Skólablaðið - 01.12.1964, Side 7

- 69 -
þurfti ekki að lesa þá. Djöfullegt glott
breiddist yfir ásjónu hans : "He, he, tiu
ár síðan, en miklir peningar, " tuldraði
hann fyrir munni sér og leit lettbrýndur
til kistunnar. "He, he, þu varst góð,
Rosa, he, he, en of dýr, he, he, jpví fór
sem fór, he, he, he. " - Hann drost upp
af stólnum með hryglukenndum andar-
drætti. Með kryplaða urklippuna 1 hendi
staulaðist hann að kistunni ^oðu og fór
að fitla við voldugan hengilasinn. Þegar
lásnum var upp lokið, freistaði hann
þess með titrandi fingrum að opna talna-
lásana. Þá er lokið var laust ur fjötrv
um, opnaði hann kistuna og horfði glað-
hlakkalega á mar^litt innihaldið, sem
þrýsti skipulega a allar síður. Hann lét
urklippuna detta ur hendi sinni niður í"
kistuna, - eigi var það fall mikið.
"RÓsa, he, he, ég ætla að sýna þér, Rósa,
eh, hverju þú hefðir eytt, he, he, heill-
in. " Hann sneri sér óstyrkur fra kist-
unni, hriktandi gangtólin báru hann yfir
gólfið. Hann þurfti að krýupa á bæíSi
hnén til þess að ná taki a ferhyrndri
myndinni. HÓstandi gjerði hann ítrekaðar
tilraunir til að risa a fætur, og tókst
það að lokum. "NÚ skaltu sjá, . . RÓsa,
hvað ég á mikið. . . " Á miðju gólfinu
stóð hann. Krepjptur gigtarhöndum steytti
hann myndina \ att að kistunni. Það var
sem nöktum fótunum væmdi við að bera
visinn kroppinn lengur. Hann teygði sig
upp að ljósgjafanum og reyndi að hag-
ræða honum þannig, að sem mest birta
félli ofan í" kistuna. "Eh, eh, Rosa. . .
nú skaltu sjá Rosa. . . " Snörp vindhviða
skók húsið lítið eitt. Ljósið slokknaði.
Sem i sturlun fálmaði hann út í loftið,
missti myndina og skjögraði áfram.
Myndin hafði lent á gólfinu. Honum skrik-
aði fótur, þegar hann steig á hana og
hraut fram yfir sig. - Það heyrðist dynk-
ur, lágar stunur, eilítið úskur og kurr.
Máttlítill lílkami kipptist við - hryglu-
kennt kokhljóð - kyrrð - .
Daufur skarmáni varpaði lítilli glætu
inn i kytruna. I" opinni kistunni lá mátt-
laus, visinn líkami. Berir skankar voru
teygðir út yfir kistuhornið. í fölri skím-
unni gat að líta glampandi glyrnur í"
blásnum tóftum. Hrukkótt ennið nam við
skarpa brún kistunnar. Það heyrðist eitt-
hvað seigfljótandi drjúpa niður af loðnum
EDITOR DICIT, frh. af bls. 66.
existens þeim lit.hver býr aðeins i augum
lukkunnar barns og upplyftir vorum huga til
æðri stadii. Þvá fornægðin og gleðin er nú
vor bezti bestuðningur og vor ágætasti kanp-
áss á villistigum vorrar ævigöngu, og þvó
ber oss að hluttaka í hennar hátíðlegheitum
og njota hennar kræsinga og hennar huggu-
legheita, en eigi forsóma og hæða og. aband-
era, og minnast orða hinnar heilögu bokar,
í hverri stendur skrifað í Predikaranum,
áttunda kafla og fimmtánda versi :
Fyrir því* lofaði ég gleðina, því" að ekkert
betra er til fyrir manninn undir sólinni en
að eta og drekka og vera glaður; og það
fylgdi honum í" striti hans um ævidagana,
sem Guð hefir gefið honum undir sólinni.
Og þannig byð ég yður, mín sóknarbörn
og drottins vors jesu krists, herlega jóla-
hátúð og gleðilega, og ég vona, að þer njótið
daganna að yðar vild og yðar smekk, og
item óska ég yður farsæls komandi árs og
verðandi tí"ða, og ég vona item, að yðar lúf-
erni blífi óbreytt og yðar lifnaður óforandr-
aður til næstu jólanna hátíðar, því" yðar upp-
hafning og mestur heiður er himna innganga
og tilblífun í drottinlegri sælu og blessun.og
væri nú mál til komið, að þú, ólafur Guð-
mundsson, syngir útgöngusálminn, að þu,
SævarBjörn, skryppir út að hliði og hringd-
ir klukkunum, en þú, Markús örn, legðir á
hrossið fyrir mig, því" mér sýnist hann ætli
að skvetta úr sér, og þá er betra að koma
sér heim í jólaskattinn, áður en allar götur
fyllast af snjó og fönn í" kvið klárnum.
Amen.
J desember 1^64
Jon örn Marinosson
augnabrúnunum. Loks fékk þessi Mamm-
ons hlöðukálfur maulað mauratöðu að vild.
Tvílyft timburhúsið og eldiviðarskúr-
inn stóðu varnarlaus gagnvart yfirþyrm-
andi náttmyrkrinu. Gatan var liflaus.
Regnið buldi á gáróttu malbikinu. Götu-
ræsið var yfirfullt af kolmórauðu regn-
vatninu. Gulnaður skorpinn appelsínu-
börkur hafði stíflað ristina yfir niðurfall-
inu. HÚsin við götuna voru dimm og
hljóð.
t desember 1964.
Ingvar Birgir Friðleifsson.