Skólablaðið - 01.03.1958, Blaðsíða 11

131
OTTÓ SCHOPKA :
I
Fölt aftanskinið varpaði daufri birtu
yfir aflíðandi fjallshlíðina og víðáttu-
mikla, groðurlausa sandana. Niður hlíð-
ina seitlaði lítill lækur og rann ut á
flatneskjuna, en skammt frá honum stóð
kofahreysi. Umhverfis kofann var lítill
groðurreitur, eini groðurinn sem sást
svo langt sem augað eygði.
í kofanum bjo gamall maður. Hann
hafði buið þarna lengi, aleinn og fjarri
menningunni. Hann var hættur að hugsa
um.af hverju hann var þarna, hann leit
á það sem óumflýjanlega staðreynd, sem
hann varð að sætta sig við.
í nöktum sandinum við lækinn lágu
tvær beinagrindur. Gamli maðurinn hafði
fyrir löngu gleymt.hversu lengi og hvers-
vegna þær lágu þarna og af hverjum þær
voru. Þær lágu bara í rauðbrunum sand-
ávaxtatréð hans stóð
við kofann. Honum
varð oft reikað til beinagrindanna, eink-
um ef honum fannst hann þurfa á ráðum
að halda, og svo var honum líka fróun í
því að finna nálægð einhverra, það létti
einveruna.
II
Gamli maðurinn lá í fleti sínu í koían-
um, milli svefns og vöku. Hann hafði
verið að hugsa um litlu stjörnuna, sem
hann hafði séð hrapa ofan af himninum
um kvöldið, og nu var hann næstum
sofnað ur. . . .
inum alveg eins og
í skjóli sólarmegin
Allt í einu hrökk hann upp. Hann hafði
heyrt eitthvað. Lágur þytur heyrðist uti
fyrir og fór vaxandi. Gamli maðurinn
reis upp við dogg og hlustaði út í rökkr-
ið. í fyrstu lét hann sér detta í hug, að
þetta væri stormurinn, sem væri kominn
og tilhugsunin um síðasta storminn, sem
hann mundi eftir, skelfdi hann. Þá hafði
hann fluið litla kofann sinn og leitað
skjóls í litlum hellisskuta uppi í fjalls-
hlíðinni á meðan eldingarnar flugu um
himininn, og þrumurnar skóku jörðina,
en regnið steyptist niður ur skýjunum
og vökvaði skraufþurran sandinn. En að
lokum brutust sólargeislarnir í gegnum
skýin og veðrinu slotaði, en gamli mað-
urinn gladdist hið innra með ser, að
stormurinn hefði ekki eyðilagt kofann
hans, en samt saknaði hann regnsins,
sem breiddi ut blöð ávaxtatrésins og
lífgaði lit sandsins. . . .
Hann var hrifinn upp ur þessum hugs-
unum af snöggum kipp, - svo snöggum,
að kannan féll ofan af ofninum og brotn-
aði. Nei, þetta gat ekki verið stormur-
inn. Þetta hlaut að vera eitthvað annað
og meira. Eldfjallið ! Honum flaug í
hug, að nú væri hið löngu útkulnaða eld-
fjall, sem var langt handan við ásinn.að
gjósa aftur. Eldfjallið hafði ekki gosið í
marga mannsaldra, en hann vissi þó vel,
hvílíkar ógnir og skelfingar mundu fylgja
eldgosinu. Á einni svipstundu var hann
kominn út. Það var stillilogn en ískalt.
Handan við ásinn sló rauðum bjarma á
himininn. Hann starði á roðann sem