Skólablaðið - 01.12.1964, Síða 33

- 95 -

ó hjartfolginn, hvers manns hugljiífi,
heilsulauss, hæglátur, liÖlegur, o lund-
þýöur, þýðlyndur, a legg göfugur, geðug-
ur (1 gælum) Hreinn-Sveinn, Engilfrikki,
Friðgengill, nýkominn: nár, ó oeigin-
gjarns fyrrum kviðfylli (þrautþjáðs) rif-
beinsins ( aukand ádamsællar ), 6 tregað-
ur sart af sifjaliði, ljufmennskum lett-
huga haggreindum háleitum ó heilbrigðra<-
viðhorfa lipurgáf'lettgreindum heillfolgn-
um háaleitum hagmennskuviðbrugðnum
léttþrungnumsviphreinku pruðfálfólnum-
heilheillbriðbruðskoðskuðnumahaháaleit-
umlumheilborljufjufjúmennskumléttettgaga-
gáfbruðnumdraummennskumdraudrau-
drauttauttaumaumnaumnaum naumast hafði
hæglátur, dagfarspruður og i alla staði
vel lyntur adamsniðjinn Engilhreinn
Benedikt Friðsveinn Illugason fyrr geisp-
að golunni en hann hóf að ofsækja sma
nánustu, allt frá móður upp ' þremenn-
ing af þvíláku ofurkappi, svo frjóum á-
huga, að vandfundnir urðu þeir ættingjar
hans, er njóta mættu stundarfriðar fyrir
ýmsum tegundum stórra og smárra
hrekkja ( sumum hverjum allhættulegum).
For þessu fram sleitulaust, svo á nóttu
sem á degi og hægðist ekki hæti, nema
síður væri, er Engilhreinn Friðsveinn
( eins og vinir hans kölluðu hann ) var
dysjaður í fjölskyldugrafreit í Fossvogs-
kirkjugarði ( undir grafskriftinni : hvíldu
þig - hvÍLd er goð ) í* viðurvist þraut-
píndrar móður sinnar, frænkna og
glampandi sólar, meðan viðþolslausir
frændur á þönum neyttu allra bragða til
að losna við ófögnuðinn.
Ófáir voru þeir, klerkarnir, huglækn-
arnir, andabraskarar ýmiskonar, miðl-
arnir, skottulæknarnir, lofalestrarmenn-
irnir ( og konurnar, ekki sízt), ofstæk-
islausir uppgjafalæknarnir ( utan af landi,
gáfumenn), guðspekingarnir og spáprest-
arnir, sem leitað hafði verið til í því*
skyni árangurslaust, er ákveðið var á
fjölskylduþingi höldnu áð móður Engil-
hreins tárakirtlaþornaðri, heilsuveilli
ekkju, að gera honum heimsókn í graf-
reitinn þriðju nótt og fá hann, með góðu
eða illu, til að láta af framferði sínu, er
ekki einasta bar vott um dæmalausa
hegðunargalla og var algjört brot á öll-
um viðurkenndum reglum nutimans um
samskipti lifenda og látinna, heldur gekk
og hættulega nærri andlegri og líkam-
legri heilsu ( eða heilsuleysi ) móður
hans ; skyldi hann kannast við yfirsjon
sína og lofa bættri hegðun.
Þvá er ekki að neita, að fráður var sá
flokkur karla og kvenna, er umrædda
nótt, i kalsaveðri reri árum fóta upp í
Fossvogskirkjugarð ; mátti þar kenna
kaupsýslu og skrifstofufólk, er getið hafði
ser gott orð fyrir áréiðanleik og lijprar gáfur,
fólk, sem rifið hafði sig upp ur bláskín-
andi fátækt ( ekki klæði á kroppinn hvað-
þámeir ) og naut trausts svo á vinnustað
sem í félagsmálum, folk heilbrigðra við-
horfa og hagnýtra gafna, folk, sem ávaxt-
aði sitt pund, fólk, sem þu og ég mætt-
um nokkuð af læra; en hin funu akörn
fjölskyldueikurinnar voru nu afbeðin,
þafeð þau hefðu kunnað að veikja sið-
ferðislegt baráttuþrek flokksins sem heild-
ar. Andlitin, sviphrein og tignarleg,
voru þungbærri mörkuð sorginni flest
( tvíefldum harminum) ( sjaldan er ein
báran stök, ættarstoltið, missa það svona
í blóma líísins úr táradalnum og eiga
síðan yfir höfði sér afturgengið, guð
minn almáttugur) ( er fjölskyldan hafði
höndlaðan ) ( harminum, er þeir ættingj-
arnir höfðu leitazt við að dylja ) ( til
hagnýtingar f einrumi eða í felagi við
tryggan vin ) ( og komið fram af sömu
ljúfmennsku og léttum huga og þá er allt
í lyndi lék), harma-rúnum rist þvers og
kruss, en alvara og festa skein úr hverj-
um drætti. Nokkur báru vott um skiln-
ingsvana hneykslun, önnur kváða, fáein
kvenandlit voru bolgin af grati.
Ekki hefði það fram hjá þér farið,