Skólablaðið - 01.04.1965, Qupperneq 48

HVÍTA SVÍN
frh. af bls. 185.
- 190 -
störfum. ÞaÖ ber að tryggja, að jafn-
réttisgrundvöllur, sem gerði flestum úr
okkar hopi unnt að sækja þennan skóla,
haldist um okomin ar. Þess vegna er
íslenzkt þjóðfélag ekki staður fyrir
stett menntamanna, sem slítur sijj úr
tengslum við fortúð sína og samtíð. í
stað þess að auka sundrung, ber mennta-
mönnum að leita samstarfs við sam-
borgarana og beita ahrifum sinum til
betri vegar.
Skilnaður við skólann er sar. Hann
hefur verið sem annað heimili, og
starfslið hans hefur haft miklu hlutverki
að gegna 1 uppvexti okkar. ÞÓ að bilið
hafi stundum verið breitt milli nemenda
og kennara, hefur þó tekizt kunnings-
skapur milli þessara aðila, sem við von-
um að haldist og verði ef til vill aug-
ljósari, er fram líða stundir.
Umvandanir kunna að hafa þótt hvim-
leiðar a sxnum tíma, en fai raunsæi að
sitja 1 fyrirrúmi, hljótum við að viður-
kenna rettmæti heilbrigðrar gagnryni
og viðleitni til að koma í veg fyrir
mannskemmandi agaleysi. Umfram allt
þökkum við þó uppfræðslu og leiðsögn
við namið.
Á skólaárunum hefur tekizt náin vinátta
milli okkar nemenda, og flestir hafa hitt
fyrir félaga, er fysti að starfa að sam-
eiginlegum áhugamálum. Við eigum eft-
ir að búa að þessum kynnum um alla
framtúð.
Félagslegur þroski einstaklingsins
hefur einnig vaxið í samfélagi okkar
nemenda, |)jóðfélagi í smækkaðri mynd,
þar sem a vegi okkar hafa orðið ýmis
vandamál. Skolafélagið hefur vonandi
sannfært flest okkar um gildi félags-
heildarinnar, fengið suma til að ganga
ögn inn í sviðsljósið og orðið öðrum til
áminningar um að rasa ekki um ráð
fram.
Ég þakka rektor og kennurum sam-
starf við okkur. Skólanum bið ég allrar
blessunar.
undanþágur, þá er voðinn vús --. Það
er ekki eingöngu okkar vegna, heldur
vegna allra hvítra manna í nágrenninu.
Þu verður einnig að hugsa um þa.
Forfeður okkar hafa hagað sér eins og
harðstjórar. Við verðum að haga okkur
eins og þeir. "
Það hafði eitthvað komið fyrir.
Hún talaði lengi og útskýrði allt vand-
iega.
Ég fylltist ógeði á öllu -- öllum.
Allt veltist í höfði mér, líífið er óber-
andi kvöl.
Ég horfi út um jjluggann á svertingj-
ana reyta illgresi í garðinum. Þeir eru
hvorki menn né dýr, hvorki goðir ne
vondir, þeir mega ekki vita neitt, vilja
ekki vita neitt, fangar hvítu mannanna,
og múrarnir eru vanþekking og löngun-
arleysi. Rétt eins og lægstu stéttirnar
heima.
Get ég hjálpað þeim? Ef til vill get
ég hjálpað þeim og ef til vill drepa
þeir mig fyrir það, en hef ég leyfi til
að vera aðgerðalaus ?
Svín .
Frh. a f bls . 1 70.
Markús örn Antonsson