Morgunblaðið - 29.10.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. OKTÓBER 2009
✝ Björn Ólafssonfæddist á Háfelli í
Skorradal 28. ágúst
1942. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 19. októ-
ber 2009. Foreldrar
hans voru Ólafur
Björnsson Benón-
ýsson, f. 19. júní 1907,
d. 8. janúar 1978, og
Sigríður Sigurð-
ardóttir, f. 14. janúar
1911, d. 27. nóvember
1990. Systkini Björns
eru Birgir Sigurðs-
son, f. 9. apríl 1939, Sigríður Guð-
rún Ólafsdóttir, f. 9. febrúar 1946,
Jökull Ólafsson, f. 24. mars 1947, d.
31. júlí 2009, og Sigurður Ólafsson,
f. 19. september 1951.
Eiginkona Björns er Kolbrún
Dísa Magnúsdóttir, f. 5. september
1944. Foreldrar hennar voru
Magnús A. Magnússon, f. 20. júlí
1916, d. 25. desember 1996 og Ólöf
Ingunn Björnsdóttir, f. 28. október
1921, d. 22. september 1993. Börn
Björns og Kolbrúnar eru: 1) Erla
María Kristinsdóttir, f. 31. október
1963, maki Ómar Óskarsson, f. 18.
febrúar 1963. Börn þeirra eru
Ólafur Ingi, f. 1984, maki Tinna
ember 1976. Dóttir þeirra er Aníta
Ágústa, f. 2003. 6) Berglind
Björnsdóttir, f. 7. ágúst 1977, maki
Ólafur Tryggvason, f. 26. október
1976. Synir þeirra eru Tryggvi, f.
2001, Björn, f. 2003, Pétur, f. 2006,
og Halldór, f. 2008.
Alla sína starfsævi var Björn
meira og minna viðloðandi bíla- og
vélageirann. Hann starfaði um
tíma hjá Hjalta í Vöku, fór síðan að
keyra hópferðabíl og flutningabíla
í nokkur ár. Björn og Kolbrún hófu
sambúð 1969, fyrst í Reykjavík en
fluttu síðan í Kópavoginn. 1975
flutti fjölskyldan austur á Höfn í
Hornafirði og var þar til ársins
1981. Á þeim árum var Björn með
flutninga á milli Reykjavíkur og
Hafnar sem og á sunnanverða
Austfirði. Einnig keypti hann
nokkra snjóbíla og fór að fara ferð-
ir upp á Vatnajökul með ferða-
menn. Árið 1981 flutti fjölskyldan
suður aftur og Björn fór að ein-
beita sér að innflutningi á vinnu-
vélum og vörubílum, en hann hafði
gert það jafnframt vöruflutning-
unum. Seinna bættist við innflutn-
ingur á varahlutum í bíla, Þá sér-
staklega í Land Rover bíla.
Ættfræði var mikið áhugamál hjá
Birni og grúskaði hann mikið í því
þegar tími vannst til.
Útför Björns fer fram frá Digra-
neskirkju í dag, 29. október, kl. 13.
Bergþórsdóttir, f.
1985, börn þeirra
eru Bryndís Ösp, f.
2005, og Gunnar
Breki, f. 2007, Stefán
Örn, f. 1988, og
Hilmar Örn, f. 1988.
2) Hrafnhildur
Björnsdóttir, f. 17.
júní 1970, maki Jón
Magnús Kat-
arínusson, f. 9. nóv-
ember 1964. Börn
þeirra eru Katarínus
Jón, f. 1988, maki
Bergþóra Hólm Jó-
hannsdóttir, f. 1988, Kolbrún Arna,
f. 1991, Björn Magnús, f. 1998,
Óskar Skúli, f. 2000, Ólafur Ben-
óný, f. 2004, og Gunnar Héðinn, f.
2005. 3) Magnús Ólafur Björnsson,
f. 9. febrúar 1973, maki Aníta Ýr
Eyþórsdóttir, f. 18. mars 1984.
Synir hans eru Kristófer Darri, f.
2002 og Sigurður Gils, f. 2008. 4)
Oddný Björnsdóttir, f. 22. desem-
ber 1975, maki Róbert James Ab-
bey, f. 8. júlí 1978. Börn þeirra eru
Þórdís María, f. 1994, Eva Rós, f.
1995, Rebecca Michelle Líf, f. 1999,
og Róbert Gabríel, f. 2008. 5) Eygló
Björnsdóttir, f. 7. ágúst 1977, maki
Friðrik Þór Hjartarson, f. 1. des-
Upp í hugann koma margar
minningar þegar minnst er á
pabba. Æskuárin á Höfn, ferðirnar
á Breiðamerkurjökul, keyrslan á
milli Reykjavíkur og Hafnar þar
sem hann átti í pokahorninu sögur
og fróðleik um nánast alla bæi á
leiðinni, maður farinn að rang-
hvolfa í sér augunum (því maður
hafði sko heyrt þetta allt áður).
Sumarbústaðaferðir í Skorradal-
inn, þar sem manni fannst maður
vera í vinnubúðum, því það þurfti
að slá blettinn sem var ansi stór,
enda gamalt tún, raka saman og
klippa af trjám. En það var líka
farið niður að vatni að veiða og út
á bátnum.
Þegar ég sagðist ætla að fara í
bændaskóla studdi pabbi mig í því
og keyrði mig sjálfur ásamt
mömmu upp á Hvanneyri, kynnti
mig fyrir Guðnýju Halldórsdóttur,
frænku sinni, sem þá bjó þarna á
staðnum og hefur eflaust beðið
hana að hafa auga með mér enda
ég ekki nema rúmlega 16 ára.
Þegar ég kynnist manninum
mínum var fyrsta spurning pabba:
Hverra manna er hann? Var fljót-
ur að reiða fram ættartölu Jóns
enda ættfræðin mikið áhugamál
hjá pabba.
Þegar Kati og Kolla fæddust átti
hann alltaf tíma fyrir þau og Kati
var mikið hjá afa sínum í vinnunni,
eftir að skóla lauk á daginn, frá
afa sínum hefur hann eflaust erft
véla- og Land Rover-delluna. Ég
veit ekki til þess að pabbi hafi
nokkurn tímann skipt um bleiu á
okkur systkinunum en þegar Erla
systir eignaðist Óla fór pabbi og
hjálpaði henni með drenginn og
skipti líka á honum, okkur hinum
til mikillar furðu.
Barnabörnin gátu alltaf leitað til
afa síns hvort sem það var út af
heimalærdómi, að þau vantaði eitt-
hvað eða bara að kvarta yfir því
hvað þau ættu slæma foreldra.
Ég vil þakka pabba mínum fyrir
alla aðstoðina sem hann hefur veitt
okkur Jóni í gegnum tíðina, alltaf
boðinn og búinn að koma í sveitina
að rétta hjálparhönd, hvort sem
það var að koma upp nýju vatns-
bóli, koma dráttavél í viðgerð eða
hvaðeina.
Síðustu árin hefur pabbi verið
mikið í Skagafirðinum, en hann og
mamma fengu sér „skúra“ á hólinn
í Syðra-Vallholti sem pabbi hefur
verið að dytta að þegar tími hefur
gefist til. Oftast voru einhver
barnabörnin með í för, oftast þó
Tryggvi, hennar Berglindar syst-
ur, og hafði hann mikla ánægju af
að vera með afa og ömmu á hóln-
um og stússast í sveitinni. Á síð-
asta ári keypti pabbi íbúð í Varma-
hlíð og var ætlunin að flytja
þangað á næstu árum og eyða efri
árunum þar.
Hvíl í friði, pabbi minn, þín dótt-
ir
Hrafnhildur.
Elsku afi, ég vildi að þú værir
enn hérna hjá mér, þú varst svo
skemmtilegur og góður við mig, ég
sakna þín mjög mikið.
Það var alltaf gaman hjá okkur
þegar við fórum saman í sveitina
fyrir norðan, þú leyfðir mér að slá
með stóru sláttuvélinni, við tíndum
fullt af kartöflum saman og fórum
að veiða í námunum rétt hjá Vall-
holti.
Vonandi líður þér vel þar sem
þú ert núna.
Kveðja
Tryggvi Ólafsson.
Við Björn vorum og verðum
systrasynir; hann sonur Siggu
kennara; ég sonur Gunnu fisk-
verkakonu. Afi okkar og amma
voru Sigurður bóndi og Sigríður
ljósmóðir í Syðri-Gegnishólum í
Flóa. Okkur systrunga tengdi
sterkur strengur frændsemi,
væntumþykju og gagnkvæmrar
virðingar. Sú taug hafði eflst síð-
ustu ár.
Björn var í senn stórfrændi
minn og stór frændi minn, með
vöxt föður síns, Ólafs Benónýsson-
ar kjötvinnslumanns. Hár og þrek-
inn. Hendurnar stórar og þykkar.
Þó fimar að eiga við vélar og vara-
hluti. Það voru hans ær og kýr.
Hann átti BSA-varahluti í Kópa-
vogi.
Flutti inn vinnuvélar og jeppa
og hluti í slík tæki. En Björn
frændi minn var ekki aðeins stór
að utan heldur innan líka. Stórt
hjarta sló honum í brjósti. Bjartur
svipurinn speglaði það. Og tær
röddin. Hláturinn. Jafnvel nafn
hans var stórt þótt stutt væri. Jag-
aðist aldrei í Bjössi.
Var bara Björn. Og ekkert bara
við það. Hugmaður var hann,
dugnaðarforkur, glöggur og gáf-
aður. Vakinn og sofinn yfir fyr-
irtækinu. Ræðinn og rökvís, með
brennandi áhuga á þjóðmálum og
ættfræði.
Björn fæddist 28. ágúst 1942 á
Háafelli í Skorradal en þaðan var
faðir hans. Hann var samt Reyk-
víkingur og var um tvítugt þegar
farið var að senda mig, 10 ára
peyja, í flugvél suður utan úr Eyj-
um á leið í sveit. Og síðan sumar
eftir sumar. Aldrei brást að Óli
pabbi hans sótti mig út á flugvöll,
á rússajeppanum sínum sem ang-
aði af hangikjöti og reyktum laxi.
Og reyktum vindlum. Ég gisti hjá
þeim Siggu móðursystur. En mér
finnst í minningunni sem Björn
hafi oftast verið fjarri, í bláma æv-
intýra og svaðilfara; einhvers stað-
ar uppi á reginfjöllum akandi rútu
eða torfærubíl. Víðförul hetja í
stráksaugum.
Oft hin síðari ár lánaði Björn
mér jeppa þegar ég kom til Ís-
lands. Bauðst til þess. Ætti nóg af
þeim. Og náði tíðum í mig og mína
út á Keflavíkurflugvöll. Bauðst
líka til þess.
Nú síðast í vor léð hann mér
spænskan jeppa í viku. Kom enn
út á völl, síðla kvölds. Sem oft áð-
ur var það hann sem leysti mig út
með gjöfum þegar hann afhenti
mér bílinn. Gaukaði að mér nesti:
vestfirskum eðalharðfiski í pokav-
ís. Svona var Björn. Hugulsamur
höfðingi.
Ég var í Reykjavík um síðustu
mánaðamót. Við frændur mæltum
okkur mót við Hótel Borg. Hann
kom á jeppa. Ók með mig niður á
bryggju, út á Granda …, skraf-
hreifur sem fyrri daginn. Hugur í
honum. Enginn kreppubarlómur.
Og gerði lítið úr erfiðri skurð-
aðgerð sem hann átti að fara í eftir
nokkra daga. Þegar við kvöddumst
komst ég ekki út úr jeppanum
nema þiggja nesti suður á Spán:
vestfirskan eðalrikling. Ég tók í
hlýja þykka hönd honum. Það varð
hinsta handabandið okkar frænda.
Hann átti ekki afturkvæmt úr að-
gerðinni.
Ég sendi Kolbrúnu konu hans,
börnum og barnabörnum innilegar
samúðarkveðjur. Líka Birgi, Sissu
og Sigga, systkinum hans. Hjá
þeim er höggvið þungt í sama kné-
runn á skömmum tíma við dauða
Björns. Jökull bróðir þeirra lést í
sumar, einnig fyrir aldur fram.
Og ég kveð Björn frænda minn
með söknuði. Græt góðan dreng.
Ættarsóma.
Kristinn R. Ólafsson
í Madríd.
Það mátti litlu muna að ég læsi
almættinu pistilinn þegar mér bár-
ust þau hörmulegu tíðindi að
Björn, móðurbróðir minn, væri lát-
inn, rétt rúmum tveimur mánuðum
eftir að við bárum Jökul, bróður
hans, til grafar en eins og ónefnd-
ur þingmaður orðaði það „á einu
augabragði“ náði ég tökum á reiði
minni sem gaus upp við þessar
fréttir. Minningarnar spruttu fram
um heljarmennið sem ég taldi
ósigrandi. Mann sem af mikilli
ósérhlífni barðist við náttúruöflin
og ónýta vegi til að þjónusta Aust-
firðinga með vöruflutningum og
tengdri þjónustu. Mann sem var
með 24 tíma þjónustu við vara-
hlutaöflun eftir að hann flutti suð-
ur og hætti í bílaútgerð.
Það var gott að leita ráða hjá
Birni. Eitt sinn fór mótorinn í
gröfu hjá mér og ég hringdi í
Björn og viti menn, rúmum sólar-
hring síðar gangsetti ég gröfuna
með nýjum mótor sem hann útveg-
aði mér með flugi frá Hollandi fyr-
ir brot af því verði sem kostaði að
gera við þann gamla. Svona var
Björn bóngóður og fljótur til, enda
voru kjörorð hans: „Ég er aldrei
lengra frá þér en næsta símtæki.“
Það er skrítin tilhugsun að eiga
ekki von á símtali næst þegar
kemur bylur sem hefði hafist á
þeim orðum hans: „Sæll vertu,
hvar ert þú að berjast?“ Svona
fylgdist hann vel með fólkinu sínu
því hann þekkti svo vel hvernig
var að vera einn í keðjubasli og
ófærð.
Að telja upp allar góðu minning-
arnar tengdar Birni er ekki mögu-
legt hér því það er sjálfsagt efni í
heila bók og bíður hún betri tíma.
Að lokum viljum við Camilla votta
Kollu og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu samúð. Hvíl í friði, kæri
vinur.
Pétur Óli Pétursson.
Látinn er langt um aldur fram
kær vinur okkar Björn Ólafsson,
maðurinn hennar Kollu frænku á
hólnum/vesturbænum.Við erum
harmi slegin, orða vant, vissum að
Björn var veikur en hann talaði
ekkert um veikindin, tók þessum
dómi með miklu æðruleysi og
þrautseigju. Okkur varð um og ó
þegar hann birtist tveim vikum
fyrir uppskurð og hamaðist eins og
ekkert væri við að dytta að hreiðr-
inu þeirra Kollu.
Björn kom við hjá okkur áður en
hann fór suður. Þá fyrst sagði
hann okkur sjálfur frá stöðu mála
hjá sér en lét engan bilbug á sér
finna. Sagðist ætla að gefa þessu
„svona hálfan mánuð eða svo“ svo
færi hann á stað aftur að sinna
sínum verkefnum.
Svona var Björn, þurfti alltaf að
hafa eitthvað fyrir stafni. Þess ber
líka gamla bæjarstæðið merki, en
þar eru Björn og Kolla búin að
setja niður hinn snotrasta bústað
og gróðursetja í reitinn í kring af
miklum hlýleika og natni. Björn
var afar orðvar maður og ekki
man ég til þess að hafa heyrt hann
hallmæla nokkru nema þá helst
njólanum og túnfíflinum. Njólinn í
Vallholti og Björn voru ekki vinir
og réðst Björn á skóginn sem er
að vaxa okkur yfir höfuð. Vorum
reyndar löngu búin að gefast upp
fyrir þessu ofurefli. Fylgdumst við
grannt með Birni út um eldhús-
gluggann þegar hann reyndi hinar
og þessar aðferðir við að uppræta
illgresið. Ekki var stundum laust
við glott út í annað í vesturglugg-
anum og tautað „þetta gengur
aldrei hjá honum Birni“. En svei
mér þá ef hann hafði ekki betur og
skógurinn lét á sjá.
Hjálpsamari mann er vart hægt
að finna og munum við sakna þess
að geta ekki leitað til Björns. Ef
hann hafði ekki svarið strax á
reiðum höndum sagði hann:
„heyrðu, bíddu aðeins, ég hringi í
þig á eftir“ og viti menn ekki leið
langur tími þar til Björn hafði
leyst málið. Já, svona var Björn,
gafst ekki upp, átti alltaf ráð í
handraðanum. Eyþór þakkar þér,
kæri Björn, allar samverustund-
irnar á hólnum, hann saknar þess
að geta ekki fylgt þér eftir með
hrífuna, skófluna og hjólbörurnar,
fengið ýmis góð ráð og spjall um
lífið og tilveruna í leiðinni.
Við þökkum Birni samfylgdina
og vottum Kollu frænku, börnum
og öllum öðrum ættingjum okkar
innilegustu samúð. Þess verður
sárt saknað að heyra ekki vél-
arhljóðið í Range Rovernum og sjá
hann þjóta um hlaðið, vestur á hól
og geta sagt: „jæja þá er hann
Björn kominn“.
Húmar hægt að kveldi,
og hljóðlát kemur nótt.
Í aftan sólar eldi
er allt svo kyrrt og rótt.
Nú andar aftan blærinn,
svo undurþýtt og rótt
og gamli bóndabærinn
þér býður góða nótt.
(Gunnar Gunnarsson.)
Jónína, Hólmar, Gunnar, Stef-
anía Sif og Eyþór Andri.
Mig langar að skrifa nokkur orð
um tengdaföður minn Björn Ólafs-
son sem féll frá langt fyrir aldur
fram.
Laugardaginn 10. október sl.
þegar ég var að vinna á verkstæð-
inu mínu kom Björn í heimsókn og
við spjölluðum saman. Hver hefði
trúað því að það væri í síðasta
skipti sem við hittumst. Hann var
svo hress að sjá.
Ég kynntist Birni haustið árið
1981. Þá fórum við Erla, elsta
dóttir Kollu, í helgarreisu til
Hornafjarðar. Á leiðinni til baka
bilaði bíllinn hjá okkur og við vor-
um strandaglópar í Vík í Mýrdal.
Þegar við hringdum heim og sögð-
um frá hvað hefði gerst fannst
Birni ekkert mál að koma og
sækja okkur alla leið í Vík. Á leið-
inni í bæinn töluðum við Björn
heilmikið saman og þannig upphóf-
ust kynni okkar.
Þegar ég stofnaði fyrirtæki árið
1986 var Björn mér mikið innan
handar. Hann sagði mér m.a. að ef
ég ætlaði að reka fyrirtæki þyrfti
ég að vinna helmingi meira en
starfsmennirnir. Þannig var Björn
sjálfur – alltaf vinnandi. Hann var
einn sá duglegasti maður sem ég
hef kynnst.
Björn og Kolla eiga sumarbú-
stað í Skorradal sem þeim fannst
gaman að fara í. Stundum fórum
við hjónin með þeim. Björn tók
daginn alltaf snemma og fór út að
vinna í garðinum. Mér fannst sjálf-
sagt að hjálpa honum en eftir
stanslausa vinnu í 4-5 tíma var ég
farinn að hugsa hvort hann ætlaði
aldrei að hætta.
Hér á árum áður fórum við
Björn saman til útlanda á sýningar
þar sem Björn kenndi mér allt í
sambandi við innflutning. Við fór-
um til Hollands, Þýskalands og
Ítalíu. Hann var fullur af fróðleik
og ef ég spurði hann um einhverja
vél vissi hann allt um hana. Ég
lærði heilmikið af Birni og er hon-
um mjög þakklátur fyrir.
Kolla, ég votta þér og börnunum
ykkar mína dýpstu samúð.
Ómar
Óskarsson.
Björn Ólafsson
✝
Ástkær sambýliskona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ÓLAFÍA ÁSBJARNARDÓTTIR,
Lollý,
Gerðhömrum 36,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju föstudaginn
30. október kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hennar er bent á að láta Systrasjóð St. Jósefsspítala (reikn. 1101-05-
401457, kt. 670169-2789) eða Krabbameinsfélag Íslands njóta þess.
Kristófer Kristjánsson,
Ásbjörn Björnsson, Helga Einarsdóttir,
Ásta Friðrika Björnsdóttir, Svafar Magnússon,
Guðmundur Karl Björnsson, Guðrún Svava Þrastardóttir,
Gunnlaugur Rafn Björnsson, Linda Gunnarsdóttir,
Ólafur Björn Björnsson, Linda Björk Ingadóttir,
ömmu- og langömmubörn.