee, or to return from following after thee: for whither thou goest, I will go; and where thou lodgest, I will lodge: thy people shall be my people and thy God my God: Where thou'diest, will I die, and there will I be buried: the Lord do so to me, and more also, if ought but death part thee and me.” (Ruth 1:16, 17) Having said these words, she now accepts the responsibility of caring for her mother-in-law in her old age. They now set forth on their journey, a distance of 120 miles, and in our minds we can see them trudging along or riding on mules, the feeble old woman, and the strong young one. After a long and wearisome journey Naomi comes again to Bethlehem, at the beginning of the barley harvest. As the women were without means, it became Ruth’s respon- sibility to be the bread winner. The accepted task in those days was that of following the reapers and gathering up fragments of grain which fell and were left behind for the poor. This was the way Ruth had to make their living, it was hard work, but Ruth accepted it as it was the only means of earning a living for herself and Naomi. One day as Ruth was gleaning in a field belonging to Boaz, a kinsman of her husband, we are told how Boaz, seeing the
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108

x

Árdís

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Árdís
https://timarit.is/publication/755

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.