Morgunblaðið - 26.02.2009, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. FEBRÚAR 2009
✝ Garðar HlíðarGuðmundsson
blikksmiður fæddist í
Túngarði á Fells-
strönd í Dalasýslu 16.
maí 1962. Hann varð
bráðkvaddur 13. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Est-
her Kristjánsdóttir, f.
11. júní 1938 og Guð-
mundur Jónsson, f. 9.
maí 1932. Systkini
Garðars Hlíðars eru:
1) Jón, f. 28. júní
1956, maki Ragnheið-
ur Þórarinsdóttir, 2) Valgeir Krist-
ján, f. 7. apríl 1958, maki Elísabet
Guðrún Birgisdóttir, 3) Friðjón, f.
25. mars 1959, maki Kristín Heiðbrá
Sveinbjörnsdóttir, 4) María Kristín,
Sylvía Magiera, og 2) Rósa Kristín,
f. 24. október 1985, sambýlismaður
Pétur Rúnar Guðmundsson, sonur
þeirra Guðmundur Hlíðar, f. 18.
apríl 2007.
Seinni kona Garðars Hlíðars er
Kristín Alfhild Ákadóttir, f. 21.
janúar 1964. Foreldrar Kristínar
eru Sigurlín Ellý V. Thacker og
Åke Långermyr, þau skildu. Börn
Garðars og Kristínar eru Hilmir
Örn, f. 19. júní 2003, og Sylvía
Tara, f. 21. september 2004. Dóttir
Kristínar og stjúpdóttir Garðars
Hlíðars er Sigurlín Ellý Sigvalda-
dóttir, maki Björgvin Þor-
steinsson.
Garðar Hlíðar fluttist til Reykja-
víkur 1980 og fór að vinna í Blikk-
smiðjunni Vogi. Færði sig síðan til
Blikksmiðjunar Funa og vann hann
þar lengst af og lauk námi í blikk-
smíði. Garðar Hlíðar var nýfarinn
að vinna hjá blikksmiðjunni Vík
þegar hann lést.
Útför Garðars Hlíðars fer fram
frá Digraneskirkju í Kópavogi kl.
13.
f. 9. apríl 1965, maki
Jón Helgi Eiðsson, 5)
Guðni Hannes, f. 20.
október 1972, maki
Inda Björk Gunn-
arsdóttir, og 6) hálf-
bróðir Garðars Hlíð-
ars, samfeðra,
Kristinn Helgi, f. 5.
nóvember 1962, maki
Hafdís Bjarnadóttir.
Fyrri kona Garðars
Hlíðars var Máney
Kristjánsdóttir, f. 16.
maí 1962, d. 29. júní
1996. Foreldrar henn-
ar voru Rósa Kristín Stefánsdóttir
og Kristján Röðull. Þau eru bæði
látin. Börn Garðars og Máneyjar
eru: 1) Sigmundur Bjarki, f. 9. mars
1981, sambýliskona Magdalena
Elsku Garðar. Nú ertu horfinn frá
okkur langt fyrir aldur fram og mað-
ur er varla farinn að trúa því ennþá,
enda er maður allur svo dofinn. Við
söknum þín sárt, öll sem eitt, úr fjöl-
skyldunum, við höfum verið að rifja
upp minningar frá liðnum tímum
með þér, þú varst alltaf svo hjálpleg-
ur, komst alltaf í sveitina og hjálp-
aðir okkur í heyskapnum á sumrin
þótt svo að þú værir að sálast í bak-
inu þínu, stundum varstu svo kvalinn
en samt reyndirðu að hjálpa okkur
og eins komstu í smalamennsku á
haustin, og gerðir reyndar síðast í
haust, til bróður þíns.
Ég saknaði þín þegar þú fluttir 18
ára suður með Máneyju, kærustunni
þinni í Kópavoginn, en þar hefur þú
búið síðan. Þú áttir tvö yndisleg börn
með henni, svo þegar hún dó þá tókst
þú við börnunum og ólst þau upp,
Sigmundur þá 14 ára og Rósa 11 ára,
og þetta gekk vel hjá ykkur. Ég var
hjá þér þegar þú fórst í bakað-
gerðina þína og reyndi að hjálpa þér
eins og ég gat. Svo kynntist þú elsku-
legri konu, Kristínu Ákadóttur, og
áttir Hilmi og Sylvíu með henni, þau
eru bara 4 og 5 ára og hafa nú misst
mikið og svo áttu eitt barnabarn,
Guðmund Hlíðar, og hann er barn á
öðru ári. Kristín átti eina uppkomna
dóttur, Ellý. Já, þau hafa öll misst
mikið og sakna þín mikið, svo er lítið
afabarn á leiðinni og þú fékkst ekki
að lifa til að sjá það. Elsku Stína mín,
Rósa, Sigmundur, Hilmir, Sylvía,
Ellý, Guðmundur Hlíðar, Pétur,
Magdalena og Björgvin, megi Guð
blessa ykkur og styðja á erfiðri
stundu.
Garðar, nú vona ég að þér líði vel,
sért laus við alla verki úr þínum
skrokk.
Kveðja
Mamma og pabbi.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Þinn sonur,
Sigmundur Bjarki Garðarsson.
Elsku pabbi, ég veit ekki hvar ég á
að byrja. Það er svo margt sem mig
langar að segja. Ég er svo reið yfir
því að þú varst tekinn svona fljótt af
okkur, þú áttir svo mikið eftir af líf-
inu, skildir svo mikið eftir hérna.
En lífið er víst ekki sanngjarnt og
ekki alltaf eins og maður vill hafa
það.
Mig langar að þakka þér fyrir
þennan tíma sem þú varst hjá mér.
Þú skilur eftir svo margar góðar
minningar í huga mér sem munu
ávallt fylgja mér í gegnum lífið. Svo
margt sem þú kenndir mér sem mun
nýtast mér í lífinu. Þú varst svo ynd-
islegur faðir, vildir öllum vel og varst
ávallt reiðubúinn til að hjálpa ef þess
þurfti.
Þegar mamma lést 1996 og við
Simmi fluttumst til þín tók við stórt
og mikið verkefni fyrir þig, að ganga
bæði í móður- og föðurhlutverk. En
aldrei brástu okkur, þú stóðst þig
eins og hetja, pabbi. Án þín væri ég
ekki þessi góða og sterka manneskja
sem ég er í dag. Þú kenndir mér
margt á æskuárum mínum sem mun
nýtast mér í lífinu.
Ég man allar ferðirnar vestur í
sveitina. Alltaf með kassettu í tæk-
inu, okkar uppáhaldslög og auðvitað
öll íslensk. Oft sungum við með, enda
alveg ágætis söngvarar þar á ferð þó
ég segi sjálf frá. Ég er þér svo þakk-
lát fyrir að hafa fengið að vera svona
mikið í sveitasælunni.
Það eru svo margar minningar,
pabbi, sem ég gæti þulið upp, en
margar minningar vil ég líka bara
geyma í hjarta mínu og kannski mun
ég deila þeim með litlu systkinum
mínum þegar þau eru orðin eldri.
Segja þeim hve góður maður þú
varst og segja þeim frá öllum hesta-
ferðunum sem við fórum í saman og
hversu góður hestamaður þú varst.
Ég var alltaf voða montin af þér
pabbi því mér fannst þú bestur. Þú
vissir svör við öllum spurningum og
það var sama hvað þú tókst þér fyrir
hendur, þú gerðir það svo vel. Þú
varst mín fyrirmynd. Ég leit alltaf
svo mikið upp til þín. Þú varst bara
besti pabbi sem ég gat hugsað mér
að eiga, ég var líka „stelpan hans
pabba“. Það var svo gott að knúsa
þig ef mér leið illa, þá bara eins og
allt það slæma hyrfi bara.
Ég er svo fegin að við fluttum aft-
ur suður 2007, því þessi tími sem við
fengum með þér er ómetanlegur. Og
þú náðir að kynnast afahlutverkinu,
þó svo það væri allt of stuttur tími.
Guðmundur Hlíðar var svo hrifinn af
þér, leit upp til afa síns. Ég mun
passa vel upp á það að hann minnist
þín, sýna honum myndir, tala um þig
og segja honum hversu yndislegur
afi þú varst honum. Guðmundur
Hlíðar mun bera nafn þitt með stolti.
Elsku pabbi, mér þykir svo erfitt að
sitja hér og skrifa þetta í þessari
merkingu. Þú áttir ekki að kveðja
svona fljótt. Ég fékk ekki tíma til að
segja þér hve mikið ég elskaði þig og
hvað ég er stolt af að vera dóttir þín.
En þú veist það og þó þú sért farinn
frá okkur hér, þá ertu alltaf með
okkur og við getum alltaf talað við
þig. Ég mun passa vel upp á litlu
systkinin mín, sem eru svo ung að
þau skilja þetta ekki nógu vel. Við
fjölskyldan munum standa þétt sam-
an og gæta hvert annars.
Ég mun sakna þín svo sárt, pabbi.
Minning þín mun ávallt lifa.
Þín dóttir,
Rósa Kristín Garðarsdóttir.
Elsku pabbi, við söknum þín svo
mikið.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Þín börn,
Hilmir Örn og Sylvía Tara.
Elsku tengdafaðir.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Minning þín mun ávallt lifa í
hjarta mér
Þinn tengdasonur,
Pétur Rúnar Guðmundsson.
Endar nú dagur, en nótt er nær,
náð þinni lof ég segi,
að þú hefur mér, Herra kær,
hjálp veitt á þessum degi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónss. frá Presthólum.)
Elsku afi, þín verður sárt saknað.
Þitt afabarn,
Guðmundur Hlíðar Pétursson.
Elsku Garðar.
Mér líður svipað og mér leið þegar
ég var átta ára og þú fluttir að heim-
an, nema núna veit ég að það tóma-
rúm sem hefur myndast innra með
mér verður aldrei fyllt alveg aftur.
Ég á bara fallegar minningar um
þig, því þú varst mér alltaf svo ein-
staklega góður. Þegar ég var lítill þá
varstu duglegur að lesa fyrir mig á
kvöldin og þá var bókin um hann Sól-
faxa sérstaklega í miklu uppáhaldi.
Þú gafst mér willysjeppa sem þú
smíðaðir einn veturinn í skólanum og
þetta var enginn venjulegur leik-
fangabíll því þú hafðir tengt í hann
rafhlöður og ljós. Ég get ímyndað
mér að það hafi ekki alltaf verið auð-
velt fyrir þig, unglinginn, að dröslast
með mig, barnið, með þér í verkun-
um heima í Túngarði og Skógum en
ég man samt ekki til þess að þú hafir
skammað mig fyrir uppátæki mín
sem eflaust hafa íþyngt þér á köfl-
um. Stundum gengu þau þó einum of
langt og ég man að þér stóð ekki al-
veg á sama þegar ég komst yfir
skæri og ákvað að snyrta köttinn
þinn, né heldur þegar ég uppgötvaði
að eftir rigningar kemur mikil sverta
af gömlum, fúnum hjólbörðum og ég
litaði hundinn þinn svartan og þú
skildir ekkert í því hvaða aðkomu-
hundur væri kominn heim þó að þú
kannaðist nú eitthvað við hann. En
þú gast nú séð broslegu hliðarnar á
hlutunum enda áttirðu til að vera
stríðinn sjálfur.
Síðasta stund okkar saman var
fyrir vestan síðastliðið haust þegar
við hjálpuðum Friðjóni bróður okkar
að smala kindum. Það að hittast fyrir
vestan á hverju hausti vóru ógleym-
anlegar stundir og hafa alltaf skilið
eftir stórar minningar. Að fara fram
Flekkudalinn til funda við náttúruna
og okkur sjálfa. Þá vórum við kóngar
einn dag.
Þú varst duglegur og ósérhlífinn
og áttir erfitt með að segja nei.
Þú varst mikill hestamaður og
hver veit nema þú sért búinn að end-
urnýja kynni þín við Glókollu og
Kirkju sem vóru þér svo kærar og
takir þær nú til kostanna um víða
dali og grösug tún.
Elsku Kristín, Hilmir og Sylvía.
Rósa, Sigmundur og Ellý. Mamma
og pabbi. Guð styrki ykkur í trúnni á
þessum erfiðu tímum. Við verðum að
trúa því að það sé einhver tilgangur
með því að Garðar var tekinn svo
snemma frá okkur.
Elsku Garðar. Mér þykir svo vænt
um þig og sakna þín svo sárt.
Blessuð veri minning þín.
Guðni litli bróðir.
Garðar bróðir minn er dáinn. Ég
skil ekki alveg tilganginn með því að
taka ungan mann frá fjölskyldu
sinni, mér er sennilega ekki heldur
ætlað að skilja það. Garðar var 3 ár-
um eldri en ég og vorum við góðir
vinir, hann var í hestum og þegar
dóttir mín fékk hest var leitað til
hans. Það þurfti að járna, segja okk-
ur til og fleira. Fórum við mæðgur
oft í kaffi til hans í hesthúsin og í út-
reiðatúra saman. Svo í vetur
ákváðum við mæðgur að færa okkur
um set, fara í annað hesthúsahverfi.
Varð okkur oft að orði „það vantar
nú hann Garðar.“ Var Garðar oft
fenginn til að prófa aðra hesta og átti
Sigga vinkona mín einn sem Garðar
fór á. Ég man hvað Sigga var montin
af honum Blossa sínum þegar hún
mætti Garðari á Holtinu, „Hesturinn
er svo flottur.“ En Garðar hjálpaði
okkur meira en bara með hestana,
hann hjálpaði okkur mikið innan-
dyra, hann var mjög flinkur og vand-
virkur. Leituðum við til hans með
bílamálin, ég held að flest hafi leikið í
höndum á honum, kannski ekki
bakstur og þvottur en flest annað.
Án Garðars verður lífið ekki eins,
hver á að segja okkur til í hestum,
eða bjarga okkur frá mörgum þum-
alputtum.
Elsku bróðir, ég leyfi mér að vona
að þú kíkir á okkur og leiðbeinir okk-
ur í gegnum ýmsa hluti.
Elsku mamma, pabbi, Stína, Rósa,
Simmi, Hilmir, Sylvía og aðrir í fjöl-
skyldunni, megi Guð gefa ykkur
styrk í sorg ykkar.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens.)
Elsku bróðir, þín er sárt saknað.
Þín systir,
María Kristín
Guðmundsdóttir.
Það var mikið áfall föstudaginn 13.
febrúar, þegar eiginkona mágs míns
hringdi og tilkynnti mér að Garðar
hefði orðið bráðkvaddur þá um
kvöldið. Hann hafði verið að sinna
hestunum sínum og nýbyrjaður að
gefa þeim kvöldgjöfina, þegar hann
fellur frá á þeim stað sem hann hefði
sjálfur kosið, hjá vinum sínum hest-
unum, sínum stað, sínu leiksviði.
Garðar hafði mikið yndi og unað af
að vera með vinum sínum hestunum,
fara á hestbak á hverjum degi og
strjúka þeim og klappa. Láta þá
finna að þeir væru sínir hestar og
ættu að fá það besta sem hann gæti
gefið þeim, umhyggju og hlýju. En
svo fellur hann frá, á sínu sviði, með
sinni síðustu gjöf til þeirra.
Garðar var einstaklega ljúfur
drengur, hjálpfús við sína nánustu,
og alltaf boðinn og búinn til að hjálpa
öðrum. Ég mun sakna þess að hafa
hann ekki nálægt mér, til að hjálpa
mér að setja upp hillur og laga ljósin
hjá mér, sem og annað ef á þurfti að
halda. Hann var fyrir mér einstakur
og hjálpfús vinur. Hann hafði gaman
af að tala um pólitík og gat verið svo-
lítill nöldrari á því sviði, þann
skemmtilega hátt hafði hann líklega
frá pabba sínum, en ég hafði gaman
af því. Eitt sinn í okkar gleði tókum
við það upp hjá okkur að syngja eitt
lag saman, en hann bað mig fljótlega
að hætta, því ég héldi ekki lagi, svo
hló hann sínum einstaka hlátri.
Hvað er hægt að segja um 46 ára
gamlan mann, mann sem átti allt
lífið framundan með börnum og
eiginkonu? Jú, hann var drengur
góður. Tel ég það vera bestu um-
mæli sem hægt er að hafa um ann-
an mann. Ég held að ég geti sagt
það með fullri vissu, að hann var
einstakur faðir og afi. Garðar átti
eitt afabarn og annað er á leiðinni
sem mun því miður ekki sjá né
kynnast sínum góða afa. Sonur
Garðars sem er 6 ára fór oft með
pabba sínum á hestbak, hafði hann
mikla ánægju af því að vera með
pabba sínum. Nú er enginn pabbi til
að fara með á hestbak. En hann á
góða frænku sem mun taka við því
hlutverki að taka hann með sér á
hestbak.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Sendi Esther, Guðmundi, Krist-
ínu, börnum, systkinum og öðrum
ástvinum mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku mágur og vinur.
Þinn mágur,
Jón Helgi.
Margar spurningar veltast um í
kollinum á svona stundum. Hvers
vegna maður á besta aldri er tekinn
frá konu, börnum, fjölskyldu og vin-
um. Og eina niðurstaðan sem mað-
ur fær alltaf er hversu mikið órétt-
læti þetta er. En svo hugsar maður
út í það að maður staldrar víst aldr-
ei lengur við í þessum heimi en
manni er ætlað og því verðum við
sem eftir sitjum að sætta okkur við
það að þinn tími hafi verið kominn.
Af lifandi gleði var lund þín hlaðin,
svo loftið í kringum þig hló,
en þegar síðast á banabeði
brosið á vörum þér dó,
þá sóttu skuggar að sálu minni
og sviptu hana gleði og ró.
En seinna skildi ég: Hér áttirðu ekki
að eiga langa töf.
Frá drottni allsherjar ómaði kallið
yfir hin miklu höf:
Hann þurfti bros þín sem birtugjafa
bak við dauða og gröf.
(Grétar Ó. Fells.)
Það er nokkuð víst að lífið kemur
manni sífellt á óvart og aldrei datt
manni í hug að maður ætti ekki eftir
að hitta þig aftur og sitja og spjalla
eða skreppa í reiðtúr. Í froststill-
unum síðustu daga hefur mér oft
dottið í hug að skreppa til þín eftir
vinnu og kíkja í hesthúsin til þín í
reiðtúr og í kaffi á eftir. En alltaf
lætur maður heimsóknir sitja á
hakanum, því maður heldur að það
sé nógur tími eftir til þess. En svo
vaknar maður upp við vondan
draum einn daginn, að tíminn sé bú-
inn. Sennilega var einhver að reyna
að segja mér það, þegar þessi hugs-
un kom upp, að kíkja á þig marga
daga í röð, en aldrei datt mér í hug
að þetta væri síðasti séns.
Margs er að minnast þegar hugs-
að er til baka, góðar minningar um
skemmtilega útreiðartúra og ljúfar
samverustundir. Og getur maður
alltaf brosað þegar maður hugsar
um það þegar hestamaðurinn sjálf-
ur datt af barnahrossinu, en þú gast
svo gert mikið grín að því þegar ég
sjálf datt svo af sama barnahrossi.
Ég minnist síðasta útreiðartúrsins
okkar saman þegar ég bjó í bænum
og skellti mér í hesthúsin til þín og
við ætluðum bara í stuttan reiðtúr
en hann endaði víst í einum fimm
klukkutímum því nóg var um að
spjalla. Ég trúi því að þú verðir
tilbúinn með reiðskjótana þegar við
hittumst á ný á öðru tilverustigi.
Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.
Það er sem fjöllin fljúgi
móti mér,
Garðar Hlíðar
Guðmundsson