Morgunblaðið - 23.04.2009, Blaðsíða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. APRÍL 2009
Þegar góðir vinir
hverfa af sjónarsviðinu
myndast ósjálfrátt
ákveðið tómarúm hið
innra með manni, líkt og taug sem
virtist svo órjúfanleg skyndilega
bresti.
Þannig var það með hana Ingu
mína sem við kveðjum hér í dag. Hún
var ein af þeim sem áttu svo tryggan
stað í tilverunni og var alltaf tilbúin
að taka þátt í gleði jafnt sem sorgum
annarra, eftir því sem við átti og vildi
sem mest geta orðið að liði.
Nú kveðjum við þessa góðu konu
með söknuði en jafnframt með þakk-
læti, já þakklæti fyrir allar góðu
stundirnar sem áttum saman í leik og
í starfi.
Fundum okkar bar fyrst saman
fyrir röskum 40 árum þegar hún
starfaði í skóversluninni á Laugavegi
1 og ég handan götunnar innanbúð-
armaður í Kjötbúð Tómasar á
Laugavegi 2. Vinátta okkar upphófst
þannig að hún giftist kunningja mín-
um og starfsfélaga og varð ég fljót-
lega upp úr því heimavanur hjá þeim
og ekki aðeins góðvinur þeirra, held-
ur og allrar fjölskyldunnar og hefur
sú vinátta staðið allar götur síðan.
Hún eignaðist með fyrri manni sín-
um 5 myndarleg börn, sem þá voru
stálpuð. Þeim hefi ég fylgst með allar
götur síðan og átt góð samskipti við.
Þá störfuðum við saman í fyrirtæki
Heilsu ehf., en hún var ráðin versl-
unarstjóri við opnun Kringlunnar í
Inga Guðmundsdóttir
✝ Inga Guðmunds-dóttir fæddist í
Reykjavík 5. sept-
ember 1929. Hún lést
á heimili sínu að
Stuðlaseli 17, 109
Reykjavík, 4. apríl
2009.
Útför Ingu fór fram
frá Fríkirkjunni 14.
apríl sl.
Heilsuhúsinu og starf-
aði þar með reisn og
glans um árabil.
Það eru forréttindi
að hafa átt svo góðan
vin stóran hluta ævi
sinnar. Bæði gengum
við í gegnum súrt og
sætt á lífsleiðinni og
var þá gott að eiga
góðan að, sem vin og
sálufélaga þegar á
reyndi. Hafðu þökk
fyrir allt, elsku Inga
mín.
Að endingu sendi ég
öllum hennar aðstandendum og vin-
um, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Það gleymist seint sem vel
er gjört.
Hilmar H. Svavarsson.
Elsku Inga amma.
Ég vildi óska þess að ég gæti talað
hér um allar góðu og yndislegu
stundirnar sem við áttum saman en
það yrði víst of langt. Það sem stend-
ur upp úr er þegar þú varst til staðar
þegar ég átti Hauk, hvað þú fannst til
með mér og upplifðir verki með mér.
Eða öll skiptin sem við sátum yfir
kaffibolla að tala saman um hitt og
þetta. Hvað það var alltaf frábært að
koma til ömmu í plokkfisk og fræga
grjónagrautinn þinn. ENGIN gerði
eins góðan graut og þú, amma mín.
Mig langar líka að tala um öll skiptin
sem maður kom til að vera hjá ömmu
og komast frá öllu öðru. Keldulandið
var alltaf „save haven!“ Guð hvað ég
sakna þín, elsku amma, og ég get
ekki lýst því með orðum hversu
miklu máli þú skiptir mig. Vona að þú
sért á góðum stað, elsku amma mín,
og getir hlaupið um eins og ungling-
ur. Elska þig, amma mín.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Hvíldu í friði, elsku amma mín. Þín
Kristín Hulda.
Elsku amma.
Það er svo ótalmargt sem þú hefur
gefið mér og svo margir hlutir sem
þú hefur kennt mér. Þú gerðir þér oft
ekki grein fyrir hversu miklu þú
skiptir mig, því þú áttir það til að
vanmeta sjálfa þig, en þú varst alltaf
til staðar fyrir mig, alltaf tilbúin að
hjálpa mér ef eitthvað var að og þér
var ávallt umhugað um heilsu mína.
Þú gerðir allt svo ég þyrfti ekki að
þjást, því þú þekktir þetta líf og vildir
ekki að ég upplifði það sama. Ef þú
hefðir getað hefðirðu tekið kvalir
mínar yfir á þínar herðar því ég veit
að það voru ófá skiptin sem þú gerðir
einmitt það svo mér liði betur. Þetta,
ásamt svo mörgu öðru er eitthvað
sem ég mun aldrei ná að þakka þér
nógsamlega fyrir og þetta einmitt
sýnir hverja manneskju þú hafðir að
geyma.
Samband okkar var svo sérstakt,
við vorum að svo mörgu leyti líkar,
skildum hvor aðra svo vel og áttum
svo auðvelt með að tala saman. Fyrir
heiminum vorum við eflaust bara
amma og barnabarn en við vissum
báðar að það var mun dýpra en það.
Við vorum góðir vinir og þú varst
ávallt sú manneskja sem ég leitaði til
og kallaði þitt heimili mitt. Þú varst
hornsteinninn í lífi mínu síðustu árin
og ég veit ekki hvernig líf mitt hefði
verið hefði ég ekki átt þig að. Ég man
svo vel okkar síðustu kveðjustund.
Ég tók utan um þig, kyssti þig þrem-
ur kossum og sagði þér að ég elskaði
þig. Auðvitað ílengdist ég eins og
alltaf, fór að gera hitt og þetta til að
sjá til þess að þú hefðir allt sem þú
þyrftir þér við hönd og svo var
kveðjustundin endurtekin alveg eins
og í fyrra skiptið; faðmlag, þrír koss-
ar og ég elska þig. Þú sagðist elska
mig og þakkaðir mér fyrir að koma
og ég ítrekaði (eins og alltaf) að þetta
kvöld hefði verið jafnindælt fyrir mig
og fyrir þig.
Kveðjustundir okkar tóku alltaf
sinn tíma. Ég dró ávallt fæturna að
dyrunum því ég átti svo bágt með að
yfirgefa þig, endurtók einhver orð
um að þú ættir að fara vel með þig og
að við myndum heyrast á morgun.
Síðustu orð þín til mín þetta kvöld
voru loforð um að þú færir varlega,
myndir ekki ofgera þér í þrifum (sem
ég þurfti ávallt að nöldra í þér yfir því
þú varst engri annarri lík í þeim efn-
um) og sagðist heyra í mér á morgun.
Ég stóð lengi hikandi í dyrunum því
þó ég gæti ekki stoppað lengur
fannst mér ávallt sem hver sekúnda
sem ég stoppaði skipti máli.
Ég hitti þig aldrei aftur.
Ég man svo vel þær tilfinningar
sem fóru um mig er ég heyrði að þú
værir okkur horfin, tilvera mín al-
gjörlega hrundi á einu augnabliki og
við tók vantrú og afneitun. Ég gat
ekki trúað því, vildi ekki trúa því og
eitthvað sem ekki verður bætt brotn-
aði í innsta kjarna hjarta míns. Þú
varst svo stór hluti af lífi mínu, elsku
amma mín, og nú verð ég að byrja
upp á nýtt og reyna að halda áfram
án þín.
Ég veit þú ert kominn á góðan stað
og hugsunin um að þú sért nú loksins
frjáls og hlaupandi um fögur engi
veitir mér huggun því Guð einn veit
að eftir allar þínar raunir áttu skilið
að vera loksins kvalalaus og ham-
ingjusöm.
Guð geymi þig og varðveiti.
Ég elska þig, ástin mín.
Þín
Thelma.
Elsku amma Inga, við kveðjum þig
með söknuð í hjarta.
Um hug okkar systkinanna fara
ótal minningar um samskipti okkar á
liðnum árum. Öll minnumst við heim-
sóknanna í Keldulandið þar sem
vöfflur og amerískar pönnsur biðu
okkar krakkanna og við hámuðum í
okkur af bestu lyst.
Þótt sambandið okkar á milli hafi
dvínað á unglingsárum okkar eins og
svo oft vill verða þá erum við þakklát
fyrir að samskiptin hafi aukist til
muna á seinni árum, sérstaklega eftir
að þú fluttir heim til pabba og Lindu í
litlu fallegu íbúðina. Þar leið þér vel.
Það er óhætt að segja að þú hafir
verið stálminnug, hafsjór af upplýs-
ingum og haft sterkar skoðanir á
hlutunum. Það má því segja að kaffi-
spjöllin okkar hafi oft endað á því að
vera sammála um að vera ósammála.
Helgin sem við áttum saman nú
fyrir stuttu heima hjá pabba, þegar
pabbi og Linda fóru utan, er okkur
minnisstæð en þar vorum við systk-
inin öll samankomin ásamt Kristófer
og Mikael langömmubörnunum. Þá
var spilað og hlegið og sast þú með
okkur langt fram eftir kvöldi og tókst
þátt í gríni og glensi. Ekki grunaði
okkur að það væri okkar kveðju-
stund, en það er ljúf minning.
Takk elsku amma fyrir allar
stundirnar, við vitum að það verður
tekið vel á móti þér.
Hvíl í friði.
Geirþrúður, Guðmunda Áslaug
og Magnús Bjarni.
Nú hefur þú kvatt okkur, elsku
amma Inga. Það verður skrítið að
geta ekki lengur komið til þín á
hverjum degi, þannig hefur það verið
síðastliðin tvö ár sem þú hefur átt
heima í íbúðinni niðri hjá okkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Englarnir gæti þín, elsku amma
Inga.
Hólmfríður Sara
og Guðrún Silja.
Í kirkjubókum Dýrafjarðarþinga
er með hendi föður míns skráð
hjónavígsla Ólafs Helga Kristjáns-
sonar frá Þambárvöllum í Bitru og
Sólveigar Kristjánsdóttur frá Tröð í
Önundarfirði hinn 7. júní 1941.
Hjónavígslan fór fram í Reykjavík
og svaramenn voru Daníel Ágúst-
ínusarson erindreki og Þórarinn
Þorfinnsson, bóndi á Spóastöðum. Í
næsta bil fyrir ofan, fáum dögum
fyrr, er skráð vígsla Valdimars
Kristinssonar og Áslaugar Sólbjart-
ar Jensdóttur en í hinu næsta á eftir
vígsla Jóns Ingibjarts Zóphoníasar-
sonar og Svövu Ólafsdóttur Thor-
oddsen. Prestsverkin vann faðir
minn, sr. Eiríkur Júlíus Eiríksson,
en nokkru ofar er skráð hjónaband
hans og Sigríðar Kristínar Jónsdótt-
ur. Nú er Áslaug ein eftir. Svo lengi
sem fæðingar voru færðar í kirkju-
bókina eða til 1952 eru skráð 17
börn þessara fernu foreldra á Núpi í
Dýrafirði. Voru þá enn mörg ófædd.
Héraðsskólarnir voru menningar-
hús þessa tíma. Þeir voru miðstöðv-
ar menntunar, íþrótta, framboðs-
funda, leiksýninga, kvikmynda,
dans, æsku og gleði. Þeir leiddu
saman fólk í blóma lífsins, bernsku-
Ólafur Helgi
Kristjánsson
✝ Ólafur HelgiKristjánsson,
fyrrverandi skóla-
stjóri Reykjaskóla í
Hrútafirði, fæddist á
Þambárvöllum í
Bitrufirði, Stranda-
sýslu, þann 11. des-
ember 1913. Hann
andaðist á Vífils-
stöðum 5. apríl síðast-
liðinn.
Útför Ólafs fór
fram frá Digra-
neskirkju í Kópavogi
17. apríl 2009.
Meira: mbl.is/minningar
og æskuspor þessa
barnahóps, hvers okk-
ar um annarra dyr og
foreldranna, eru og
verða sjóður minninga
sem við göngum í til
hinsta dags.
Björn Guðmunds-
son var að láta af
störfum um þessar
mundir og það voru
kynslóðaskipti. Þeir
bræður Valdimar og
Haukur voru teknir
við búinu á Núpsbæn-
um. Sólveig og Ólafur
hófu búskapinn í einu eða tveimur
herbergjum á jarðhæð skólahússins,
vestan við sundlaugina. Þar kom ég
fyrst, ef til er það fyrsta minning lífs
míns, og ég var þar heimagangur
upp frá því við hlýju og þolinmæði
allt til þess að þau tóku við skól-
anum að Reykjum 1956. Áður höfðu
þau flust á neðri hæð ytri viðbygg-
ingarinnar við skólann. Þótt þar
væri eitthvað rýmra verður sá að-
búnaður að flokkast við ystu mörk
hins boðlega. Snyrtimennska, reglu-
semi og smekkvísi var Sólveigu og
Ólafi hins vegar með þeim hætti svo
eðlileg að alltaf var bjart og vítt til
veggja hvar sem þau lögðu hug sinn
og hendur við. Leiksvæði okkar
Kristjáns var oftar en ekki í áheyrn-
arfjarlægð frá eldhúsglugga Sól-
veigar. Margt tárið strauk hún af
hvarmi, snjó af peysu og stígvéla-
fylli lítilla fóta og ýmissa efna fékk
viðeigandi meðferð. Þau hjón hlúðu
að mörgu lífi um dagana. Það var
ekki talið eftir né til endurgjalds
metið.
Mæður okkar Kristjáns gengu til
sama fjóss og hlöðu, Sólveig og feð-
ur okkar til kennslustofanna og þar
dugði nú ekkert „elsku mamma“.
Þeir Eiríkur og Ólafur voru agans
menn. Að öðru leyti voru þeir ólíkir.
Sr. Eiríkur var ekki búmaður eða
búreikninga. Honum hefði orðið
skólastjórabrautin þyrnótt leið án
Ólafs og síðar Arngríms. Það var
gæfa hans og um leið fjölskyldu
okkar að eiga hann og Sólveigu að á
þessum árum. Ég hygg þó að Ólafur
hafi fyrst notið sín til fulls þegar
hann varð sinn eigin herra að
Reykjum. Ekki svo að skilja að hann
sæktist eftir herradæmi. Þjónusta
væri nær lagi. Þjónusta við sam-
félagið og alla aðra en sjálfan sig.
Slíkra manna er gott að minnast.
Aðalsteinn Eiríksson.
Kveðja frá
útskriftarnemendum 1957
Þegar við settumst í Reykjaskóla
haustið 1956 var þar nýr skólastjóri,
Ólafur H. Kristjánsson. Við vissum
að hann hóf sinn námsferil í Reykja-
skóla, og hafði verið kennari á
Núpsskóla síðustu 17 ár. Við komum
með tilhlökkun, kannski kvíða, ung-
menni víða að, með óskráða framtíð.
Okkur bauð velkomin lágvaxinn,
kvikur maður með skarpa andlits-
drætti og ákveðna framkomu. Mað-
ur sem vissi hvað hann vildi og hafði
sett sér markmið.
Og markmiðið var að koma þess-
um ólíka ungmennahóp til nokkurs
þroska.
Skólastjórinn hélt uppi miklum
aga, hann kenndi okkur að hefðum
við ekki stjórn á sjálfum okkur,
sýndum öðrum virðingu og tækjum
tillit til umhverfis okkar værum við
ekki í stakk búin að takast á við lífið.
En agi hans var agi sanngirni,
virðingar og trausts. Stundum urðu
augu hans hvöss, skutu gneistum
þegar honum var misboðið, en
stundum brosmild og full hlýju. Við
fundum það þá og jafnvel enn betur
síðar, hversu honum var annt um
okkur, nemendur sína, og vildi búa
okkur sem best undir framtíðina,
ferðina til þess ókunna.
Og nú hefur Ólafur skólastjóri
farið í sína síðustu óvissuferð, gam-
all maður með mikla lífsreynslu og
farsælt ævistarf að baki. Reykja-
skóli reis hæst meðan hann var við
stjórnvölinn og margir eiga góðar
minningar þaðan.
Við sem vorum fyrsti nemenda-
hópurinn sem Ólafur H. Kristjáns-
son útskrifaði frá Reykjaskóla
minnumst með hlýju og þakklæti
þessa eina vetrar. Við vottum að-
standendum hans samúð og vitum
að minning um góðan mann fölnar
aldrei.
F.h. útskriftarnemenda Reykja-
skóla 1957,
Guðmundur R. Jóhannsson.
Árgangurinn sem lauk 3. bekk
Reykjaskóla vorið 1964 var í sér-
stökum metum hjá Ólafi skólastjóra.
Við höldum að það hafi verið vegna
þess að við vorum þæg og dugleg að
læra en hvort tveggja mat Ólafur
mikils. Það kom þó fyrir að hann
þurfti að minna okkur á skólaregl-
urnar.
Reykjaskóli hafði um skeið átt í
erfiðleikum þegar Ólafur tók við
skólastjórn. Það gæti skýrt þá
áherslu sem hann lagði á aga og
reglu og metnað hans að skólinn
stæðist samjöfnuð við aðra héraðs-
skóla þannig að nemendur yrðu vel
undir framhaldsnám búnir. Þessu
marki hafði hann náð þegar við
komum í skólann.
Skólalífið var þó fleira en nám og
agi. Skólinn var heimili okkar og
Ólafur og Sólveig héldu þar uppi
menningarlegum og þroskandi
heimilisbrag. Ólafur las okkur hús-
lestra sem allir höfðu að markmiði
að innræta okkur virðingu fyrir
þeim gildum sem hann virti sjálfur,
svo sem heiðarleika og orðheldni.
Minnisvert er þegar hann las fyr-
irlestur Magnúsar Helgasonar um
Signýjar-hárið sem enginn slítur
sem heitið hefur að virða það. Eins
er minnisstæð hugvekja hans á
skólahátíð þegar hann lagði út af
sögunni af Velvakanda og bræðrum
hans. Allir leggja saman og hver
bætir annan upp.
Við þessi skilyrði tengdust nem-
endur ævilöngum tryggðarböndum.
Það má segja að Ólafur og Sólveig
hafi gengið okkur í foreldra stað á
námstímanum. Okkur var kennt að
taka þátt í heimilisstörfum og ekki
spurt um kynferði þegar átti að
ganga frá eftir máltíðir eða frá
þvotti og annast dagleg þrif á skóla-
húsinu. Félagslífið var hluti af heim-
ilislífinu og þar hvatti Ólafur okkur
með ráðum og dáð. Við héldum mál-
fundi, kvöldvökur og skólahljóm-
sveitir léku fyrir dansi. Árshátíðir
voru haldnar, sett upp leikrit og
nemendur gáfu út skólablað.
Ólafur var áhugasamur um að
halda uppi öflugu íþróttalífi og beitti
sér fyrir byggingu og nýtingu
ágætra íþróttamannvirkja. Á þess-
um tíma fór árlega fram frjáls-
íþróttakeppni milli héraðsskólanna,
„Keppni úr fjarlægð“ þar sem Ólafi
var metnaðarmál að Reykjaskóli
væri í fremstu röð. Auk keppni í
frjálsum íþróttum innanhúss, körfu-
bolta, knattspyrnu og sundi fór
hann með okkur í langar gönguferð-
ir. Á hverjum degi skyldu allir sem
heilsu höfðu sinna útivist í sérstök-
um útivistartímum sem sumir nýttu
reyndar til fleiri verka en Ólafur
ætlaðist til.
Eins og fram hefur komið fannst
okkur árgangurinn okkar vera í sér-
stöku dálæti hjá Ólafi. Við nutum
trausts og fengum frjálsar hendur
um margt. Við reyndum líka að
bregðast ekki þessu trausti enda
bundust mörg okkar vináttuböndum
við Sólveigu og Ólaf sem entust
langt út fyrir skólavistina.
Við bekkjarsystkinin erum svo
lánsöm að vera enn öll á lífi. Eftir
dvölina á Reykjaskóla fórum við
hvert í sína átt en getum nú leitt
hugann að því hvaða fólk hefur helst
átt þátt í að koma okkur til manns.
Þar getum við áreiðanlega orðið
sammála um að Ólafur og Sólveig
komu mjög við sögu, hvort með sín-
um hætti. Þegar við kveðjum Ólaf
H. Kristjánsson, minnumst við hans
og þeirra hjóna beggja með virðingu
og þakklæti.
F.h. Lands- og gagnfræðaprófs-
árgangsins frá Reykjaskóla 1964,
Gunnar Frímannsson
og Kristín Indriðadóttir.