Skólablaðið - 01.04.1965, Blaðsíða 10

- 152 -
horf komið fyrir aðfinnslur og tillögur nemenda. Bokin
Gunnar
er geymd hjá undirrituðum.
Palsson, Inspector scholae.
Marz 1930.
Segðu ætið sannleikann, og þii munt hverjum hvimleiður verða .
£g sit heima hjá már og les. Það liggur svo einstaklega vel á mer, og
mér þykir svo vænt um alla. Eg heyri, að það er barið. Aldrei hefur maður frið.
Sífelldur gauragangur gerir manni lifið obærilegt. Ég drattast: fram og opna dyrnar.
Fyrir utan stendur sáluhjálparkona með "Heropið". "Aðeins, " segir hun og nefnir
verð blaðsins. "Nei, því” miður, er vita- blá - auralaus", segi eg. Hun nauðar á
mér um tíma. Ég neita, en er þó hinn kurteisasti, og ber fram ýmsa lygi. Hun
gefst ekki upp, og að endingu kaupi eg blaðið, til þess að losna við þessa goðu konu.
• Ég fleygi blaðinu og tek aftur til lestursins. Ég er að komast i gott skap
aftur. Svo er barið á ný. Ég drattast fram sem fyrr, mer er þungt niðri fyrir.
Ég lýk upp dyrunum og fyrir utan stendur önnur Hjalpræðisherskona með "Heropið".
"Aðeins, " segir hun. "Ja, aðeins ef þu vildir koma þer 1 burtu undir eins, þitt
Satans vií, " hrópa eg hamslaus af bræði. "Ég hef andstyggð á öllu sáluhjálpar-
hyski, sem veður uppi um byggðir snákjandi sór til láfsuppeldis. Ég fyrirlít allt,
þvá að eg álít þetta eitt með stærri kýlum á þjóðarlákamanum. Ég fyrirlít ykkur,
sem biðjizt fyrir á gatnamótum og seljið guðsorð fyrir peninga. Kenndi Kristur
kannske að menn skyldu biðjast fyrir á gatnamótum? Nei - yður liggur 1 lettu rumi
um Krist. Hann er einungis eitt af þeim meðulum, sem þór notið til þess að
skrapa að yður fe. Það eina, sem fyrir yður vakir, er að fitna. Fitna, svo að þer
róið i spikinu.
Þer eruð önnum kafin við bænavæl og sálmagaul alla daga. Þer eruð slikur
syndaþrjótur og Gómorraþræll, að þór þurfið sifellt að emja á náð. Náð, sem þer
þó ekki fáið, þótt aldrei lokaðist á yður talandinn, en þór stöðugt vælduð bænir
fram í andlátið. Fjandinn hirðir yður fjrr eða sáðar, og allt yðar hyski. Þa haf-
ið þór fundið yðar rótta samastað, og þá skal óg æpa mig ráman af gleði. Ja - af
himneskri brjalæðis - gleði. " Konugarmurinn hafði hrökklazt niður tröppurnar,
reið og hissa, en eg sendi henni toninn miskunnarlaust.
Ég var sóttur af Kleppsbilnum tveim stundum síðar.
Sögu minni er nu lokið. Hun er meginþátturinn í þessu máli. Það er aðeins
lítið eitt, sem óg vildi við bæta. Ég tók einstaklega vel a moti fyrri konunni, og
stillti mig um að fræða hana um skoðun mína á henni. Ég stillti mig um að segja
henni afdráttarlaust sannleikann. Var það rett? Er það rett að draga svo skýra
liínu milli þess, sem maður hugsar og hins, sem maður segir? Fyrri konan ber
mér eflaust bezta orð. Það uppsker óg fyrir hræsni mína. Su seinni gerir sór
eflaust í hug, að eg se Belsebúb sjálfur, holdi og blóði klæddur. Það uppsker óg
fyrir hreinskilni mína. Hreinskilni, sem þó var sprottin upp úr sárustu gremju.
Sannleikurinn er góður og blessaður, en lygin er engu ónauðsynlegri. Sá,
sem er um of hreinskilinn, er litinn illu^auga af mörgum, já, mér liggur við að
segja, af öllum. Hinir, sem eru lagnir á að synda milli skers og báru, eru vitrir
og elskaðir. Þeir hafa gert sór það ljóst, "að oft má satt kyrrt liggja. "
Al.
November 1932. Kennaraleikfimi
ku nú vera byrjuð fyrir alvöru, að því” fregnir herma. Þykja oss þetta
heldur en ekki gleðileg tímanna takn, og um leið og við færum viðkomandi fimleika-