Morgunblaðið - 23.04.2009, Blaðsíða 39

Minningar 39
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. APRÍL 2009
Rönnu samúð okkar og biðjum guð
að styrkja þau á þessum erfiðu tím-
um.
En best er þó jafnan að eiga þá vonina
vísa
að vinirnir bestu finnast á eilífðarslóð
en þar munu skærustu kærleikalogarnir
lýsa
með leiftrandi birtu gjörvallri englaþjóð.
(G. Ág.)
Starfsfólk Leikskólans Árbæjar.
Elsku Rannveig.
Mig langar að fá að kveðja þig með
nokkrum orðum. Efst í huga mér er
þakklæti. Ég er þakklát fyrir vinátt-
una, tryggðina og gleðina sem þú hef-
ur gefið mér og fjölskyldunni minni.
Ég er þér óendanlega þakklát fyrir
allt sem þú hefur gefið Rönnu minni.
Takk fyrir allar góðu stundirnar og
símtölin sem við höfum átt í gegnum
árin, fyrir það að vera alltaf til staðar.
Takk fyrir allan hláturinn og þinn
einstaka húmor, smitandi gleðina.
Takk fyrir að vera frábær vinkona og
fyrirmynd.
Takk fyrir allt og allt.
Skrifuð á blað
verður hún væmin
bænin
sem ég bið þér
en geymd
í hugskoti
slípast hún
eins og perla í skel
við hverja hugsun
sem hvarflar til þín.
(Hrafn Andrés Harðarson.)
Elsku Óli, Gaui afi, Rannan mín,
Gaui og Birna
Ari og Guðbjörg, Anna Margrét,
Ingi Þór og barnabörnin öll.
Guð gefi ykkur styrk og æðruleysi
til þess að takast á við sorgina.
Minningin um einstaka konu lifir.
Sigurbjörg Vilmundardóttir.
Sólbjartan sunnudag þann 5. apríl
sl. kvaddi Rannveig Ágústa Guðjóns-
dóttir þennan heim eftir erfið veik-
indi. Ranna eins og hún var gjarnan
kölluð var nágrannakona mín og kær
vinkona í rúm 30 ár. Við flytjum um
svipað leyti í Reyrhagann, það má
segja að frá fyrsta degi höfum við
tengst mjög sterkum vináttuböndum
sem skapaðist ekki hvað síst af því að
við áttum drengi á sama ári og síðan
fæddust dætur okkar með árs milli-
bili. Þessi vinátta hefur haldist alla
tíð og aldrei borið skugga á, sú vin-
átta sem við nutum mun reynast mér
dýrmæt minning um kæra vinkonu
sem er kölluð brott frá okkur allt of
snemma.
Öll okkar samskipti einkenndust af
glaðværð og léttleika, oft var hlegið
dátt enda einstaklega gaman að
hlæja með Rönnu. Hún var alltaf
tilbúin að gleðjast með öðrum og
spurði gjarnan hvernig gengi í leik og
starfi, enda var hún vinur allra og var
umhugað um velferð og framgang
sinna vina. Ranna fluttist með fjöl-
skyldu sinni í Búrfell áður en Anna
Margrét fæddist, þar vann Óli sem
vélstjóri, þrátt fyrir að hún flytti
tímabundið brott héldust okkar vin-
áttubönd áfram og fór ég árlega með
Lindu Björk dóttur mína til Rönnu
og dvaldi hjá þeim nokkra daga í
senn. Eftir að Ranna flutti aftur á
Selfoss og Óli starfaði áfram í Búr-
felli héldu þau heimili á tveimur stöð-
um, ávallt var spenningur hvar fjöl-
skylda hennar yrði yfir
jólahátíðarnar, því ef verið var á Sel-
fossi gátum við haldið okkar hefðum
og hist yfir hátíðarnar.
Við urðum ömmur með stuttu
millibili. Þegar okkur barst það til
eyrna að von væri á barnabarni,
sögðum við hvor annarri það í trún-
aði, því trúnað áttum við vísan hvor
hjá annarri. Ávallt vissum við hvor
um áform annarrar, enda var hlaupið
yfir götuna af minnsta tilefni til að
fara yfir málin og skiptast á skoð-
unum og fá ráðleggingar.
Eftir að Ranna greindist með
krabbameinið í apríl 2008 sem var
ekki læknanlegt og ljóst að hún fengi
ekki langan tíma, hélt hún áfram að
njóta þess tíma sem hún átti eftir, fór
í utanlandsferðir og naut þess að vera
með fjölskyldu og vinum fram á síð-
ustu stundu. Nú við leiðarlok vil ég
þakka Rönnu fyrir samfylgdina og
allt sem hún var mér og fjölskyldu
minni og bið góðan Guð að geyma
hana.
Elsku Óli, Guðjón Helgi, Ari Már,
Anna Margrét og Guðjón, tengda-
börn, barnabörn og aðrir ástvinir,
megi góður guð veita ykkur styrk í
ykkar sorg og missi.
Blessuð sé minning kærrar vin-
konu.
Ingileif Auðunsdóttir.
Glaðværð, glæsileiki og fágæt út-
geislun eru hugtök sem koma fram í
hugann þegar hugsað er til Rann-
veigar. Stjarna hennar skein skært
en langt fyrir aldur fram, fyrir réttu
ári, dró ský fyrir sólu er hún veiktist
af illvígum sjúkdómi.
Rannveigu var margt til lista lagt
og auðnaðist gott og gæfuríkt líf sem
skilur mikið eftir sig. Hún ólst upp í
stórum frændgarði á Selfossi og
Gaulverjabæ. Eignaðist snemma
sinn lífsförunaut, traustan og góðan
mann sem deildi með henni áhuga-
málum og fjölskylduábyrgð. Börnin
urðu þrjú og barnabörnin sjö og eitt
væntanlegt á næstu dögum eða vik-
um. Mestan hluta ævinnar helgaði
Rannveig uppeldisstörfum og hefur
því margt ungviðið notið hennar leið-
sagnar. Bæði var henni skáldskapur
og alþýðufróðleikur í blóð borinn og
ræktaður, nokkuð sem Rannveigu
var eðlislægt að deila með öðrum. Við
ýmis tækifæri fór hún með laust og
bundið mál með slíkum glæsileik og
innsæi að stundin varð galdri líkust.
Slíkt er aðeins á færi listamanna.
Hún var náttúrubarn og kunni flest-
um fremur að njóta útivistar í faðmi
fjalla og skóga.
Fyrir nokkrum árum hittumst við
afkomendur Guðfinnu (Erlu skáld-
konu) og Valdimars í Teigi í Hofs-
árdal þar sem leitað var rótanna og
rambað um söguslóðir Teigsættar-
innar undir góðri leiðsögn staðkunn-
ugra. Samverustundir sem slíkar
hefðu gjarnan mátt vera fleiri en
skarð Rannveigar verður vandfyllt.
Engum duldist hvað hún naut sín vel
í þessum félagsskap í „dalnum ljúfa’ í
austurátt – þar átti’ hún mamma
heima“. Þessi fleygu orð afabróður
okkar, Einars E. Sæmundsen, eru
sem ort af Rannveigu við þetta til-
efni. Þá er framhaldið á ljóði Einars
ekki síður sem lagt í munn komandi
kynslóða:
Vér munum sumum þótti þá
of þröngt um fjallsins kynni,
þeir vildu fleira og fegra sjá
en fannst í dalnum inni.
Og fjöldi unga flaug á braut
þótt fjaðrir væru smáar;
þeir kvöddu brekkur, lund og laut
og liljur fagurbláar.
(Einar E. Sæmundsen)
Rannveig tók veikindum sínum
með æðruleysi og hetjulund. Þar kom
að dauðinn varð hennar líkn. Hún lif-
ir þó áfram, sem leiðarstjarna í hug-
um þeirra sem hana þekktu og í
börnum og afkomendum. Þannig er
lífsins gangur. Með þessum orðum
þakka ég Rannveigu fyrir lífshlaupið
og votta fjölskyldu hennar og ástvin-
um mína dýpstu samúð.
Einar Gunnarsson.
Kveðja frá Samtökum
heilsuleikskóla.
Leiðir okkar Rannveigar hafa oft
legið saman í gegnum tíðina. Við er-
um fæddar í Gaulverjabæjarhreppi
og vorum saman í barnaskóla
hreppsins. Ég man að hún var fljótt
hraðlæs og það var ótrúlega gaman
að heyra hana lesa á „stúkufundum“ í
skólanum, en þá sagði sá sem stjórn-
aði fundum: „Kapelán les nú bæn“ og
þá las Rannveig alltaf upp með mikl-
um tilþrifum og ég dáðist að henni.
Hún var sérstaklega góð í stafsetn-
ingu og fékk alltaf 9 eða 10 í einkunn
og ég öfundaði hana mikið af þessu. Á
unglingsárum æfðum við frjálsar
íþróttir og kepptum oft á mótum.
Hún var sérstaklega góð í hástökki
og stökk með aðferðinni sniðstökki
og sveif yfir rána, man ég. Við fórum
saman ásamt mörgu öðru íþróttafólki
af Suðurlandi á landsmótið á Eiðum
1968, var það sjö daga ferð, fjórir
dagar á ferðalagi og þrír á mótinu.
Það var hreint ævintýri fyrir ung-
lingsstúlkur og gleymist seint. Leiðir
okkar skildi að mestu þegar hún fór í
gagnfræðaskóla á Selfossi og ég á
Laugarvatni og síðan fluttist ég í
Kópavog, en hún bjó á Selfossi.
Aftur lágu leiðir okkar saman þeg-
ar hún var við nám í Fósturskóla Ís-
lands og ég var við framhaldsnám í
sama skóla. Það var fyrir tíu árum að
við komumst í gott samband aftur,
þegar hún ákvað ásamt kennurum
sínum að leikskólinn Árbær í Árborg
skyldi taka upp heilsustefnuna. Þessi
stefna varð til fyrir frumkvæði okkar
kennaranna í leikskólanum Skólatröð
í Kópavogi árið 1995 og hefur þróast
mikið síðan. Skólinn okkar stækkaði
úr 34 barna skóla í 143 barna skóla og
fékk nýtt nafn, Heilsuleiksólinn
Urðahóll og var fyrsti leikskólinn
sem var vígður sem slíkur á Íslandi.
Árið 2003 var leikskólinn Krókur í
Grindavík vígður sem annar heilsu-
leikskólinn á Íslandi og síðan hafa
þeir komið einn af öðrum; Garðasel á
Akranesi, Heiðarsel í Reykjanesbæ,
Suðurvellir í Vogum og loks Árbær í
Árborg árið 2007. Nú eru tíu skólar
búnir að fá viðurkenningu sem
heilsuleikskólar og aðrir níu eru að
undirbúa sig til þess að verða slíkir.
Rannveig er frumkvöðull að þessari
stefnu í skólum á Suðurlandi og erum
við í Samtökum heilsuleikskóla stolt-
ar af henni fyrir þetta framtak.
Við Rannveig vorum oft í símasam-
bandi árin fyrir vígslu skóla hennar
og það var ánægjulegt að fylgjast
með áhuga hennar á þessari stefnu,
sem gengur út á það að auka gleði og
vellíðan barnanna með áherslu á
næringu, hreyfingu og listsköpun í
leik og starfi. Ég var mjög stolt af
Rannveigu og hennar skóla þegar
vígsluathöfn fór fram í maí 2007 og
hafði ég þá tækifæri til að afhenda
henni viðurkenningu og fána heilsu-
leikskóla. Rannveig var virkur þátt-
takandi í Samtökum heilsuleikskóla
og var meðal stofnfélaga samtakanna
árið 2005. Hún sótti okkar fyrstu ráð-
stefnu sem haldin var í Reykjanesbæ
í október sl. Rannveigar verður sárt
saknað og við sendum fjölskyldu
hennar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að styrkja þau.
Unnur Stefánsdóttir.
Það er komið að kveðjustund sem
okkur finnst koma alltof snemma. Við
kveðjum nú hana Rönnu, kæra mág-
konu, svilkonu og vinkonu. Stundum
getur verið erfitt að trúa. Hvers
vegna burt kallast manneskja á besta
aldri sem hefur allt sitt líf hugað að
heilsu sinni, hún sem var bæði
göngu- og hjólagarpur.
Kynni okkar hafa staðið yfir í tæp
40 ár og höfum við átt margar góðar
stundir saman. Árið eftir að Guðjón
fæddist leigðum við saman hús í
Hveragerði í góðum samvistum.
Seinna átti eftir að verða lengra á
milli fjölskyldnanna en ávallt hefur
haldist góður samgangur og fé-
lagsskapur. Það hefur alltaf verið
gott að koma í Reyrhagann til Rönnu
og Óla. Það var allt svo heimilislegt
og afslappað í kringum Rönnu hvort
sem við vorum öll fjölskyldan á ferð,
bara hluti okkar eða Sóley Lára að
koma í vikudvalir þegar hún var
barn. Eins komu þau oft til okkar á
Bálkastaði og var það ávallt hin besta
skemmtun hvort sem var við leik eða
störf. Þá var það orðið fastur liður hjá
þeim hjónum að koma við í kaffi og
koníak á Bálkastöðum þegar þau
voru á ferðinni með vinafólki sínu.
Ranna kunni að lyfta glasi af eðalv-
íni í góðra vina hóp, taka þrjú korn í
nefið og yrkja vísur. Söng kunni hún
vel að meta enda tók hún þátt í kór-
störfum. Þá kunni hún ógrynni af lög-
um og textum og var það ósjaldan að
við rauluðum saman á mannamótum.
Það eru margar minningarnar sem
við eigum um hana Rönnu og eitt það
fyrsta sem okkur systrum datt í hug
voru tuskubrúðurnar Ranna og Óla.
Þær bjó Ranna til og gaf okkur eldri
stelpunum þegar við vorum stelpu-
skott. Ranna og Óla voru í hávegum
hafðar og oftast með í för, seinna
varð svo Gústi til handa henni Va-
leyju Söru.
Undanfarið hefur Ranna sótt
nokkuð að okkur systrum í draumum
sem segir til um hve ofarlega hún
hefur verið í huga okkar. Nóttina áð-
ur en hún dó hitti Valey Sara hana í
draumum sínum, í Reyrhaganum og
Ranna þakkaði henni mikið vel fyrir
að koma til sín. Þá verður Þórey
Arna henni eilíflega þakklát fyrir að
deila með sér draumnum um Emil,
litla fallega strákinn sem hafði brúnu
augun hennar mömmu sinnar og Þór-
ey, vinkona Rönnu sem er fallin frá,
hefur nú auga með.
Við sendum ykkur elsku Óli, Gaui,
Ari, Anna Margrét, tengdabörn,
barnabörn og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur, við vitum
að missirinn er mikill.
Og að lokum sendum við kveðju
okkar til Rönnu með sömu orðum og
er við sáum hana seinast: Við sjáumst
svo.
Fjölskyldan Bálkastöðum:
Sigurlaug Árnadóttir,
Árni Jón Eyþórsson,
Þórey Arna Árnadóttir
og fjölskylda,
Sóley Lára Árnadóttir
og fjölskylda,
Valey Sara Árnadóttir.
Ég man það það gjörla hvernig
fundi okkar Rönnu bar að fyrir lið-
lega tuttugu og þremur árum. Ég og
systir hennar Sigga höfðum rifjað
upp gömul kynni það sama ár. Okkar
fyrstu verslunarmannahelgi hafði
eins og vanalega rignt eldi og brenni-
steini. Nema hvað allt í einu var spáð
uppstyttu á sunnudeginum. Sigga
mín sagði mér að Ranna hefði boðið
sér að koma austur að Búrfelli, „og
þú verður að koma með hann líka“
hafði Sigga mín eftir Rönnu. Ekki
þarf að orðlengja það að við renndum
austur að Búrfelli þar sem Ranna og
Óli héldu heimili í þá daga. Ég var
ekki alls ókunnur þar uppfrá vegna
þess að ég hafði unnið við virkjunina í
Sigöldu nokkru áður. En ég neita
hins vegar ekki, þegar við komum í
hlaðið á starfsmannabústöðunum í
Búrfelli var sjálfstraustið ekkert yf-
irgengilega mikið. Ég hef aldrei verið
talinn með mannblendnara fólki, en
Sigga hafði höfðað til mín með því
fasi, sem ég held að einkenni fólk sem
alið er upp til sveita. Ég hugsaði með
mér að þau Óli og Ranna drægju
ábyggilega dám af því líka.
Það er greypt í huga mér eins og
gerst hefði í gær hvernig ég sá
Rönnu í fyrsta sinn. Við biðum utan
við húsið í Búrfelli vegna þess að
hjónin höfðu brugðið sér á hestbak.
Við sáum von bráðar að þau nálguð-
ust og ekki man ég hvernig hestarnir
litu út eða hvaða kostum þeir voru
gæddir (fyrirgefðu Óli minn) en það
man ég að kona röggsöm í fasi og
glöð gestakomunni steig af hesti. Við
tókumst í hendur, „Blessaður, Rann-
veig“ sagði hún og þar með var það
afgreitt mál. Restin var gleðskapur
og ef mig misminnir ekki, fundust þá
þegar um kvöldið nokkur sameigin-
leg áhugamál í formi vinylplatna með
Rolling Stones. Aldrei upp frá því
kveið ég endurkomu á heimili Rönnu,
hvort sem það var þar upp við há-
lendisbrúnina eða í Reyrhagann á
Selfossi, þvert á móti voru það
ánægjustundir, hvort sem langar
væru eða stuttar.
Á þeim árum sem liðin eru frá okk-
ar fyrstu kynnum hefur margt verið
brallað, sem of langt er upp að telja í
svona pistli. Kannski bar þó hæst
fimmtugsafmælisferðir okkar
hjónanna sem Ranna og Óli tóku þátt
í af lífi og sál. Hin síðari var reyndar
farin í skugga veikinda Rönnu, en
þær samverustundir voru dýrmætari
en flest annað. Ranna myndi skamma
mig fyrir væmni í svona skrifum, ég
vil allt að einu minnast á hæfileika
hennar sem okkur hin skortir ef til
vill alltof oft. Þar á ég við gjöfina sem
henni var gefin í umgengni við börn.
Með Óla lét hún sér ekki nægja að ala
upp tvo afbragðs stráka og eina frá-
bæra stúlku, hún snaraði sér eftir
það í Fósturskólann og tók til við ala
upp annarra manna börn. Ranna, þú
hafðir þar auga fyrir því sem máli
skiptir, þú hefur sennilega haft meiri
áhrif en við flest. Þú slípaðir margar
perlur sem hvergi eru lagðar á vog-
arskálar eða mældar á nokkurn hátt.
En ég þarf engan til að vitna um þau
verk, ég þekkti þig. Vertu sæl og
hvíldu í friði.
Þinn vinur,
Oddur Ólason.
Kær vinkona okkar hefur nú kvatt
þetta tilverustig, við sem eftir stönd-
um horfum með söknuði yfir þann
veg sem við gengum samferða Rönnu
og Óla og yljum okkur við góðar og
gleðiríkar minningar. Fyrstu sam-
veruárin voru í samfélaginu við Búr-
fellsstöð og félla Ranna þar vel inn í
hópinn og varð þegar vinmörg. Það
var alltaf gaman og fróðlegt að
spjalla við hana um lífið og tilveruna
og fann maður strax að hún var víð-
lesin og stálminnug og hafði sínar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Hún var sérstaklega umtalsgóð og
lagði engum neitt til hnjóðs. Alla hluti
gerði hún með stakri alúð sem best
sést á því hversu vel henni farnaðist í
því starfi sem hún menntaði sig til
eftir að börnin fóru að fljúga úr
hreiðrinu. Duldist engum að þar var
samviskusemi og trúmennska í fyr-
irrúmi.
Við vorum þrenn vinahjón sem
mynduðum ferðahópinn „Sex úr
sveit“ og brölluðum margt ótrúlega
skemmtilegt saman. Við fórum oft í
leikhús og bíó, ferðuðumst bæði inn-
anlands og utan, m.a. í gönguferðir
og ein af þeim er alveg ógleymanleg,
ferðin í Aðalvíkina þaðan sem Óli er
ættaður. Alltaf var Ranna hrókur alls
fagnaðar í hópnum og aldrei féll
skuggi á samverustundirnar, hennar
er sárt saknað af hópnum.
Elsku Óli og fjölskylda, ykkar
söknuður og eftirsjá eru mikil, eftir
situr minningin um góðan lífsföru-
naut og vin. Við vottum ykkur öllum
okkar innilegustu samúð. Megi elsku
Ranna okkar hvíla í friði með guðs
blessun.
Sigurður Björgvinsson
og Jenný Jóhannsdóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni
til Morgunblaðsins – þá birtist val-
kosturinn Minningargreinar ásamt
frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Greinar, sem berast eftir að útför
hefur farið fram, eftir tiltekinn skila-
frests eða ef útförin hefur verið gerð
í kyrrþey, eru birtar á vefnum,
www.mbl.is/minningar. Æviágrip
með þeim greinum verður birt í
blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Engin lengd-
armörk eru á greinum sem birtast á
vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og
hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar
mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á netfangið
minning@mbl.is og láta umsjón-
armenn minningargreina vita.
Minningargreinar