Skólablaðið - 01.03.1958, Blaðsíða 12

132 -
steini lostinn, og það var sem hann biði
einhverra frekari náttúruhamfara. En
þegar ekkert gerðist frekar, læddust efa-
semdirnar að honum. Þetta gat ekki ver-
ið eldgos ; bjarminn flökti ekki á himn-
inum, og hann fann engar frekari jarð-
hræringar. Lengi stóð gamli maðurinn úti
fyrir kofa sínum og starði á þverrandi
roðann á dökkum næturhimninum. Það
var farið að elda af morgni, þegar kuld-
inn knúði hann til að skríða aftur í flet
sitt. Þegar hann vaknaði hinn næsta dag,
var roðinn horfinn að fullu.
III
Nokkrum dögum síðar lá gamli maður-
inn úti fyrir kofa sínum og hugsaði um
næturþytinn og himinroðann. Honum datt
margt í hug, en aldrei fann hann skýr -
ingu, sem hann var ánægður með. Ef til
vill var þetta stjarnan, sem hann hafði
séð hrapa ofan úr festingunni, en það
fannst honum þ6 otrúlegt, hún var of lítil
til þess að valda jarðskjálfta. Og gamli
maðurinn reis seint á fætur og reyndi að
hrista þessar gagnslausu hugsanir af sér.
Hann staulaðist meðfram kofanum, en
þegar hann kom að horninu, staðnæmdist
hann snögglega og glápti sem steinrunn-
inn upp í loftið. Hann hafði komið auga á
lítill hlut, rauðglóandi, sem þaut með
ofsalegum hraða yfir himininn. Hluturinn
þaut beint yfir höfuð gamla mannsins og
hvarf brátt úti við sjóndeildarhringinn,
en þungur og annarlegur hvinur fylgdi
honum eftir. Gamli maðurinn andvarpaði,
þegar hann sá hlutinn hverfa, og þurrkaði
svitann af enni sér með handarbakinu.
Ef til vill var þetta sama fyrirbrigðið og
hafði gerzt um nóttina. Gamli maðurinn
haltraði fram að kofadyrunum og lét sig
falla ofan á stólræfil, sem stóð við vegg-
inn í sólskininu. Hann reyndi að jafna
sig eftir æsinguna, sem hafði gagntekið
hann, þegar hann sá loftfarið.
Langa stund sat gamli maðurinn niður-
lútur og áhyggjufullur úti fyrir kofa sín-
um. En aftur truflaði þyturinn hugsanir
hans. Enn þaut rauðglóandi hluturinn yfir
tærbláan himininn. Gamli maðurinn gerð-
ist órólegur. Þetta var óskemmtileg til-
breyting, að vísu hafði einveran oft verið
honum þungbær, en loftfarið vakti geig í
brjósti hans - honum fannst það dularfullt
og hrollvekjandi.
Þegar sólin fór að nálgast sjóndeildar-
hringinn undir kvöldið, staulaðist hann
til félaga sinna úti við lækinn. Þangað
sótti hann sér huggunar í einverunni, og
nú var hann sannarlega huggunar þurf-
andi.
IV
Dögum saman hélt loftfarið áfram
ferð sinni. Seint ætlaði gamli maðurinn
að venjast hljóðinu, sem fylgdi því, hann
hrökk við sem hann væri stunginn, í
hvert sinn er þyturinn barst honum til
eyrna. í fyrstu hafði loftfarið verið hátt
á lofti, en það fór ekki framhjá gamla
manninum, að stöðugt færðist það nær
jörðinni, síðustu dagana hafði það rétt
smogið yfir ásinn og gamli maðurinn
óttaðist, að brátt mundi það enda ferða-
lag sitt í stórgrýti brekkunnar.
Einn morgun vaknaði gamli maðurinn
við ógurlegar drunur og dynki. Kofinn
lék á reiðiskjálfi, og hefði kannan stað-
ið á ofninum, hefði hún áreiðanlega fall-
ið niður á gólf. Nú þurfti gamli maður-
inn ekki að hugsa sig um eitt andartak
til þess að vita, hvað hafði gerzt. Úti
á söndunum hvirfluðust sandstrókar til
og frá, eins og vindurinn hefði brugðið
á leik við sandinn. En nú var það ekki
vindurinn, sem þyrlaði upp sandinum.
Það var loftfarið. Það hafði rennt sér
eftir sandinum, skilið eftir sig djúpa
rák, þyrlað upp rykmekki og staðnæmst
að lokum við bratta sandöldu. Smám
saman minnkaði mökkurinn umhverfis
það, og að síðustu lá það eitt og yfir-
gefið úti á rauðbrúnum sandflákunum.
Ekki var gamli maðurinn ánægður með
að hafa það þarna, honum fannst það
vera óboðinn gestur, sem ekkert erindi
ætti út í auðnina. En samt fann hann til
innri gleði, því að nú var hann laus við
þennan vágest yfir höfði sér.
Og enga ósk átti gamli maðurinn heit-
ari, þegar hann hallaði sér þreytule;ga
upp að rúmgaflinum, en að annað loftfar
fylgdi ekki á eftir. Taugaspenningur og
þreyta undanfarinna daga yfirbuguðu
hann nú, og hann sofnaði brátt.
Gamli maðurinn svaf fast, þess vegna
heyrði hann ekki urgið og skellina fra
loftfarinu. Og þess vegna sá hann
ekki, þegar hurð opnaðist á því, og
undarlegur hlutur valt út. . . .