Skólablaðið - 01.02.1961, Síða 18

122 -
0AÐ er haust. Trén hafa tapaG
grænu skruði sínu og gullin
laufin búa hinum fyrsta snjo
mjuka sæng. Þungt regn og
1 dimmt fellur til jartSar úr
skýjaþykkni, og moðir jörð teygar þakk-
lát guðaveigar himinsins.
Maðkarnir leita úr gljúpum jarðvegi,
hinu kyrra, dimma heimkynni sínu, þar
sem þögnin ríkir, upp í haustregnið,
sem drekkir þeim. Húsin eru f*rá og
hrygg. Solin skín ekki lengur a glugga
þeirra né roðar kinnar mínar. Sumarið
til nema eilífur dagur, endalaus dagur -
og við. Ekki ég, ekki þú, en við tvö.
Var ekki ást okkar yndisleg ? Var hún
ekki rauð eins og kvöldhiminninn og
heit eins og sólin ? Og hjarta mitt var
heimsins glaðasta hjarta, því að ég
hafði fundið þig, sem ég hafði leitað
að frá upphafi veraldar, í rústum
Pompei, í Hiroshima og hér milli ís-
lenzkra fjalla.
Saman gengum við og heyrðum árn-
ar hvísla astarorðum að gráum stein-
um, við heyrðum vindana syngja grösin
hefur yfirgefið mig eins og þau.
Gatan hlær ekki, hún er mannlaus.
Gleði hennar, sumarið, er horfin á braut.
Háir skóhælar stúlknanna og stafir hinna
bækluðu veita henni ekki nú sem forð-
um þráð atlot eins og fingur elskhuga
ástmeynni. Og svo, svo kemur húmið,
kalt og myrkt, húmið og nóttin, þú og
ég-
Það var vor, er ég fann þig.
Húmið svaf og nóttin svaf. Ekkert var
BLEKSLETTUR, frh. af bls. 121.
í svefn og fjöllin kveða himninum Ijóð.
Saman fundum við vorregn og sumar-
blæ, ég og þú, þú og ég.
Nú vetrar óðum, og ég hef villzt
frá þér á nj. Augu mín blindast tár-
um, en út ur þögninni hvísla ótal radd-
ir " Það er aftur haust, og senn líður
að vetri. "
R. A.
Beltisránið. Leikurinn var ánægjulegur, og
allt fór vel fram með einni undantekningu.
Nokkrum bekkjum fyrir aftan mig sátu
nokkrir "gæjar", sem auka vildu hlátur
manna, með 5-aura brandurum á kostnað
leikenda. Reynt var að vanda um við pilt-
ungana, en þeir skipuðust lítt við, og héldu
mikillar skapraunar, en sjálfum sér til
skammar. Slíka vandræðagripi á "að
fjarlægja á kostnað eiganda". Ef aðrir
veigra sér við því, skal ég fúslega spara
þeim ómakið.
ólafur Oddsson.