Embla - 01.01.1945, Síða 83

léttir fyrir einrænan ógæfumann að geta talað við einhvern."
Augu hans voru rök, þegar hann reis á fætur.
Við gengum heim á hallandi degi. Maðurinn, sem gekk við
hlið mér, hafði sagt mér harmsögu sína og ég fann, að við vorum
vinir. Þegar við nálguðumst húsið, sá ég sjö flissandi andlit í glugg-
anum á Glaðheimi. Ég mundi eftir verðlaununum og skammað-
ist mín.
Um kvöldið reyndi ég að forðast stelpurnar, og eftir háttatíma
laumaðist ég berfætt fram í bakdyragang til að Jiitta strákinn,
sem ég liélt að ég elskaði. Hann var ljómandi laglegur, ættaður
að austan, ljóshærður og norrænn, yndislega saklaus. Við viss-
um, að næturvaktin hafði nóg að gera, hún var að sýsla við ban-
vænan mann á neðstn hæðinni. Gaman var að brjóta reglurnar,
þegar það komst ekki upp. Við sátum lengi og röbbuðnm sam-
an. Júlínóttin var björt og hlý, dásamlegt að vaka og vera ást-
fangin. Um rniðja nótt skildum við. Ég kyssti liann og hætti um
leið að Jialda, að ég elskaði liann.
Nóttin var ekki nógu hlý fyrir berfætta stúlku, sem hafði
berkla. Ég fékk snert af brjósthimnubólgu, hita og sting, svo
ég varð að liggja. Fyrsta daginn, sem ég lá, færðu stelpurnar mér
gríðarstóran konfektkassa og fullyrtu, að þær hefðu fórnað síð-
ustu skildingunum til að geta afhent mér verðlaun, sem svöruðu
til verðleikanna. Ég varð sneypt, ég hefði heldur viljað, að þær
hefðu gefið mér utan undir.
Stelpurnar borðuðu það, sem þær höfðu borgað, og pilturinn
að austan hjálpaði þeirn. Ég gat ekki þegið þessi verðlaun, og
Rúna mátti eiga ljóshærða piltinn fyrir mér.
Hálfum rnánuði síðar komst ég á fætur. Góða stúlkan hún
Sigga fylgdi mér út í sólskinið. Við gengum fram hjá líkhúsinu.
Kaldur gustur lék J^ar um nýjan ná. „Hver hefur nú útskrifazt
á þennan veginn?“ spurði ég áhugalaust. Einhver svaraði: „Hann
Kristó dó í nótt.“
Yalborg licnts
81
G