Skólablaðið - 01.04.1965, Qupperneq 26

- 168 -
Pall hafði hallað sér aftur á bak og
starði 1 ljóðrænni ró a ísmola sem dó-
mallaði værðarlega 1 kampavínsglasinu
hans.
Þa heyrðist ogurlegur dynkur neðan
ur forstofunni. Eitthvað þungt hafði dott-
ið. Þessu fylgdu klingjandi brothljoð og
brestir sem allt ætluðu að jfirgnæfa.
Er þá nokkru til jafnað, þvi grammofon-
inum var lítil hlífð sýnd. Alla setti 1
stanz. SÚ sem næstur var stöðvaði
grammófóninn og það varð ónotaleg þögn.
"Eitthvað hefur dottið, " sagði Svavar
Læks loks. Þegar fólk rankaði við ser
streymdu allir út 1 halarófu og flykktust
niður stigann. Hver vissi nema þjófar
væru komnir 1 húsið. Stiginn titraði
undan fótataki margra röskra aveina. Á
eftir komu stúlkurnar, halelújandi sig og
guðhissa.
Það var Marconi. Stóra myndin af
Marconi, föður loftskeytanna. HÚn hafði
þú dottið. Glerbrotin höfðu þeytzt 1 allar
úttir og innan um þau lúgu flúsar úr
rammanum úsamt gipsmolum úr hornun-
um. Þetta var annað en skemmtileg að-
koma. Gestirnir röðuðu sór kring um
eyðilegginguna, aldeilis forviða. Marconi
horfði a þau. Enginn sa hvað honum
þótti. Af silfurskildi sem festur var ú
rammann mútti lesa að myndin var gjöf
frú miðstöðinni \ Parús.
"En hvernig gat hún dottið, " spurði
stúlka. Því* var ekki gott að svara.
Sennilega hafði þrúðurinn verið orðinn
lólegur. Það gat varla verið um margt
annað að ræða.
"Ég vissi að eitthvað hafði dottið, "
sagði Svavar Læks. Það var næstum
tígulleg sjón að sjú svo stóra mynd af
öðru eins mikilmenni í slíku úsigkomu-
lagi. Kötturinn var kominn niður og
horfði ú og virtist ekki síður hissa en
aðrir. Enginn vissi vel hvað hægt var
að segja undir slikum kringumstæðum.
Hinn nýtrúlofaði hafði sýnt þú fram-
kvæmdasemi að leita uppi fötu og sóp 1
eldhúsinu. En þar sem allir voru svo
alvarlegir ú svip úræddi hann ekki að
hafast að heldur stóð þögull með sópinn
í annarri hendi en fötuna x hinni. Faðir
loftskeytanna horfði a þau með sömu ró,
enda löngu hafinn yfir hvers kyns tíman-
leg skakkaföll. Og svo stóðu þau lengi.
Skyndilega og alveg upp úr þurru
byrjaði Sólveig að hlæja. Margir litu
forviða upp og undruðust hve lítt heima-
sætan tók slíkt óhapp sér nærri. "Guð,
en mér finnst bara svo fyndið að sjú
alla standa svona kring um brotna mynd,"
sagði hún og hélt annarri hendi fyrir
munn sér. í fyrstu voru ekki allir með
ú nótunum, en svo fóru sumir að brosa.
Satt að segja var það talsvert fyndið að
þau skyldu standa svona kring um brotna
mynd, eins og ". . . . eins og við jarðar-
för, " sagði Björn og allir fóru að hlæja.
Ekki nema það. Eins og við jarðarför.
Hafði nokkur maður heyrt spaugilegra?
Fjöldi fólks stendur kring um brotna
mynd eins og við jarðarför. Nokkra
stund stóðu þau 1 sömu sporum og hlógu.
Svo fóru þau ú ný að tinast upp stigann.
SÓlveig varð eftir niðri úsamt nokkrum
herranna, sem ætluðu að vera svo vina-
legir að sópa upp.
Byrjað var að dansa ú ny. Pall og
fleira fólk settist 1 stóra leðurlegubekk-
inn og nú hofust samræður um það hvort
það væri heldur tilviljun eða orsök hæg-
fara þróunar að Marconi datt af vegg.
"Þrúðurinn, sem myndin hekk 1, bar
eyðinguna i sjúlfum sér, " sagði Púll.
"Hann gekk úr sér smútt og smútt, og
nú í kvöld lét hann undan. Eðlileg af-
leiðing hægfara þróunar, því* tilviljanir
eru ekki til. " Skúl Marconi var drukkin
og einhver minnti ú að einmitt hans
vegna ætti mannkynið ekki aðeins kost a
að senda loftskeyti hvert ú land sem
væri, heldur hefði hann líka fundið upp út-
varp.
NÚ tóku þau eftir einhverri hreyfingu
við píanóið. I* halfrökkri stofunnar minnti
veran sem þar stóð og hallaðist sitt ú
hvað ú frúsagnir af verbúðardraugum.
Þetta var Ketill. Hann hafði setið 1
sama stólnum allt kvöldið, aðeins staðið
upp öðru hverju, til að fú sér i glas.
"Bara að hann gubbi ekki ú teppið,"sagði
ein stúlkan.
Púll stóð upp og gekk til Ketils.
"Blessaður góði, Ketill. Blessaður góði.
Ertu lasinn? " spurði hann. Hann leiddi
hann að legubekknum og setti hann niður
ú meðal þeirra.
"Ég bið afsökunar, " sajjði Ketill og
allir hlógu. Sumir vildu fa hann til að
segja eitthvað, sem hægt væri að gauka
að honum siðar, svo hann fyriryrði sig.
Margir viðstaddra vissu nefnilega ekkert
skemmtilegra en þau gullkorn sem hrjota