Skólablaðið - 01.02.1961, Blaðsíða 14

118 -
UM JAFNALDRA OKKAR
t AMERÍKU
ó aS amerísku stúlkurnar standi
á vigtinni allan daginn og séu
svo hégémlegar að gráta úr sér
augun, ef þær eiga ekki "date"
á laugardagskvöldi, held ég, að
leit sé að yndislegri og skemmtilegri
stúlkum. Og þo að piltarnir séu pabba-
drengir og stælgæjar margir hverjir,
hef ég vart eignast frumlegri og fyndn-
ari félaga en marga þeirra. já, jafnvel
þo að miðað sé við folksfjölda, held ég,
að þeir slái flesta vora elskulegu skéla-
bræður út. Goðmennska og vingjarn-
leiki þessara unglinga eru hreint undra-
verð, og yfirmáta hreinskilni þeirra og
góðlátlegri forvitni eru engin takmörk
sett.
r heimavistarskólanum, þar sem ég
dvaldist s.l. ár, eru um 800 nemendur,
sem flestir leggja stund á einhver vís-
indi. Þó að margir séu sendir í skól-
ann af metnaðargjörnum foreldrum, er
meginþorrinn þangað kominn til að læra.
Eins og títt er um litla einkaskóla í
Bandaríkjunum eru þeir mun þyngri en
hinir stóru, og er Kalamazoo College
þar engin undantekning. Þar er því
sízt kúrt minna en hér í Menntaskólan-
um, en munurinn er bara sá, að þarna
er það æðsta kappsmál hvers og eins
að vera kallaður kúristi.
Ég var ekki búin að vera lengi í
heimavistinni, þegar mér skildist, að
rómantískustu stúlkur heims hljóta að
vera þær bandarísku. Ég var varla
komin inn úr dyrunum, þegar tylft ung-
meyja réðist að mér allsendis varnar-
lausri og dembdi yfir mig hinum nær-
göngulustu spurningum : "Áttu kærasta?
- Já, ég meina einhvern, sem bíður og
sendir þér rósrauð ástabréf. "
Þegar ég varð að bera slíkt af skóla-
bræðrum mínum, fór vonbrigðarkliður
um allan hópinn, og ég hlaut óskipta
samúð allra viðstaddra. Vissulega eru
þær ólíkar stallsystrum mxnum hér
heima, sem veigra sér svona frekar við
að ræða feimnismálin.
Það reyndi með ýmsu á þolinmæði
mína í sambúðinni við þessa óútreikn-
anlegu kvenmenn. Það, sem ég átti
einna bágast með að sætta mig við, var
að deila jarðneskum eigum mínum með
hinum og þessum. Oft kom það fyrir,
að ég mætti stúlku, sem ég þekkti
varla, í fötum af mér á ólíklegustu stöð-
um. Hafi komið á hana við að mæta
hinum réttmæta eiganda. bar svo sann-
arlega ekki á því. Hún brosti bara
sínu blíðasta brosi og sagði : "Finnst
þér ekki græna peysan okkar falleg
í dag? " Ég gat auðvitað ekki neitað
því, að hún var sérstaklega falleg í dag,
hvernig sem á því stóð. Ver leið mér,
þegar ég mætti 300 punda boxara á
hjólinu mínu niðri í bæ, og það var rétt
með naumindum, að ég gat afneitað því
riddaralega boði að fá að sitja á böggla-
beranum heim.
Ég sagði áður, að amerísku stúlk-
urnar væru rómantískar. Það eiga þær
piltunum að þakka, því að þeir eru
meira að segja svo rómantískir að
bjóða þeim út að læra (þ. e.a. s. nið-
ur á bókasafn ), þegar ekki er um
annað betra að velja. Til að kóróna
ánægjuna við þessi svokölluðu "s t u d y
d a t e s " eru þeir svo hugulsamir að
hafa með sér brjóstsykur, sem hefir
það fram yfir venjulegan brjóstsykur, að
hann er rauður og hjartalagaður. Þetta
bjóða þeir svo stúlkunni sinni, því að
það er bannað að tala á bókasafninxx,
og með einhverju verða þeir að tjá sig.
Segið svo, að amerísku piltarnir deyi
ráðalausir ! - Bxólójjían mín þoldi ekki
slíka rómantík, og eg varð því fljótlega
að hætta að læra á safninu.
Það leikur enginn vafi á þvi, að
kennsluaðferðir Ameríkana eru nnjö^
æskilegir og notfæra sér þægindi nutím-
ans til hins ítrasta. Bíólógían er t. d.
stórskemmtileg, en þar er mestur hlut-
Frh. á bls. 120.