Skólablaðið - 01.04.1965, Side 23

- 165 -
húsið til að kyssa vinkonu sína og taka
til hendi við eldhusstörfin. Herrarnir
fengu ser óboðið stóra, svarta Napóleons-
vindla úr öskju a símaborðinu, kveiktu í
kunnattusamlega, stóðu svo beinir 1 baki
og töluðu sína tunguna hver.
Einn þeirra var miklu tigulegastur..
Hann var har og grannur með míkið
svart har og umgerðarlaus gleraugu, sem
hann þreyttist ekki á að fága með hvítum
silkiklut, Augun voru daufgra og ser-
staklega mæðuleg. Þegar hann talaði við
folk, hallaði hann undir flatt og horfði á
viðmælandann, eins og Kristur krossfest-
ur á edikvöttinn endur. Þessi maður var
skáld. Nokkur ljóða sinna hafði hann
hirt i blaði, sem skólinn helt úti. Flest
voru þau þunglyndisleg og fjölluðu um
angan fölnandi blóma og ástarvonir, sem
ekki reyndust nema bólur og heitrof.
Þessi piltur, Páll Álfsson, hafði fyrrum
verið róttækur og kallaði sig byltingar-
sinna. En hann sá fljótt að ser, fór að
lesa heimspekirit heðan og þaðan og
þotti Spinósa svo sannfærandi að annað
matti víkja. NÚ var sagt að hann væri
farinn að brjóta heilann um MÓhammed
og trúarbrögð hans og jafnvel að hann
hefði gerzt þeirrar jatningar á ferð sinni
til Danmerkur síðasta sumar.
"Gjörið svo fel. "
Þegar þessi hópur hafði safnast saman
a hæðinni fyrir ofan með hjartað fullt af
lotningu fyrir sjálfum ser og bróðurþeli
til annara viðstaddra, settist Svavar
Læks við píanóið. Þau stóðu á fætur og
sungu sönginn um gleði stúdentsáranna,
sem aldrei kæmi aftur. Þetta var mikil
stund. Lagið, sem í senn reði yfir þrótti
°g undarlegum trega, tók hvern huga
fanginn, og textinn sómdi þvú vel. Að
visu var hann ortur af gömlum meinlæta-
manni á dögum krossferða - en hverju
hreytti það? Enginn skynjar betur frænd-
semi sína við duft jarðar og forgengileik-
ann en nýstúdent. Svo var sezt, og allir
voru hljoðir litla stund. Loks stóð ein-
hver upp og lyfti glasi. Þau drukku skál
langlffis og skólans síns gamla, þar sem
þau höfðu átt svo góða daga, þrátt fyrir
allt og allt. Það fundu þau bezt nú, þeg-
ar lífið skyldi fara að taka á þeim hönd-
sínum, hve mjög þau söknuðu hans.
Jafnvel Jpeir sem lengri reynslu höfðu af
skola smum en aðrir voru ekki alveg
irnr vxð þessa tilkenningu. Ollum var 1
minni ræða gamla kennarans, sem vald-
ist til að ávarpa þau. NÚ fyrst hæfist
lífið, hafði hann sagt. Og lífið hnikaði
hvergi til um þumlung fyrir öðrum en
þeim, sem nytti daginn til fulls. Þessi
orð hafði hann mælt af sórstökum þunga
og enginn efaði sannleiksgildi orða hins
aldna læriföðurs. Allir vissu, að sjálfur
hafði hann nýtt daginn vel.
En þvú fór fjarri, að þessi hópur væri
her kominn til að sitja og horfa í skaut
ser. Solla bað þau fyrir alla muni að fá
ser aftur 1 glösin. Til hvers heldu þau
að allt þetta kampavín hefði verið keypt?
"Skál fyrir byltingunni, " sagði piltur
sem het Björn. Hann var ur sveit og
orti tvíræðar stökur 1 tómstundum. Það
var gamall siður þeirra bekkjarbræðr-
anna að skála fyrir einhverri byltingu,
sem enginn vissi hvaða tilgangi skyldi
þjona og óskaði þvú siður eftir. En þetta
var merki um að nú skyldi taka til o-
spilltra málanna. Það kom á daginn, að
fleiru var til að dreifa en kampavíni.
Bragðmeiri drykkir spruttu upp 1 hverju
horni, an þess að nokkur þættist hafa
hugmynd um, hvernig þeir voru þarna
komnir. Það virtist aðeins þegjandi
samþykkt, að ginflöskunum tveim og Ála-
borgarákavítinu hefði rignt af himni ofan
og meðtekið með þakklæti.
Skyndilega heyrðist slegið 1 glasrönd.
Fölleit stúlka með hrafnsvart hár og
griðarmikla hálsfesti úr silfurpeningum
reis á fætur. Hjá henni stóð undirleitur
stxjörnuspekingur í smóking með hvíta
hufu og glaðskyggni. Hann hagræddi
gleraugunum og brosti kindarlega. ófim-
legum orðum tilkynnti hann trúlofun
þeirra. Viðstaddir lustu upp herópi.
Hjonaefnin voru umkringd og árnaðarósk-
ir gullu við. Leikurinn barst úr út stof-
unni og niður stigann. Aðeins tveir
menn urðu eftir. Skólaskáldið, sem fág-
aði gleraugun sín, og piltur sem sat úti
í horni, næstum 1 hvarfi við píanóið.
Sa fyrrnefndi: reis ur sæti súnu.
"Ketill, ert það þú, " sagði hann.
Hinn leit snöggt upp. "já, sæll vertu, "
svaraði hann.
"Nú, - þá er dagur gleðinnar runninn
upp. " Skolaskáldið lyfti glasi. "ÞÚ
skálar lúklega við mig. "
Ketill þreifaði niður með stólnum og
fann vínið sitt. Þeir klingdu glösum og
dreyptu á.
L