Skólablaðið - 01.04.1965, Side 24

- 166 -
"Gengu ekki prófin vel, " spurði Pall.
Ketill svaraði ekki strax. "Ég varð
lægstur, " sagði hann svo. "Hafðir þú
ekki heyrt það? "
"Nú, " sagði skólaskáldið og lezt vera
hissa. "Getur það att ser stað? ÞÚ
hefur verið óheppinn 1 meira lagi. "
"O, já, " Ketill hafði hallað sór aftur
í stólnum og var þannig 1 hvarfi við
píanóið. "Ég mátti vita þetta. Ég hefði
aldrei átt að koma nærri þessum skóla."
"Þetta er ekki gott að heyra, " sagði
skáldið Páll. "Ég helt að þú værir svo
sleipur \ söjgu og móðurmalsgreinum. "
Ketill hlo beizklega. "Ég sleipur?
Nei, Páll minn. Ég er ekki sleipur.
Alla mína skólatíð hefur ógæfan elt mig.
Allt hefur orðið henni að vopni. "
"Nei, heyrðu nu, " sagði hinn, sem
þótti samræðurnar ekki 1 þeim dur sem
þvílíku kvöldi hæfði. "ÞÚ lest sögu i
Danmörku, eins og Jpig langaði til. Siglir
1 haust og sinnir þmum áhugamálum. "
"Heldur þu, að maður með mína sögu-
einkunn fái inni við Árhúsaskola? Aldrei.
Ég sýni ekki þa búræfni að sækja um.
Og eg ætla hvergi að sækja um, Páll
minn. Ég er maður, sem enginn kærir
sig um. "
"Það dugar ekki að leggjast upp 1
loft. Að sjálfsögðu heldur þú áfram.
Herlendis, ef ekki vill betur. "
"Ég veit nákvæmlega hvar ég á heima"
Ketill stóð upp ljómandi 1 pislarvætti
sínu. Það var honum nautn að sannfæra
aðra um volæði sitt. "ÞÚ skalt ekki
halda, að óg vorkenni sjálfum mér, "
sagði hann. "Ég fæ einhverja góða vinnu
þar sem óg kemst sæmilega af. Það er
mér nóg. Ég vona bara, að þið hin kom-
izt vel áfram. " Hann bar glasið að vör-
um ser og tók út það, sem eftir var í þvi.
Páll þagði. Siðustu orð bekkjarbroð-
ur hans höfðu snortið hann undarlega.
Skyndilega fann hann svo til með þessum
manni og þótti svo vænt um hann. Hann
hafði sjalfur tekið við verðlaunum 1 latínu
og frönsku daginn áður, og sigurgleðin
blandaðist meðaumkun hans með Katli.
Hann varð svo undarlega sæll, og þó
vissi hann ekki, hvort hann átti að hlæja
eða grata. En í" þvi heyrðist sunginn
einn þessara tregasáru söngva á neðri
hæðinni. Á þessari stundu hljómaði það
eins og útfararsálmur. Páll stóð upp.
Hann tok ofan gleraugun, þerraði snöggt
augnakrókana og gekk rakleitt út. Ketill
horfði hissa á eftir honum. Svo gekk
hann að kampavínsflöskunni og fyllti
glasið sitt á ný.
Glaumurinn á neðri hæðinni færðist 1
aukana. Milli þess sem sungið var,
drukku menn minni alls, sem hugsast gat.
Hagyrðingurinn Björn hafði sezt að ein-
um bekkjarbróður sínum og let hann
hlusta á sig fara með ferskeytlur um
horfna góðhesta og útreiðartúra. í mill-
um skaut hann inn einni og einni efti'r
sjálfan sig. Áheyrandi hans, þolinmóður
meinleysingi með fljótandi augu, hlustaði
viðstöðulaust en án svipbrigða. Aðeins
þegar Birni tókst bezt upp, mátti greina
vott af brosi í öðru munnvikinu.
Upp á stigaskörinni stóð stúlka og
táraðist í vasaklút. Það hafði sem só
skyndilega runnið upp fyrir henni, hve
lúfið var stutt. Það var ekki langt eftir
að ellinnar ósi, þegar alls var gætt.
Vinur hennar einn var kominn til hennar
og reyndi að hugga hana. HÚn tók þvú
vel, og nokkru seinna voru bæði horfin.
Hvert, veit guð.
"Goða kvöldið, " heyrðist ókunn rödd
segja, sem kom utan úr horni. Forviða
horfðu gestir þessa samkvæmis á lág-
vaxna gamla konu 1 upplituðum lórefts-
kjól og þrekinn axlahnyttan mann, nærri
sköllóttan, 1 blárri skyrtu með breið
axlabönd. Hvort þeirra um sig hólt á
stafla af stroknu sængurlini 1 fanginu.
Að baki þeirra stóð hurð í hálfa gátt og
sá niður stiga. Enginn varð til að taka
undir kveðju þessara furðulegu mann-
eskja, sem einhvernveginn voru þarna
komnar.
"Góða kvöldið, " sagði maðurinn aftur
og reyndi að láta sem ekkert væri.
"Við ætluðum að fá henni SÓlveigu litlu
þetta, sem konan var að þvo fyrir loft-
skeytamálastjórann. " Hann leit af einum
á annan með bæn um fyrirgefning á til-
veru sinni í augunum. Þegar enn varð
fátt um svör, gerðist hann hikandi og
hagræddi varlega gleraugunum sinum.
Og þarna stóðu þau hvort við annars
hlið, gömlu hjónin, með svip barna í for-
dyri munaðarleysingjahælis. Andspænis
þeim stóð svo það fólk, sem framtúðin
myndi kjósa sér að biskupum og sendi-
herrum og vissi ekki, hvaðan á það stóð
veðrið. Undrun þeirra var sennilega
sömu tegundar og kúnversks fiskimanns
j