Skólablaðið - 01.05.1951, Síða 7

unum, tófan er eina kvikindið, sem telur sér samboðið
að halda kyrru fyrir á þessum slóðum. Þegar líður
að hausti fer hún að gera vart við sig niður við tjöld-
in um nætur og stelur í lymsku sinni einhverju frá
lítt borubröttu matarfélaginu. — Eftir því sem sólin
hækkar á lofti eykst hungur mitt. Þegar hún stendur
yfir Heiðarhnjúk er ég í rauninni löngu þrotinn að
kröftum, en berst á óskiljanlegan hátt framávið. Þeg.
ar hún er beint yfir tindinum þrengi ég sultarólina
í efsta gat, gat sem ég hef sjálfur borað með hníf mín-
um, og gerist líklegur til að mæta þeim klukkutíma,
sem enn er eftir fram að mat. Þá hef ég teymt í þrjá
tíma ogenga næringu fengið, og hafragrauturinn löngu
orðinn flugum að leik milli þúfna. Það Iiggur við, að
ég kenni til ógleði af hungri, en sá er kosturinn, að
úr því sólin fer að ganga vestur fyrir hnjúkinn förum
við kúskarnir að ,,afhungrast“, sem er eitt af þeirri
reynslu vegavinnunnar, sem enginn hugsar útí, óað-
skiljanlegur hluti dagsins, eins og það að ganga örna
sinna, svo að um hádegið er maður ekki tiltakanlega
hungraður lengur. Kannski „veltir“ maður einu sinni
fyrir mat; verður í grandaleysi var við grunsamlegan
slink á kerrunni, lítur við, án þess að álykta nokkuð.
og séff þá sólina skína á aurugan kvið klársins, sem
tekur þessu með jafnaðargeði, hvað þýðir annað, hann
er orðinn leiður á að fælast, auk þess liggur hann af-
vælta. Þetta er dálítil tilbreyting, gott er nú það, ein-
hver kemur og byrjar að röfla í skeggið, tala um
sinnuleysi, klárinn er spenntur frá, hann bröltir á
fætur, hristir sig ofurlítið, svo hengir hann hausinn
og er búinn að gleyma þessu. — Um hádegið þvrpast
menn að diskunum, sumir eru soltnir eins og úlfar,
aðrir Iöngu ,.afhungraðir“. Þeir, sem á annað borð
nenna að tala yfir borðinu, rífast, menn rífast alltaf
í vegavinnu, ekki vegna þess, að þeir hafi skapað
sér tvær ólíkar skoðanir, heldur af vana. Það er eins
og með hlaupið til jálkanna í morgunþokunni, hefur
raunar ekkert gildi, enginn gerir sér grein fyrir, hvers
vegna hann rífst, einhvern tíma um vorið var byrjað
að rífast, allir hafa gleymt tilefninu, og ennþá eru
allar deilur bornar uppi af rifrildi, rifrildi og samtal
stendur og fellur hvað með öðru. Rifizt er um flokka-
pólitík, því greiddi þessi ekki atkvæði með þessari til-
lögu, því er verð á brýnum hærra hjá kaupfélaginu
en kaupmönnunum? Og röksemdafærslan er fyrir neð-
an allar hellur, unz rifrildið dragnast niður við það,
að menn slangra syfjulega út úr skúrnum, og loks
er enginn eftir nema ráðskonan, sem fer að tína sam-
an leirtauið.
Hannes Pétursson.
HAMLET
„EitriS sigrar andann.“
Allt, sem lifir, rotnar.
Innst í mannsins e'Sli
órœð kvölin drottnar,
RéSi þjáning ríkjum
römm í þínu geSi.
Senn mun beizkjan sára
sigra mína gleSi.
Söngur flakkarans
Strengina slrýk ég
og stefin mín gömlu ég raula
um sœlu og yndi,
því sólin á himninum brosir
og glitvefur allt
sem í gær virtist hismi og blekking.
Eg reika um heiminn
sem rekald, er hrekst fyrir straumi
og tœli þig, vinur,
sem tíbráin heillar
— og svíkur.
Ég syng,
um sólbjörtu draumana mína,
— og kalda þungbúna klettinn,
sem rís yfir blómskrýddan völlinn.
Þar tónbylgjur brotna,
en bergmáliS varpar þeim ajtur
út í undursamleikann.
HlusliS á IjóSiS,
sem logar á söngvarans tungu,
því lífiS er fánýtt,
flöktandi Ijósblik, sem gleymist,
en blœfögur orS
draga glitrandi traf
yfir gráan sannleikann.
Strengina strýk ég
og stefin mín gömlu ég raula
um fegurS og gleSi,
en fólkiS aS söng mínum brosir.
ÞdS hœSist aS öllu,
sem heimska þess fær ekki skiliS.
Jón BöSvarsson.
SKÓLABLAÐIÐ 7