Skólablaðið - 01.02.1956, Blaðsíða 7

- 86 -
IMINNINN skalf og hafið nötraði.
Stormar blésu. Fjöllin spúðu eldi og eimyrju.
Yfir jörðina,
þar sem mennirnir börðust með atomsprengjunni.
Stebbi stoð á ströndu
var að troða strý;
strý var ekki troðið
nema Stebbi træði strý o.s.frv.
Ég stoð einn á ströndinni og glotti.
"Hvað varðar mig himinn og haf
og örlög mannanna
lofum þeim að berjast - slík er þeirra eigin heimska.
Ég er ég sjálfur og lifi fyrir sjálfan mig.
Þegar mennirnir eru magnþrota og mattvana
af stríði
þá kem ég og - - - "
II.
Ungur maður kallaði til mín - ég er að drukkna
drukkna í straumi tímans, bjarga þú mér.
Ég stoð einn á ströndinni og glotti.
Einum færra sagði ég einn á strönd og glotti,
þegar ég sá hann drukkna.
III.
Enn er barizt. Enn stend ég einn á ströndinni og glotti.
Enn kalla drukknandi raddir til mín,
og grátbæna mig - Himnar skjálfa.
En mennirnir lifa ennþá, og blémin vaxa og grasið grær.
Ég stend einn á ströndu, glotti og bíð tíma míns
en mér leiðist því tíminn er svo lengi að líða
og ég er svo hræðilega einmana.
Ma^ v’ s-/