Embla - 01.01.1945, Blaðsíða 73

ummerki þar? Myrkrið uppi var svo dularfullt og seiðandi, að
við stóðumst það ekki. Og fyr en varði var einni stúlku lyí't
upp á sylluna og hún þakkaði með því að rétta hinum hjálp-
andi hendur.
Við stóðum í litlum alhelli. A gólfinu var beiriamulningur
og hingað og þangað bréfmiðar, sem ferðafólk hafði skrifað
nöfn sín á.
En á miðju gólfi sáust leifar af sporöskjulöguðum hring,
hlöðnum úr grjóti. Höfðu Hellismenn hlaðið hann fyrir hundr-
uðum ára? Við vissum það ekki. F.n afi hafði sagt okkur, að
fletin þeirra hefðu verið þarna.
Við gleymdum alveg tímanum. Það var svo einkennilega
þögult og svalt þarna inni. Við og við féllu vatnsdropar niður
á hart liellisgólfið og framleiddu langdregin, titrandi hljóð,
senr komu manni í jarðarfararskap. Og minningarspjöld skyldu
hinir framliðnu fá frá okkur. Við krotuðum nöfnin okkar á
vasabókarblöð og lögðum þau í klettásprungu.
Svo lögðum við af stað út í dagsljósið.
En þegar út kom, brá okkur heldur en ekki í brún. Loftið
var allt í einu orðið sjóðandi heitt. Og sannfærðar um eldgos,
mjög nærri okkur, fundum við megna brennisteinsfýlu leggja
að vitum okkar. Þó vorum við ekki ruglaðri en það, að við átt-
uðum okkur fljótlega á, að engin hætta væri á ferðum. Við-
brigðin voru aðeins svona mikil að koma upp í hlýtt, gróð-
urmagnað loftið úr kuldanum og hráslaganum í myrkri Surts-
hellis. Veslings afi var orðinn dauðhræddur um okkur. Við
höfðum verið tvo klukkutíma inni í hellinum, en hann hélt,
að við yrðum ekki nema hálftíma. En allt um það, varð hann
glaður að sjá okkur lifandi.
Hestarnir voru viljugir heimleiðis. Það hafði birt í lofti, og
fuglarnir sungu glaðar en nokkru sinni fyr.
Spölkorn að baki okkar kúrði Surtshellir undir grámosanum.
inni í honum héldu vatnsdroparnir áfram að falla í myrkri
niður á harðan stein.
Myndirnar í ferðasögunni hefur Þorsteinn Jóscpsson tckið.
71