Nýtt kvennablað - 01.02.1942, Blaðsíða 15

NÝTT KVENNABLAt)
Agústa Thors, sendiherrafrú.
Nýtl kvcnnablað hefir tekið upp þá venju að
geta ýnisra íslenzkra lcvenna, seni að einliverju
leyli eru almenningi kunnar, eða gegna þýðing-
armiklum stöðum í þjóðfélaginu.
Ein af þeim konum sem skipar mjög vanda-
sama og mikilvæga slöðu, er frú Ágústa Thors,
kona Thor Thors, sendiherra íslands í Banda-
ríkjum Amcríku og mun frú Ágústa vera fyrsta
konan, af íslenzku liergi brotin, sem slíka sliiðu
skipar. Frú Ágústa er dóltir Ingólfs Gíslasonar
læknis og konu lians frú Oddnýjar Vigfúsdóttur,
sem bæði eru alkunn sakir mannkosta og glæsi-
mennsku.
íJað 111 á öllum vera ljóst live margþælt og yl’-
irgripsmikið starf sendiherra er yfirleitt, ekki
sízl nú á þessum óvanalegum tímum og að mik-
inn dugnað, forsjálni og þrautseigju þarf til bess
að ynna það svo af liendi, að landi og þjóð megi
að sem mestu og beztu gagni koma, það er þá
h'ka á allra vitorði, þeirra er lil þekkja, bæði
veslan hafs og austan, að svo vel hefir lil tekizt
uni val á manni i þessa stöðu, að ekki verður
betur á kosið.
I}ess vegna má það Iíka vera oss fslendingum
gleðiefni, ekki sízt okkur kvenþjóðinni, að kon-
an, sem skipar hið virðulcga sæli við hlið manns
síns, sendiherrafrú, Ágústa Thors, skuli vera
slík sem hún er. — Frú Ágústa er ekki einung-
is mikil fríðleikskona, sem eftirtekt niun vekja
hvar sem hún kemur fram, Iiún er líka ís-
lenzk ágætiskona, i jiess orðs hezlu merkingu,
ástúðleg móðir og eiginkona og að lunderni og
bugarfari öllu sá öðlingur, seni alla laðar að sér
geslrisin, bjálpsöm og góðgjörn, liver sem í
lilut á. -—-
Það er því eugin hætta á því, að við eigum
ekki líka góðan fulltrúa þar sem hún er, og að
liennar þáttur i hinu umsvifamikla starfi verði
ekki af bendi leystur með binni mestu prýði.
Mætti okkur ávallt auðnast, að eiga sem flest-
um jafn ágætum fulltrúum á að skipa í opin-
berum stöðum, sem þessum glæsilegu, islenzku
sendiherrahjónum. Bennie Lárusdóttir.
kvenfötum, flaueli og kringum lumdrað húf-
uin, sem eg bafði rænt í búð, ]ivi eg var ekki
aðgerðalaus. Fyrir utan fvrrnefnda hluti, náði
t'g í töluvert af borðbúnaði, svo sem skeiðum,
könnum, bollum o. s. frv.
Eftir bardagann við Hoehstat, þar sem eg
særðist ekki, þótt eg væri oftast þar, sem bar-
daginn var Iiarðaslur, þá var eg ein þeirra, sem
send var frá bænum, lil að gæta fanganna; og
það er vísl, að aldrei liefi eg séð ver haldna
fanga. Eg skemmti mér við að athuga tvo ólika
viðburði í lífi kvennanna. Sumar grétu missi
bænda sinna og elskhuga, en aðrar fögnuðu og
létu vel að mönnum sínum og unnustum, sem
böfðu komist heilir úr liætlunni. Meðal hinna
siðari sá eg konu eina faðma mann að sér, en
þegar eg sá andlit lians á hlið, þá fannst mér eg
kannast við liann; eg fór sem næst girðing-
unni, þar sem hesturinn minn var bundinn, og
þegar hann snéri sér beint fram til að faðma
bana, þekkti eg mér lil ósegjanlegrar sorgar,
minn ótrúa eiginmann, sem eg liafði lagt á mig
svo mikla þreytu og armæðu, og svo ofl liæll
lífi mínu, fvrir.
Eg var svo æst af ásl og reiði, að félagi minn
spurði mig, hvað að mér gengi, því að eg skipti
litum og skalf og titraði. Eg svaraði, að eg hefði
komið auga á bróður minn Richard Welsh og