Skólablaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 12

jón Örn Marinósson
FYRRA TILBRIGÐI:
í morgunsárið híma tólf karlar hjá
kofanum. Hár úfiÖ og blautt, augun
þrútin, föl andlit, og þeir tvástíga í hrá-
slaga dagsins meÖ hendur 1 vösum.
Fíngerður rignin^arúði setur yfirborð
sjavar smáum dilum, og máfar lona á
hafinu 1 leit að æti og líkjast ohreinum
snjoboltum, þar sem þeir vagga á öld-
unni. Landið er skuggsjá morguns, kalt
og guggið, en fjarlægðir ekki til framar.
Skil millum sjavar og sanda eru máð.
Himinn grúfir yfir, en stundum hnýtur
hann um hæstu tinda og seytlar niður
hlíðina eins og þeyttur rjómi, sem flóir
út úr skál. Báran sogast að og sogast
frá, en löðrið kyssir fjörugrös og þang.
Svefnhús mókir við marbakka, langt
og gratt, með opnum gluggum á austur-
hlið, sem það andi að sér fersku lofti
eftir nóttina. Tunnustæði þar vestur af,
og yfir það strengdur strigi, sem nú er
þakinn ljósri, vatnstærri slikju. Skammt
frá stendur kofinn, og hjá honum tólf
hrollandi menn í leirugum stígvélum.
Þeir bíða tímans, tíminn er rakur, og
tif klukkunnar eins og létt fotatak regn-
dropa.
Hurð er lokið upp á bragganum, og
maður birtist í dyragætt, svo einsamall,
þar sem hann ber við gráan vegg, að
neinn mun trua hann eigi skugga í sól.
Maðurinn þefar af morgninum, opnar
betur, og nu sest hann allur, lágvaxinn,
þéttholda skapnaður og styðst við staf,
þvú annar fotur hans er undinn um hnéð.
Hann er klæddur grænni úlpu ogj hefur
lagt hettuna yfir rautt, flókið harið, en
undir rjátlulegum löfum grillir 1 bláar
vinnubuxur.
Hinir tólf líta til skálans. Svipur
þeirra stirðnar 1 logni og regni. ósjálf-
ratt setja þeir á sig vettlinga.
- NÚ, þarna kemur helvítið^ann
Gvendur kommandör !
Þeir hlæja.
Gvendur kommandör nemur staðar í
tröppunum. Hann svipast eftir stígvéli,
bograr við þetta brot stundar, en kjagar
svo hikandi til kofans. Hann dregur
TILBRIGÐI UM STEF