Skólablaðið - 01.02.1956, Qupperneq 21

100
BIEKSLETTU
OG ER MIKILL HARMUR KVEÐINN. ..
AÐ er fyrst til frásagnar að
þessu sinni, er oss þykir
miklum tíðindum sæta og
mörgum mun koma á óvart,
og fyrir því biðjum vér alla
fróðleiksfýsendur að hafa
viðbunað jivílíkan, hver svo
sem hann er maður til. Er
skemmst frá því að segja, að vér
menntlingar höfum mjög forframazt,
frá því að seinasta Skólablað leit dagsins
ljós, því að vér teljumst árinu að auð-
ugri, - en reyndar heilu jólaleyfi snauðari.
Því er það, að í sál vorri togast á tvær
andstæðar kenndir; djupur fögnuður og
sár tregi. Vér fögnum nýja árinu og
þykjumst af því alls góðs maklegir en
tregum sáran jólafríið, hver á sína vísu
og svo sem efni standa til.
En burtséð frá voru eigin ómerkilega
sálarlífi, þá er sá siður góðra manna, er
þeim tæmist skyndilega slíkur arfur að
heilu ári nemur, að tylla sér náðarsam-
ligast á stóran stein í fjöruborðinu og
einblína allt hvað af tekur í gaupnir sér,
ef verða mætti, að viðkomandi yrði nokk-
urs vísari um lífsins torráðnu gátur og
nátturur. Þrátt fyrir tilfinnanlega sjón-
depurð, vildum vér eigi láta vorn hlut
eftir liggja í þessu fremur en öðru, og
tygjuðum oss til að brjóta heilahróið
sterklega um menntskælsk vandamál að
fornu og nýju. En sem vér vorum í þann
veginn að höndla lykil leyndardómsins,
var oss tjáð, að hann mætti gjarna vera
á sínum stað. Væri svo Guði fyrir að
þakka, að samvizkusamur embættismaður
hefði um málið fjallað í tiltölulega fám
aukasetningum, vandlega földum milli
auglýsinga leikskrár. Gerðum vér því
ferð vora í grasgarð leiknefndar, en eftir
skamma viðdvöl þar lukust upp augu vor
fyrir þeim beiska sannleika, að eigi er
nema hálfur sannleikur, er einn segir frá.
Þykjumst vér því mega fullyrða, að fé-
lagslíf menntlinga hafi það sem af er
vetrar gengið meira úrhendis en góðu
hófi gegnir um svo fjölsetinn skóla - og
þarf það kannski engum að koma á óvart,
því þjóðarbuskapurinn ku heldur ekki
ganga sem bezt um þessar mundir.
Fyrirrúmsmenn og formælendur hinna
ýmsu félaga hafa að vísu, bæði að eigin
dómi og annarra, afrekað miklu og háð
margar samkundur, en þá bregður svo
kynlega við, að þorri nemenda þykist
hafa efni á, að láta sig þá starfsemi
engu varða. Er oss enn eigi úr minni
liðið, að er próf. Símon jóh. Ágústsson
flutti fyrir þó nokkru og liðlega það
ágætt erindi á snærum Braga, létu um
það bil fjögur hundruð nemendur sér það
sæma að koma þar hvergi nærri. Samt
verður ekkert lát á harmatölum manna
yfir litlu og fáfengilegu félagslífi, og eig-
um vér fullt í fangi með að koma auga
á systemið í galskapnum.
Ein er sú árátta í þokkabót, sem mjög
stendur þróttugu félagslífi fyrir þrifum,
en það er sá mórall - ef móral skyldi
kalla, sem ríkjandi er á mannfundum
menntlinga. Svo virðist sem sumir
merkismenn í skóla hér séu hart leiknir
af þeim hugsunarhætti, að ekki megi
halda fund, svo að hann sé eigi að engu
gerr með afkáraskap og deleríum og sé
þetta hefð er ekki megi við hrófla.
Keyrði þó um þvert bak á stofnfundi
Bindindisfélagsins, sem átti að verða,
og mætti þar um skrifa margar þykkar
bækur.
Er illt til þess að vita, ef þessum
lífsleiðu herramönnum á að haldast uppi
óátalið að murka líftóruna úr fleiri sam-
kundum með ofstopa sínum og ójöfnuði,
og á slíkt framferði að varða fjörbaugs-
garð.
Nennum vér nú eigi lengur að þylja
harma vora, og er það fjarri voru skap-
ferli að gefa dapurleikanum undir fótinn,
hvað þá heldur bjóða honum góðan da^,
eins og sumum verður á. Þvert a moti
biðjum vér hann vel að fara og til