Árdís - 01.01.1966, Blaðsíða 65

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
63
breiðslu kristindóms og til styrktar söfnuðum sínum, hver í sínu
byggðarlagi. Ekki virðist þetta vera ófögur hugsjón, en nú er
okkur sagt, að sú hjálp er látin var í té af okkar samtökum, hafi
ekki verið rétt og sé ekki lengur samboðin kristilegri kirkju.
Allt er breytingum undirorpið, og við gerum okkur ekki ánægð
með það, sem álitið var gott fyrir 30—40 árum. En er sanngjarnt
að bera handplóginn saman við tækni nútímans? Þær konur, sem
stofnuðu sín litlu félög með ekkert í höndunum nema trúna á þá
staðreynd, að þeim bæri að offra kröftum sínum fyrir kristindóm
og kirkju, og þær gerðu það á þann eina hátt, er þær höfðu tæki
til. Mundi nútíma kynslóðin ganga margar mílur yfir for og fen
í þágu kirkju sinnar? Ég held varla; en það gjörðu landnámskon-
urnar — og til hvers? — Til að vera hæddar fyrir að leggja fram
krafta sína fyrir kirkjurnar og þeirra málefni.
Það hefur verið markmið lútersku kvennanna síðustu tuttugu
árin að viðhalda sumarbúðum bandalagsins. Með hjálp litlu kven-
iélaganna í hinum dreifðu byggðum Manitoba, hefur þetta blessazt.
Nú er komið að þeim tímamótum, að breyting verði á starfrækslu
þessarar stofnunar eins og okkar íslenzka kirkjufélagi. Þegar búið
var að ákveða, að standa ekki lengur sem íslendingar, heldur sam-
eina sig heildinni í öllum kirkjumálum, varð að sjálfsögðu að
breyta til með starfrælcslu Sunrise Lutheran Camp, sem í Ijósi
menntunar og tækni nútímans var að verða á eftir tímanum.
Eins og gefur að skilja, geta allar þessar breytingar ekki átt
sér stað án sársauka og trega. Það kostar mikla fórnfýsi að láta
af hendi stofnun, sem átt hefur eins mikil ítök í hugum og hjörtum
manna og kvenna eins og S. L. C. hefur átt. Eins og oftast verður,
þegar um mikilsvarðandi mál er að ræða, eru fórnir færðar með
þeirri vissu, að verið sé að gjöra það málefninu til blessunar, og
sannast það í þessu tilfelli: „Það er svo bágt að standa í stað, og
mönnunum munar annaðhvort aftur á bak ellegar nokkuð á leið.“
Það var ekki hægt að standa í stað, það varð að halda áfram, og
til að sjá starfinu borgið í framtíðinni þurfti að sameinast í orði
og verki í þeim samtökum, sem nú eru okkar samtök. Sporið hefur
verið stigið og brautin liggur bein framundan, en spurningin er:
— Hvað eigum við að gjöra? Við höfum að baki okkar kven-
hetjurnar, sem ætíð höfðu í huga orðin: „Fram, fram, aldrei að
víkja“, og í þeirra nafni og anda var Sunrise Lutheran Camp
byggt. Getum við þá lagt árar í bát og orðið sem núll í Central