Organistablaðið - 01.10.1980, Blaðsíða 5

Þetta orti Jón Thoroddsen á sínum tíma um dvöl íslenzkra námsmanna úti þar.
Og nú lendir vélin á Kastrup-flugvelli, en þar er skipt um vél. Þurfum viðaðbíða
þarna í nokkra klukkutíma, en meðan við bíðum, erfariðað æfa lög, sem við erum
með á nótum. Stjórna organistar söngnum til skiptis, karlar og konur. Þettastyttir
biðina. Loks kemur að brottför og er núfariðeftir löngumgangi. Þarna þurftum við
að sýna skilríki okkar, gefa upp hvað við hefðum mikla peninga meðferðis. Fáum
þar til gert eyðublað, sem viðáttum aðgeyma, til aðsetjaá hvaðviðeyddum miklu í
því landi, er við vorum aðfara til, og geta sýnt það við brottför, ef krafist yrði. Far-
angurinn, sem við höldum á, er gegnumlýstur’, farið utaní okkur með leitartæki,
og það tekur að góla utaní mér. Mér sýndist vörðurinn verða ófrýnn á svip. ,,Þú
verður að opna töskuna þína," segir einhver nærstaddur. Þaðgeri ég. „Þetta eru
bara gleraugun mín," segi ég á íslenzku, þríf þau upp og sýni verðinum, en hann
brosir, og ég fæ að halda áfram.
Við höldum þarna gegnum löng göng, þau lengstu er ég hefi í komið. („Hvar í
heimi skyldi maður koma upp þegar þetta er á enda," varð mér að orði). En loks
enda göngin og við tekur stór flugvél, sem flýgur með okkur áfram til Austur-
Berlínar. Það er skýjað loft, við sjáum ekki til jarðar. Er til Berlínar kemur, bíður
okkar heilmikil skriffinnska, við verðum að afhenda vegabréfin okkar, fáum í
staðinn eyðublöð ítvíriti, sem viðeigum að útfylla, en allar lesningareru á þýsku.
Við sem kunnum hana ekki erum'/heilt vitleys", eins og Færeyingar myndu kalla
það. En þeir sem þýskuna kunna s.s. Haukur, Jónas Ingimundarson, sem er
honum til aðstoðar og María Eðvarðsdóttir frá Hrísadal, (en hún er þýsk að
uppruna) og dóttir hennar, sem er með í ferðinni o.fl.,sem kunna málið, hjálpa
okkur.
Svö förum við inn í gráan, þröngan gang. Þar er það sem við höldum á gegn-
umlýst og farið með leitartæki utaní okkur. Á endanum komast allir í gegn og
þarna afhendum við annað eintakið af eyðublaðinu sem við útfylltum. Við verð-
um fegin, er þessu er lokið. Er við komum þarna, kom kona til móts við okkur frá
ferðaskrifstofu rikisins í A.-Þýzkalandi. Hún var leiðsögumaður okkar, alla vik-
una, sem viðdvöldum í A.-Þýzkalandi. Ingiborg heitir hún, geðþekk kona, veit eigi
hennar ættar- eða föðurnafn. Hún er þýsk, en Haukur og María túlkuðu.
Nú var haldið inn ástórt hótel, þarsem viðfengum matervar bæði mikill oggóð-
ur. Þar næst var stigið upp í stóra rútu, (sem við komumst reyndar öll íþóekki væri
sæti fyrir nema 45 manns), og nú lá leiðin til Leipzig. Þetta er 3 klst. ferð. Það er
orðið dimmt (þarna eru vorkvöldin ekki björt, eins og heima). Þótt farið sé að
dimma, sjáum við að þarna er sumariðkomið, blóm ogtré ífullum skrúða. Þarna
eru víða stórar trjáþyrpingar og liggur vegurinn gegum þétt trjágöng, en landið
þarna er fremur slétt.
Það er kátt og fjörugt í bílnum, mikið sungið og gert að gamni sínu. Komum til
Leipzig seint um kvöldið. Enn þurftum við að útfylla eyðublöð, allar lesningar á
þýzku, voru sumir búnir aðfá nóg af þessu, en loks tók þetta enda og komumst við
smátt og smátt til herbergja okkar. Hótelið okkar heitir Interhotel Astoria, gríðar-
stórt, á mörgum hæðum og förum við í lyftum til og frá herbergjum okkar. Vargott
að komast í gott rúm eftir langa ferð. Við erum tvær saman á herbergi þarna. —
Þarna eru langir gangar, maður þarf að passa sig að villast ekki.
ORGANISTABLAÐIÐ 5