Skólablaðið - 01.04.1959, Qupperneq 22

- 182 -
ennið og slettir hendinni út frá sér eins
og til að hrista svitann af henni.
Hann heldur drættinum áfram.
En aftur skýtur spurningunni upp í huga
hans. Hvað skyldi þetta vera? "Tja,
það er bezt ég hvíli mig, " segir hann,
og bregður lykkju á færið og festir um
tollann. Hann stingur hendinni í vasann
og nær í dosirnar sínar, ber þær upp
að neðri vörinni, rekur hana fram og
hellir í.
5,A. . . þetta hressir, upp skaltu djöfsi."
Aftur byrjar hann að draga. Nælon línan
skerst inn í hendur hans, svitinn bogar
af honum. "Jæja, nú fer senn að bóla
á þér." Hann hallar sér aftur á bak
við dráttinn, spyrnir í borðstokkinn með
öðrum fætinum og dregur hægt.
"Þetta er erfitt en upp skaltu, ég gef
mig ekki, ég skal, ég. . . skal. " Það
heyrist dálítið skvamp í vatninu, hann
hallar sér áfram yfir borðstokkinn.
Nábleikt andlit horfði á hann. Það
vantaði aðra kinnina á það. Hægra aug-
að lafði helblátt niður á kinnbeinið, nak-
ið og grágult.
"Eina hendin, " var flækt í færinu.
Þarna var það lóðrétt í sjónum og horfði
á hann með tómri augnatóftinni og öðru
auganu.
Það glottir, kalt.
Hann fellur aftur á bak ofan í bátinn.
Hann starir út í loftið sem dáleiddur og
afmyndaður í framan af viðbjóði.
"Einar. .... Einar, því endilega ég, því
hjá mér. "
Skyndilega virðist hann átta sig og
sleppir færinu. Það rennur út. Ein
hönkin hverfur eftir aðra, svo hratt, að
syngur í borðstokknum. Það heldur
áíram að renna, þótt það ætti fyrir löngu
að vera komið í botn. Keflið hendist út
úr bátnum, flýtur nokkur augnablik á
yfirborðinu, svo er eins og kippt sé í
það og það sekkur.
Gestur leggur út árar og rær í áttina
að landi. Hann starir fram fyrir sig,
ennþá má sjá gárur þar sem keflið sökk.
Sólin er horfin á bak við skýjaþykknið
og það er byrjað að kula að suðvestan,
þegar Gestur er kominn inn á víkina
fyrir neðan kofann. Hann stekkur í land
furðu léttilega, tekur negluna úr bátnum,
nær í vindukrókinn og setur bátinn.
Hann gengur inn í bæ og er þá skollið
á ofsarok að suðvestan, sem stóð í full-
i.
the greatbig clock on the mantelpiece
has recently ticked the midnight in
the shadows on the polished floor
lean forward with a toothless grin
a man lies dead in the dining-room
with a „45 bullet in his head
his skuTL is broken, and the brain
is spoiled and filled with molten lead
the thoughts that fill his foggy mind
are bad and smell of fear and pain
the thoughts that come from his
conscience
are devilish and thought in vain
the coppers come at one o^clock
the murderer is out of sight
the silent ghost on the mantelpiece
is grim, and dark the stormy night
ii.
i am frightened by the fearful shadow
the shadow which comes and goes
flickering in the twilight
never showing itself completely
never disappearing wholly
it is midnight
i am frightened and discouraged
by the silence
djöfullegt glott
ég undrast, óttast, hræðist
undirferli mannsins
sem laumast, skríður, læðist
líkt og dýr í myrkri
hjúpað hjartasorgum
sem hvessir köldum glyrnum
kuldalega um nætur
svo öskrum við og orgum
unz alheimssálin grætur
eftir z.n. alias sverrir hólmarsson
an sólarhring.
f fjögur ár stóð Kópur hreyfingarlaus
á sama stað, þar til hann var seldur
fyrir 200 krónur á uppboði........ upp í
útfararkostnað.