Árdís - 01.01.1964, Síða 57

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
55
Davíð Stefónsson
frá Fagraskógi
INGIBJORG J. OLAFSSON
„Svanurinn þagnaður, hljóðnaður
söngur á heiðum.
Harmur og þökk faðmast grátandi
á almanna leiðum.“
Með þessum orðum var einn af skáldum íslands kvaddur, og
þau komu mér í hug er ég las andlátsfregn Davíðs Stefánssonar.
Skáldsins sem snerti svo djúpa strengi í hjörtum þeirra er lásu og
lærðu kvæði hans.
Það virtist viðeigandi að Árdís færði lesendum sínum fáeina
af þeim gimsteinum sem finnast meðal ljóða hans, þar sem bækur
hans munu ekki hafa náð þeirri útbreiðslu sem æskilegt væri
meðal íslendinga í vesturheimi. Þannig vildum við leggja eitt
lítið blóm í sveig minninganna sem þjóðin hans hefur ofið á
þessum tíma.
Hann var fæddur í Fagraskógi við Eyjafjörð 21. janúar 1895.
Foreldrar hans voru Stefán Stefánsson alþingismaður og kona
hans Ragnheiður Davíðsdóttir sem talin er að hafa verið mikil-
hæf og elskuleg kona. Var hún systurdóttir séra Valdimars Briem
og þeirra systkina. 1 föðurætt einnig átti hann að telja til gáfu-
fólks og skálda.
í gegnum kvæði skáldsins kynnist maður hinum auðmjúka og
trúaða manni — hinni leytandi eirðarlausu sál. — Manninum
sem ferðaðist víða og verður fyrir ýmsum áhrifum í ferðalögum
sínum sem koma fram í mörgum kvæðum hans — hinum ein-
mana manni — manninum sem átti djúpa samúð með olboga
börnum og fátæklingum.
Hér vil ég benda á aðeins tvö af trúarljóðum hans, „Á föstu-
daginn langa", þar sem þetta stendur: