Skólablaðið - 01.04.1965, Blaðsíða 44

- 186 -
S T R Á K U R
HUNDURINN
Einu sinni var lítill strákur sem bjo
x litlu Jiorpi. Hann hafði blá augu og
ljóst har, og allar litlu stelpurnar x þorp-
inu voru bálskotnar 1 honum. Kannski
var hann dálítið skrítinn, en þó þori eg
ekki að fullyrða neitt um það.
Nema hvað eg veit að drengur þessi
atti hund, storan hund og stórmerkilegan
að hann sagði, bæði gáfaðan og skilnings-
rákan. Þeir voru saman öllum stundum:
þegar drengurinn fór að veiða x ánni eða
gekk upp á fjall að gá til veðurs eða
læddist inn 1 skóginn að hræða uglur -
alltaf var hundurinn með. Enda sagði
hann það öllum sem heyra vildu, að þetta
væri vitrasti hundur 1 heimi og einnig
sa skemmtilegasti, hreint seni af hundi
að vera. Sumir höfðu orð á því” að hund-
urinn væri bæði lufsulegur og ljótur,
meira að segja glaseygur, en drengurinn
svaraði því” til, að ef til vill væri hund-
urinn ekki beint smáfráður ( og síður en
svo pempíulegur ), en samt hefði hann
eitthvað sórstakt við sig sem mönnum
bæri að taka eftir, "eða serðu kannski
ekki þessa gafulegu drætti kringum
munninn? "
Þá hristi fólk höfuðið.
Eins og nærri má geta lá þessi ungi
vinur okkar öll kvöld og fram á rauðar
nætur yfir hundabókum, þ. e.a. s. bókum
um hunda. Hann las um þefvísa lög-
regluhunda sem snuðruðu uppi gimsteina-
þjofa og morðingja, gáfaða sjeffershunda
og björgunarafrek þeirra 1 Ölpunum (gat
aldrei hlegið að myndaskrýtlum afþeim),
einnig um smekkvísa rottuhunda sem
fínu frurnar x stórborgunum elskuðu svo
mýög, sem sagt allt yfirleitt sem hann
naði 1 um hunda. Eftir allan þennan
lestur fannst honum ekkert auðveldara en
að sýna gáfnafar hundsins x verki og
sannfæra þannig fólkið x þorpinu um rótt-
mæti orða sinna.
Og tækifærið kom fljágandi upp x .
hendurnar á honum.
Það birtist einn sólskinsdaginn, þegar
hann var uti á vatninu að veiða: bátnum
hans hvolfdi. Útlitið var 1 fyrstu veru-
lega slæmt, þvi að hann fókk hvergi náð
almennilegu taki a batnum og haldið ser
uppi. Þá var það að hundurinn beit 1
peysuna hans og svamlaði með hann x
land, og það var sannarlega þakkarvert,
þar sem sjálfur var hann ósyndur.
Með þessu þótti drengnum hinar góðu
gáfur hundsins óvéfengjanlega sannaðar.
Hróðugur, en holdvotur hólt hann inn 1
þorpið sitt og sagði öllum sem hann
mætti frá afreksverki hans. En við-
brögðin urðu allt önnur en hann hafði
buizt við. Sumir ( þar á meðal Jón
smiður ) urðu jafnvel vondir og sögðu :
"Ertu nu láka farinn að skrökva? "
Og stráksi mátti snauta vonsvikinn
heim með glaseyga hundinum sínum og
hatta ofan 1 rúm.
Um nóttina gat hann ekki sofnað, svo
nærri tók hann ser þennan ósigur sinn
og hundsins. Og meðan hann lá þarna
með fingurna 1 feldi hans og horfði upp
x loftið á herberginu sínu, þróaðist með
honum mikil ráðagerð byggð á trausti
hans á þessum lufsulega vini sínum.
Hann efaði ekki að þetta mundi retta við
álit þorpsbua á honum, þeir mundu bein-
línis öfunda sig yfir slíkri eign. Og
hann ímyndaði ser alla gleðina og húrra-
hrópin, þegar þeir tveir, hann og hund-
urinn, yrðu bornir á gullstóli til þorps-
ins að afrekinu loknu.
Um miðja nóttina reis hann á fætur,
gekk út og niður að vatninu. Með hund-
inn við hlið sér fylgdi hann ströndinni,
þar til hann rakst a batinn sinn rekinn.
Það tókst að koma honum á róttan kjöl,
og sáðan var vandinn ekki annar en sá
að roa honum aftur upp 1 vörina og
draga hann þar á land. Þegar því" var
lokið, læddust þeir aftur heim.
Strax morguninn eftir lót hann til